Έφηβη νύχτα. (του Βασίλη Σπανου)

 

Στις στροφές των χελιδονιών οι λέξεις
που δεν μίλησες
Στο καμένο πρόσωπο της αξόδευτης τόλμης σου
οι συστάδες των δειλινών
θα τινάξουν τις ρυτίδες των παραλείψεων.
Με ένα ματσάκι γιασεμιού
περιπλανάται στην θάλασσα η λέμβος
εκτεθειμένη,
Θα βρει πέρα λιμάνι, άλλη λέμβο με πανί
πριν έρθει ο εσπερινός με νερό αβάσταγο;
Τα εξαρτήματα των συλλαβών
που κρέμονται στο αχανές στόμα του καιρού
κι οι κρυμμένες λέξεις, σωσίβια ιστών αράχνης
κοιτούν την άβυσσο κάτω,
γραβατωμένων στην ομοιογένεια του χωνευτηρίου
ιεροφάντες μιας έξωθεν εικόνας σε αποχή διαρκείας.
Ταπώσαμε με βουλοκέρι το μόνο που είναι δικό μας
την φωνή μας,
αλίμονο δεν θα υπήρξαμε ποτέ,
ούτε στην απογραφή των σκιών δεν παρευρεθήκαμε,
δεν έχουμε βάθος, δεν έχουμε μάζα  
μήτε όγκο,
δεν διεκδικήσαμε κανένα κομμάτι ψυχής
έστω μια σημαδούρα από Όλυμπο η ένα καντήλι Γαλαξία.
Αναμένοντας, μοναχός μελαγχολώ, κρυμμένος μένω,
πέρα από την παραμεθόριο της Εδέμ της απραξίας
βαθύ χαράκωμα μπροστά απ' την Αχερουσία,
ένα λυκόφως αυτόφωτο στην πόρτα της λησμοσύνης,
τοξεύοντας νεύματα απορώ αν θα πετύχω
έστω μια ακτίνα αμυδρού φωτός.
Ασθμαίνουν σε κύκλους συμπαντικούς τα λόγια μου,
περιπλανώμενες πλειάδες
με προσωπεία που κρύβαμε επιμελώς,
ανεπαίσθητα αγγίγματα χρωμάτων,
παραλίες με αλάτι στο στόμα των παρειών του μέλλοντος,
όνειρα της διαφυγής από τον κονιορτό των ερειπίων.
Ίσως αντιληφθώ,
ότι είμαι κάτι περισσότερο απ' αυτό που μου έμαθαν να είμαι,
ένας ζωντανός στων σκελετών το πλήθος,
μια τόλμη αταξίδευτη η μια λέμβος για άλλα λιμάνια,
μια δύσκολη υπόθεση
η μια εικόνα χωρίς τον φόβο του θανάτου,
ένα σκουλήκι που τρώει τις συστάδες των δειλινών
μέσα σε σημαδούρες από Όλυμπο και Γαλαξία.

Ίσως να αντιληφθώ ότι υπήρξα,
αλάτι που έλιωσε από τον αφρό των μεγάλων λεωφόρων
αφήνοντας το ίχνος του στις παρυφές των νόμων,
μια σκεπτόμενη διαδήλωση θερινής νύχτας,
ένας συμπαντικό λάθος
που άφησε τον άνθρωπο μονάχο του στον Άδη
να οδεύει εν Εδεμιαία περιβολή.

Βασίλης Σπανός

Ένα_ ποτήρι_ πόνος. (του Βασίλη Σπανου)

 

Ο πόνος της ψυχής

ο πιο βαθύς

ο πιο μεγάλος

κρασί κόκκινο σε ποτήρι φίνο.

Τον γεύεσαι

και σπάζει το κρύσταλλο

απ' της ηδονής σου τη βία.

Οίνος αιμάτινος γίνεται, αιχμηρός

τον πίνεις μέχρι την τελευταία γουλιά.

Βασίλης Σπανός

Σχίσμα (του Βασίλη Σπανου)

Μες στην κοιλιά του άγριου καιρού

στα άνυδρα τοιχώματα της λήθης

εννόησα δύο συλλαβές

του Ζήτα [Ζωή]

και του Θήτα [Θάνατος]

λουσμένες στις αιμάσσουσες

της ύπαρξής μου πράξεις.

Κρεμάστηκα στο εκκρεμές

του άνω

και του κάτω

σαν υποψία και λυγμός,

και σαν κύμα θεσπέσιο

συγκρότησα τις ανοχές

μες τον βυθό του πάθους

που πάλεψε

κι' εκποίησε

τις ασυγκράτητες τροχιές

του κύκλου

και των νόμων.

Σφαίρα, ροή, συνέχεια

κι' ερώτημα που τρέχει

σαν τροχαλίας ανύψωση

πάνω σε σημαία ήττας

και κρούουν

θύρες αθήρευτης

ενέργειας του ύψους.

