Χωρίς εσένα μικραίνει το δωματιο
Οι ηλιαχτίδες λιγοστευουν
Κι εκείνα τα φύλλα της λεβάντας
αποτιστα πόσο κιτρίνισαν
Σώπασε και το αηδόνι
Δεν έρχεται πια στο παραθύρι
Πουθενά δεν βρίσκει σπόρια να τραφεί
Πάρα μονάχα δάκρυα κι αυτά λιγοστά
Καθίζησε μέσα μου η αγάπη σου
σαν δηλητήριο στις φλέβες.
Κι ο χρόνος πάγωσε σε εκείνη τη ρωγμή
Κρύσταλλο γιναν οι αναμνήσεις.
Πως να αναπνεύσεις όταν ο αέρας λιγοστεύει?
Πως να μιλήσεις όταν η φωνη λιποτακτεί από την ψυχη?
Πάντα η αγάπη σκοτώνει όταν ο έρωτας λοξοδρομεί..
Χρύσα Νικολάκη
