Θυμάσαι εαυτέ μου;
Τις νύχτες τις ασέληνες
Στου πρώτου ερωτά μας τα νυχτέρια;
Πώς ζωγραφίζαν οι ανάσες μας
Ανάκατα πάνω στα σώματα,
Γλυκά γαλάζια καλοκαίρια...
Θυμάσαι εαυτέ μου;
Τις νύχτες των μεγάλων κεραυνών
Που άστραφτε απο θυμό ο ουρανός;
Πως λάμπανε τα μάτια μας
Στου έρωτα την ευλογία,
'Κείνει την ώρα των κρυμμένων στεναγμών...
Θυμάσαι εαυτέ μου;
Τις νύχτες που γελούσαμε
Και γέμιζε η κάμαρα γάργαρες ευωδίες;
Στα φύλλα πάνω της καρδιάς
Γράφαμε προσωπικές αφιερώσεις,
Συνθέτοντας του γέλιου μελωδίες...
Θυμάσαι εαυτέ μου;
Ας έτρεξε το δάκρυ μας νερό
Μέσα στης νιότης μας τ' αυλάκι.
Ας ζωγράφισε η πείρα χαρακιές
Πάνω στην καρδιά και το δέρμα...
Ξέρω πως κάπου εκεί στο βάθος...εαυτέ μου...
Έχεις κρυμμένα εκείνα τα όνειρα,
Και περιμένεις ένα άλικο χάραμα
Για να τα λεφτερώσεις...
Ελένη Ταϊφυριανού