Ερίζωσα στων αφορμών

ορμητικά το βάθος,

βάδισα πάνω σε σκιές

και σε εκπλήξεις ωραίες

πληγώνοντας σαν ουρλιαχτό

σαν σάλπιγγα θανάτου

το μέγιστο και το μηδέν,

το τραύμα και το φόβο,

άπειρες στεριές

και θάλασσες

κι' ορίζοντες που φύγαν.

Σαν ταξιδεύεις μη μιλάς

για νήσους και ακτές

πορεύσου μόνον στις πτυχές

των σκοτεινών υδάτων

κι' άστο ταξίδι σαν ευχή

ρεύματος αενάου

σαν θραύσμα ψυχής

που κυνηγά πλώρες και πρύμνες

στο ασταθές

της κίνησης το δέος.

Βασίλης Σπανός 

Το σύμπαν λαλεί (του Βασίλη Σπανού)

Μιλάμε, ζούμε και πράττουμε

σαν να είμαστε μόνοι στο σύμπαν,

σαν να είμαστε κυρίαρχοι αυτής της κοσμικής αρένας,

πάνω σε μια χλωμή κουκίδα φωτός,

πάνω σε μια γωνιά ενός πίξελ

μιας άπειρης συμπαντικής οθόνης.

Ελάχιστοι της παρακμής

μοναχικοί επιβήτορες της σκόνης

ροπές μιας ατέρμονης διαφυγής από την ευθύνη

και την συνείδηση,

μανιώδεις καταναλωτές μιας σούπας απληστίας

με μπόλικο εγώ.

Είμαστε εδώ

καταδικασμένοι να ζούμε την αδιαφορία του σύμπαντος

σαν να μην υπάρχουμε καν, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.

Κανένα παρελθόν δεν νοιάζεται για μας

κανένα μέλλον δεν μας συμπονά

κι ούτε παρόν δεν θα βρεθεί την μοίρα μας να στέρξει.

Καταντήσαμε επιδειξίες ενός παραλογισμού αλαζονείας

τυφλοί ακόλουθοι μονόφθαλμων δογμάτων

ζαλισμένα κύτταρα

κάτω απ' το πέλμα του καρκίνου του χρήματος

συμπιεσμένες ζωές και κελύφη δίχως περιεχόμενο.

Εκστασιασμένες σημαίες χωρίς ιστούς

πεσμένες στο χώμα.

Ότι είμαστε, ότι γνωρίσαμε, ότι αγαπήσαμε

ότι χαρήκαμε ή λυπηθήκαμε

ότι ακούσαμε και ότι ζήσαμε

πάνω σ' αυτή την χλωμή κουκίδα φωτός

είναι ένα πολύ μικρό μέρος

εμπρός στο δέος και το μέγιστον,

μια μαρμαρυγή ελάσματος φωτός ανακλωμένου

κι ένα ζαλισμένο πέταγμα πεταλούδας

σε αστρική καταιγίδα.

Πέρα μακριά στην τύχη του απέραντου

το σύμπαν λαλεί

της μοναξιάς μας την εορτή και το ρημαδιό της ερημιάς μας

συνθλίβοντας ακατάπαυστα την σιγή μας.

Μαδά τα πρόσκαιρα άνθη των κήπων μας 

και ανακράζει το άπειρο.

Η σάρκα μας, η αίσθηση μας, η συνείδηση μας

σταυρώνονται σε τόπους εφήμερους χωλαίνοντας τον θάνατο

καταμεσής στον χρόνο 

που χτίζει και γκρεμίζει επί πάσης αβύσσου

δείχνοντας καγχάζοντας την ουλή του.

Είμαστε μια ρυτίδα ύλης στο μάγουλο του σύμπαντος

στοιχειωμένο χρονικό

φυλλομετρημένο απ' το απέραντο

σημαδεμένα ηλεκτρόνια δεσμώτες του πυρήνα τους

μια άδικη του κόσμου ικεσία

εμπρός στα παράφορα κοσμικά συμβάντα

και στο αδιάστατο.

Αυθαιρεσία αφανισμού 

πάνω στα σανδάλια της αιωνιότητας

νερό Αχερούσιο που γλύφει την προσωρινότητα.

Βασίλης Σπανός

Τελείες (του Βασίλη Σπανού)

Λέω να εξαφανίσω τις τελείες

απ' τα ποιήματα μου.

Κάθε φορά που αναγκάζομαι να βάλω κι' από μία

νοιώθω σαν να μου κόβει την έλευση της ηδονής

μέσα σ' αχόρταγης νεάνιδος την μήτρα.

Βγαίνω κάθε φορά με μια τελεία

απ' την συνέχεια των πραγμάτων

και πνίγομαι στην κορυφή ενός παρθενικού υμένα

από βροχή αιμάτινη κάθε φορά που ξαναρχίζω

μετά απ' την εξάντληση που μου προκάλεσε

η απίστευτη ακολασία η ερωτική των λέξεων.

