Κόκκινο κρασί (του Δημήτρη Μπονόβα)

Σε ποιου χρόνου τη στιγμή
η μνήμη μου με πάει.
Σε ποιας εικόνας τη ρωγμή
το παρελθόν γυρνάει.

Σε ποιας νυχτιάς τις αγκαλιές
θυμάμαι τη μορφή σου.
Σε πόσες θύμησες παλιές
βυθίζομαι μαζί σου.

Κύμα βαθύ και χαλασμός
τ’αντίο που με πνίγει
και του χορού μας ο σκοπός
πληγές στη σκέψη ανοίγει.

Στα μάτια σου σαν με γυρνά
στο γέλιο σου σαν πάει.
Εχθρός μου μέγας ο καιρός
που τρέχοντας περνάει.

Δημήτριος Μπονόβας

ΦΕΓΓΟΣ ΓΛΥΚΟ (του Ντίνου Γλαρού)

Φέγγος γλυκό,
των γαλανών
ματιών σου, καθρεφτίζει
του εαυτού μου τις μορφές
στου ουρανού τη λίμνη,
των αρχαγγέλων μουσικές
να ενδυθούν οι ύμνοι
φέγγος γλυκό
να τραγουδώ
το φως που ιριδίζει.

Φέγγος γλυκό
είναι σβηστό
στον ύπνο σου μονάχα
μα σαν ξυπνάς αυγερινός
στου κρεβατιού την άκρη
είναι ο πόνος μακρινός
είναι στεγνό το δάκρυ,
φέγγος γλυκό
να σ’ αγαπώ
ζωές ακόμη να ‘χα.

Ντίνος Γλαρός του Ιωάννη

Δημοσίευση 5-1-2018

Τροπάριο εσπερινό (της Ελένης Κιούπη)

Ακροπατώντας πέρασες πάνω στα βλέφαρά μου
Αντάριασαν τα χείλια πέλαγα
Γλίστρησε στο κύμα η καρδιά μου
Συντριβάνια τρέξαν στην έρημο
Καημός νερό να πιει να γιάνει

Πόσο δυόσμο έσταξε και πνίγηκε εντός μου
Πορτοκαλένια μου στιγμή μέσ' τη ματιά του κόσμου
Χίλια χρώματα χωράει η προσμονή έλα και στάσου εμπρός μου

Ελένη Κιούπη

Πίστεψε (της Ελένης Κιούπη)

Πίστεψε
Πίστεψε σε ότι δεν μετριέται και δεν κρατιέται στα χέρια
Πίστεψε σε αυτό που δεν βλέπεις και δεν αγγίζεις
Πίστεψε στη ρομφαία της δικαιοσύνης

Πίστεψε στο καρφί τής καρδιάς
Πίστεψε στη συνωμοσία του ονείρου
Πίστεψε στο θάνατο για να ζήσεις
Πίστεψε στις φωνές που δεν ακούς
Πίστεψε στα μάγια και στα όνειρα
Πίστεψε στους όρκους των χειλιών
Πίστεψε στις κοφτερές σιωπές
Πίστεψε στον άδυτο ήλιο της αγάπης

Ελένη Κιούπη

Φυσά απόψε...(της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Πόσο μιλά η νύχτα με τη σιωπή της....
Μια στιγμή θάρρεψα πως γύρισε το μάνταλο στην πόρτα....
Ο αέρας ήταν όμως....
Λυσσομανά αυτή την ώρα....
Σα να θέλει να ξεριζώσει την ψυχή μου.....
Κι όσο πιο πολύ γδέρνει το μέσα μου,
τόσο πιο αβυσσαλέα άγριος γίνεται.....
Κι εγώ ανήμπορη να παλέψω,
τον αφήνω......
Πόσο ακόμα......
Κάποτε θα χαμηλώσει τη δύναμή του....
Με τρεμάμενα χέρια θα κλείσω τα παντζούρια....
Να μη μπει το φως του φεγγαριού σε καμιά γωνιά
της γωνιάς μου....
Να μη πέσει αχτίνα πουθενά....
Θέλω να στάξει τη γλύκα της η νύχτα μες τη σιωπή της....
Να μπλεχτούν οι αλήθειες και τα ψέματα σ΄ένα χορό....
Ψέμα ότι με αγάπησες ....
Αλήθεια ότι σε λάτρεψα.....
Ψέμα ότι με σκέφτεσαι....
Αλήθεια ότι σε πόνεσα....
Κι όπως σιγοκαίει το τζάκι, θα σκίσω και την τελευταία
φωτογραφία μας....
Θα σβήσει το χαμόγελο στα χείλη....
Θα λιώσει η ματιά σου μες στη στάχτη.....
Μα όσο θα καίγεται, θα σβήνω κι εγώ μαζί της....
Όσα χρόνια κι αν προχωρά η ζωή μου,
ένας αέρας με πηγαίνει....
Κλείνω τα παραθυρόφυλλα στο φύσημά του....
Μα απόψε...
Βροντά μαζί κι αστράφτει....
Θα καεί ο πόνος μου μέσα σ΄ ένα γινάτι....
Παίζω κρυφτό με τον εαυτό μου
κι όλο φτου ξελευτερία μου κάνει.....
Κλείνω τα μάτια, σφίγγω τα χείλη....
Αργά βήματα σ΄ένα δωμάτιο.....
Όχι, δε θα έρθεις....Ποτέ δεν ήρθες....
Στο δρόμο σου δεν υπάρχουν σημάδια επιστροφής....
Στο δρόμο μου δεν υπάρχει λησμονιά..
Φυσά απόψε....
Θα πετάξει η σκέψη σου με τα φύλλα....
Θ΄αγκαλιαστούν η αλήθεια με το ψέμα...
Αυτό το βράδυ ζητά ζεστασιά το εγώ μου....
Αυτό το ξημέρωμα τρυπά τη μοναξιά του κορμιού....
Έσβησε η φωτιά.....
Κρύφτηκαν τα αστέρια....
Ο αέρας δε καταλάγιασε,
μα εσύ την καρδιά μου δε μπόρεσες να φτάσεις...

