Ω μούσα του ποιητή, εσυ στα πράσινα με έντυσες.
Στο μέτωπο μου τον ήλιο, άγιο στεφάνι σήκωσες.
Χαμόγελο στα χείλη, στην ψυχή, αγάπη φύτεψες.
Ω έμπνευση του ποιητή, για τον ανώνυμο αγρυπνάς.
Το βλέμμα, το βήμα μου, το βλέπει ο κόσμος όλος.
Δάδα του Προμηθέα, σε νεφώδης ουρανό με άναψες.
Μούσα, έρωτας του ποιητή, γίναμε πηγή, σοφή μαζί.
Η ψυχή μου ζυμώθηκε με γαλάζιο, πράσινο σκοπό,
στην λάμψη του Αγίου Ήλιου, ήταν άνοιξη, Απρίλο Μάη.
Της νύχτας όψη, αστέρια κεντήσαμε, εσύ, εγώ, το αηδόνι.
Με νηνεμία, ρόδινο αηδόνισμα, μούσα μου αποθεωμένη.
Ο Άγιος ήλιος, για όλον τον κόσμο, της ζώης θάμα φέρνει.
