Άτιτλο (της Γιώτας Κλουτσουνη Παπαδάκη)

Δες...βγήκε ο ήλιος πάλι.
Μύρισε Άνοιξη ξανά.

Βρεγμένη γη η αγκαλιά μου.
Ανθίζει μόνο με φιλιά.

Όταν τα χέρια σου μ' αγγίζουν.
Μικρά ανθάκια σε κλαδιά.

Πάνω στην πλάτη μου για φόντο.
Μιά ανθισμένη κερασιά.

Με τα φιλιά σου για μελάνι.
Κάθε ανθάκι και φιλί.

Δες...είναι Άνοιξη φωνάζει.
Με πλημμυρίζει σαν γιορτή.

Κοίτα με...
Κράτα με...
Και δως μου...
Από τα χείλη σου πνοές.

Κάνε ν' ανθίσει το κορμί μου.
Σαν η Άνοιξη τις κερασιές.

Γιώτα Κλουτσούνη Παπαδάκη

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

Σε αναρωτιέμαι.
Σε αφηγούμαι μέσα από ψεύτικες ιστορίες
Σε στολίζω επίθετα
Και ρήματα λαμπερά.
Σε ντύνομαι
Και στους δρόμους
Περιδιαβαίνω το μύθο σου.
Σε νοσταλγώ
Σα ζεστό καφέ το πρωί
Σαν ήσυχο σκοτάδι
Το βράδυ.
Σε απολογούμαι
Σαν λάθος που ποτέ
Πραγματικά δε μετάνιωσα.

Φιλί – στιγμή.
Σου κλέβω ματιές
Και σε ανήθικα ακουμπώ
Δήθεν τυχαία.

Έτσι, καταδικασμένα αθώα
Σε βλάσφημα
Επιθυμώ.

Χάρις Παρασκευοπούλου


Photo by Ρανια Καρα