Στο ισόγειο
το παράλογο διεκδικεί πορείες
η αδικία στον τρίτο καυγαδίζει
διάτρητη η οργή των λέξεων
στάζει κέρματα θυμού.
Η γαλήνη ελλοχεύει αναποδιές
και στο ρετιρέ
το ανεκπλήρωτο
μοιχεύει τα σ' αγαπώ
και η αλήθεια αύριο,γενέθλια έχει
και σε ταγκό θα ξοδευτεί
και θα γιορτάσει με αβέβαιο φόβο.
Μία μέρα μου είπες
Μην καις τα ποιήματα
καδραρισέ τα στα πάγια ενοικίων
ερηπωμένων κτιρίων.
Εγώ , πόνεσα πολύ
δεν είχα βλέπεις δωμάτιο
να στεγάσω τις φιλοδοξίες μου.
Ναυαγός, τώρα
ο επισκέπτης χρόνος
δώρο του
οι στίχοι από εσωτερικές φωνές
από μια θάλασσα που δεν πονάει πια
θα τους κρατήσω όμως
να τους εξευμενίσω
για το μοιραίο ταξίδι
στο διάβα της ψυχής
αλλά
κι εκείνη
η πόρτα
Θέλω
να μείνει ανοιχτή
να υποδεχεται, τον ουρανό
μου το υπόσχεσαι;
Αποστολος Α. Φεκατης
