Άτιτλο (της Εύας Λόλιου)

Ολονυχτίς μ' έπαιζε το φεγγάρι,
το κοιτούσα  απ' το παράθυρο
πως στέκονταν φρουρός στ' όνειρά μου..

 Γυάλιζε τα βότσαλα στους δρόμους
 κι ακόμη το σκοτάδι πάνω στις στέγες.

Τρύπωνε μες στα σκεπάσματα
κάτω απ' το μαξιλάρι
διαπερνούσε το στέρνο μου,
την καρδιά γλυκά πως  άγγιζε..

Ολονυχτίς μ' ορκίζονταν
στη ζωή, στο θάνατο !
μοναδική του αγάπη θα 'μαι..

Το σπίτι μου με τα ζουμπούλια
τον έρωτα στ' αγγίγματα
ροζ σάλι του φορέσαν στο λαιμό.

Με έπαιζε το φεγγάρι ολονυχτίς
μέχρι τον αυγερινό είδα,
που γέλαγε, γέλαγε..

Σαν σύννεφο το πήρε κι έφυγε
μ' ένα καράβι το πλάνεψε,
άτιμη που 'σαι θάλασσα!

Σου μιλώ αγαπημένη
μέσ' απ' το ραγισμένο τζάμι.
Ολονυχτίς πώς μ' έπαιζε το φεγγάρι..

Εύα Λόλιου

Winslow Homer - ζωγραφική , summer night, 1890.

"Άρωμα αγάπης" (της Εύας Μαζοκοπακη)

Μύρισα..μάτια στην οσμή του βασιλικού.
Μύρισα ..χέρια στο άρωμα της γαρδένιας.
Μύρισα ..ανάσες στη μυρωδιά των πόθων.
Μύρισα... στόματα στη γεύση του γαρύφαλλου.

Μύρισα.. ελπίδες στο χρώμα της θάλασσας.
Μύρισα... ανάγκες στην πνοή του έρωτα.
Μύρισα ..προσδοκίες στην αύρα του τριαντάφυλλου.
Μύρισα... οράματα στην αναπνοή του παράδεισου.

Μα τούτο το άρωμα
που μου ρίζωσε
......στης ψυχής το παράθυρο,
κι άνοιξε πέταλα
στο περβάζι μου στ' άπειρο
έχει τη γεύση του άτρωτου,
την υφή της αλήθειας,
το χρώμα του άφθαρτου,
την ηχώ της ακρίβειας.

Είναι η ευχή μιας αιώνιας
των ψυχών μας ,ανάγκης,
το δοχείο που ..πότισε
απ' το άρωμα της αγάπης!

Εύα Μαζοκοπακη