Δεμένο σ’ ένα σύννεφο
χρυσό δεντρί η καρδιά μου
σκορπίζουν τα κλαριά μου
στις φλόγες της αυγής.
Πεφτάστερο μιας χαραυγής
στον ουρανό θα ανάψω
κι ύστερα θα με κάψω
στην άκρη της ζωής.
Στις λίμνες της μακριάς σιγής
σε ατέλειωτα σκοτάδια
στα πιο βαθιά πηγάδια
στερνής μου της φυγής
και στην πηγή της λησμονιάς
νερό θα πιώ, θα κλάψω
χνουδάκι να πετάξω
πριν γείρω καταγής.
Σκόνη θα γίνω ένα πρωί
κανείς δεν θα θυμάται
ποιος τάχα που κοιμάται
ήσυχος πια στη γης…
