Πέμπτη 18 Ιουνίου 2020

ΑΣ ΨΑΧΤΟΥΜΕ (της Αναστασίας Πελεκάνου)



Η απάτη συνεχίζει
και ξεπερνά τα ακροδάκτυλα.
Τα πουλιά ξερίζώνουν μολόχες,
για να μας εκδικηθούν.
Τα δέντρα φεύγουν ταξίδι
για Αφρική,
μαζί και τα ποτάμια.
Ορμούν πνίγοντας στόματα κλειστά.
Ο ουρανός κοιτάει εμάς
κι όχι εμείς αυτόν πια.
Δεν τον βλέπουμε.
Κρύφτηκε απο τις σκέψεις και τα θέλω μας.
Η ικανότητα μας,
δίστασε.
Αυτή τη φορά δίστασε τρομακτικά,
με φόντο την αποτυχία.
Αφού συμβαίνουν όλα αυτά,
αναβάλλω την αλήθεια.
Ας ψαχτούμε όλοι
στις τσέπες,
στους περαστικούς
για λίγη φαντασία ακόμα.
Για λίγο δρόμο ακόμα.
Μόνο μη χαθούμε στο λαβύρινθο,
δε θα μοιραστούμε τίποτα μετά.
Ραντεβού στα μυστικά μας.
Αν χαθούμε,
θα βγάλω αλήθεια
κι ένα τσιγάρο
με την ικανότητα να σου μιλώ,
χωρίς μάσκα.

Αναστασία Πελεκάνου

unknown photo

Νυχτερινή βουτιά (της Κατερίνας Σκιντζη Χαδουλου)



Κάποια θαλασσινά νερά
- νύχτα βαθιά –
πως φωσφορίζουν
όταν σαν βέλος
μέσα τους βουτάς!

Άξαφνα λες και ξημέρωσε
στου σκοταδιού τα βάθη ...

Σαν άστρα λάμπουν γύρω σου
- τα σκοτεινά νερά –
πως φωτίζουν τον κάθε πόρο σου
το κάθε κύτταρο σου !

Σαν σκουλαρίκια πλουμιστά
καρφωμένα πάνω σου
- από τις χίλιες και μία νύχτες -
πως σε στολίζουν
στον κάθε κόρφο σου
στο κάθε βότσαλο σου
οι φυσαλίδες των βυθών σου ...

Σαν δέντρα Χριστουγέννων ...
βυθιζόμαστε ...
λαμπρά ... λευκά ...
και ... φωταγωγημένα ...

Μες τα σκοτάδια των βυθών ταξιδεύουμε
πυγολαμπίδες του νερού χορεύουμε
πορευόμαστε ολόφωτοι ,
τα παραγάδια μας μοιραζόμαστε
και ...η λάμψη της ψυχής
στο δέρμα μας αποτυπώνεται ...

Δειλά νομίζουμε πως ονειρευόμαστε
πως ολόφωτα πλάσματα γινόμαστε ...
νυχτόβια … υδρόβια …
γοργά … αστρόφωτα …
στιλπνά … περιστρεφόμενα … δελφινοκόραλα…

Ένας σφυγμός μόνο μας ενώνει ...
ένα σφρίγος του κορμιού μας το χάρτη μεταμορφώνει ...
ένα σφύριγμα της καρδιάς τα θέλω μας ελευθερώνει ...
και... το άγνωστο της απόγνωσης ...
στα βαθιά νερά ...
στα βαθιά σκοτάδια ...
των ωκεανών ...
παγώνει ...

Κατερίνα Σκιντζη Χαδουλου