Ειρήνη Σκευοφύλαξ
5-1-2017

Η σιωπή της αγάπης... (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

....Και κάποιες φορές 
καταφέρνω να φανώ δυνατή....
Δυνατή κι αδιάφορη...
Σ΄ένα συναίσθημα που ορμά σαν τον σίφουνα
ν΄αγγίξει την καρδιά μου....
Σαν φωτιά να κάψει τα σωθικά μου....
Σ΄ένα ηφαίστειο που σιγά -σιγά ετοιμάζεται....
Η γλώσσα φοβάται να ξεστομίσει την αλήθεια...
Και μιλάμε για τον καιρό...
Και μιλάμε χωρίς ν΄αγγίζουμε τα επικίνδυνα...
Κι η ζωή κυλά, μ΄έναν ήλιο κι ένα φεγγάρι,
που μόνο τη μορφή σου φέρνει κοντά μου....
Και πολλές φορές φοβάμαι....
Και ψάχνω να κρυφτώ....
Η καρδιά χαμηλώνει τους χτύπους της....
Να μην ακούσει κανείς...
Να μη νοιώσει κανείς.....
Ο κόμπος γίνεται βραχνάδα στη φωνή....
Η σταγόνα στην άκρη του ματιού...
Σταγόνα βροχής τ΄ουρανού....
Μα όλα δυνατά με σπρώχνουν....
Το μέσα πληγώνεται....
Να μείνει αταξίδευτο δε γίνεται....
Και τότε.....
Χαλάει η γραμμή.....
Κλείνουν τα φώτα.....
Μα όσο κι αν κρυφτεί η αγάπη.....
Ένα αγέρι θα την ξεσκεπάσει....
Ένα σύννεφο θα τη βρέξει....
Ένα κύμα θα την πάρει......
Ναι, κάποιες φορές νοιώθω δυνατή.....
Μα όταν ταξιδεύει στα χείλη μου
η τυφλότητα της αγάπης....
Νερό κι αν ψάχνω να την δροσίσω....
Μ΄ένα αλόγιστο θράσος ορθώνεται.....
Και ψελλίζει την αλήθεια της....
Και τότε .....
Ξεριζώνω το μέσα μου....
Γέλιο πικρό χαράζεται στο πρόσωπο...
Μια καληνύχτα ζορισμένη
Σ΄ένα βράδυ που δύσκολα θα ξημερώσει....
Και κάποιες φορές.....
Δακρύζω, μα εσύ δε το νοιώθεις...
Έχεις μάθει ν΄ακούς το γέλιο μου μόνο....
Και μια καληνύχτα....
Αύριο πάλι....

Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Για μια σταγόνα χαράς... (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Για ένα σου βλέμμα.....
Για μιαν αγκαλιά που δε μου έδωσες...
Για ένα σκίρτημα καρδιάς....
Για ένα γέλιο που έσβησε στα χείλη....
Για μιαν ώρα κοντά σου.....
Θα ερχόμουν χιλιόμετρα ,
θα έκρυβα το χρόνο στη χούφτα μου....
Θα έλεγα όλα τα ρήματα που φανερώνουν τρυφερότητα.....
Θα μέτραγα μέχρι το άπειρο.....
Για ένα φεγγάρι δρόμο στον ορίζοντα,
για μια λιαχτίδα που κρύφτηκε.....
Πόσα δε θάδινα αγαπημένε!
Πόσα δεν έψαξες.....
Ξημέρωσε.....
Το τραγούδι τέλειωσε....
Σφύριξε το τραίνο.
Σταθμός αναχώρησης....
Για μια βουτιά στον παράδεισο,
θάμουν εκεί......
Αλλά έκανα λάθος τη στιγμή!
Σαν το γράμμα που δεν έχει παραλήπτη.....
Έμεινα εκεί......
Σ΄έναν έρημο σταθμό,
παρέα με τους τελευταίους καπνούς της μηχανής....
Μ΄ένα δάκρυ π΄αλμύρισε τ΄αχείλι ....
Με μια μαχαιριά που ακόμα πονά....
Η μια στιγμή αλλάζει ζωές....
Κι η μια ζωή φτιαγμένη από στιγμές....
Ζωή είναι......
Ειρήνη Σκευοφύλαξ