Με ποια ακολουθία από παιδίσκες συλλαβές στεφανωμένες

με ποιες ψυχές γυμνές να ερεθίσω πάλι τον εγκέφαλό μου

πως το ποτάμι του νωτιαίου μου του μυελού

να δείξω πως σφαδάζει

εκεί μπροστά στης έμπνευσης την ανοιχτή την πρόκληση

μετά από κάθε τελεία.

Εκεί μπροστά στο πλήρες του λευκού που μου φωνάζει.

Βάλε την τελεία σου, αν αυτό μόνο μπορείς να καταθέσεις.

Βασίλης Σπανού

Άνω κάτω (του Βασίλη Σπανού)

Eλάτε να κάνουμε τον πλανήτη άνω κάτω
αναποδογυρίζοντάς τον απ' την ανατολή ως τη δύση
απ'τον βορά ως τον νότο.
Ας επιβιβαστούμε όλοι στα φορτηγά της μεγάλης μέρας
χωρίς σημαίες ν'ανεμίζουμε,χωρίς φωνές
με τις μηχανές στο φουλ και τα φώτα κλειστά
έτσι κι'αλλιώς, μας βολεύει το σκότος που επικρατεί
κι'οι μηχανές δεν θα ακούγονται,
είναι τόσος ο θόρυβος των βομβαρδισμών και των πολέμων
κι η βοή απ'τα ποτάμια του αίματος,τόσο μεγάλη
είναι τόσο απασχολημένοι με την εξόντωσή μας
που είδηση δεν θα πάρουν αυτοί που κρατούν τα πράγματα.
Από ανατολή και δύση,από βορά και νότο
σε μια μεγάλη πορεία ψυχών
κατευθείαν προς τον άξονα της γης
τον άξονα που αιώνες την γυρίζει,τον άξονα του φόβου.
Θ'ανεβάσουμε το βάρος μας επάνω του
γατζωμένοι γερά απ'την θέλησή μας
ζυγίζει περισσότερο απ'τον φόβο κι'όλα τα όπλα τους μαζί
κι'έτσι ανάποδα θα φέρουμε τις πόλεις μας
τις χώρες μας κι'όλον τον πλανήτη.
Θα σταματήσουν τότε οι βοές απ'τα αιμάτινα ποτάμια
όλοι οι θόρυβοι απ'τους πολέμους θα σωπάσουν
τα παιδιά θα σκαρφαλώνουν σε στέγες που σκεπάζουν τα όνειρα
κι'οι ποιητές δεν θα χρειάζονται ποιήματα να γράφουν
γιατί η ζωή θα'ναι το ποίημα τότε.

Βασίλης Σπανός

Ο ίδιος Ήλιος (του Βασίλη Σπανού)

Ο ίδιος ήλιος ανατέλλει
ο ίδιος ήλιος πάλι δύει
κι' η νύχτα έρχεται
για όλους
κι'η μέρα που όλοι καρτερούμε
ν΄ανοίξουμε τα μάτια
για να δούμε
πως τίποτε δεν άλλαξε
η πως αλλάξαν όλα
που μέσα στα όνειρά μας
εμείς ζούμε.
Και τι ζητάμε
πέρα από μι'αγκαλιά
κι' ένα απλωμένο χέρι
που θα μυρίζει
έρωτα και χάδι
όπως μυρίζει το λουλούδι
που το'χουμε ποτίσει
στο μπαλκόνι.
Φθινόπωρο έρχεται,
και πέφτουνε τα φύλλα
σαν της ζωής
τα χρόνια που περνούνε
χειμώνας άνοιξη και καλοκαίρι
πως όλα πέρασαν
που δεν θα ξαναδούμε
τα ίδια πάντα είναι
η μήπως όχι;
Ο ίδιος ήλιος δύει κι' ανατέλλει
κι' η νύχτα παίρνει
αυτά που της ανήκουν
και 'μεις
μαλώνουμε και αδικούμε
διαπληκτιζόμαστε φυγομαχούμε
χωρίς να μετανιώνουμε
γι'αυτά
που τα μπορούμε
και δεν τα κάναμε
τη νύχτα η τη μέρα
όταν ο ίδιος ήλιος
για όλους δύει κι' ανατέλλει

Βασίλης Σπανός

Όταν σωπαίνεις (του Βασίλη Σπανού)

Όταν σωπαίνεις,
τα μαύρα ρούχα τους φορούν οι Σύριες μανάδες,
κοντά σου είναι οι ακτές που σπάει το κύμα
φερμένο απ' το νησί της Αφροδίτης
που' χουν χωρίσει το σώμα του στα δυό
οι μπότες οι βαριές που πάτησαν τα περιβόλια.
Όταν σωπαίνεις,
στη Γάζα απέναντι, στη φλούδα γης,
που έφτυσε απ' το στόμα του ο λύκος της Σιών,
παιδιά κρατούν στα χέρια τους αρχαία λιθάρια
γεμίζοντας με αίμα και καπνούς τα όνειρά τους.
Στην Υεμένη, στη Λιβερία, στη Γκάμπια και στο Μπουρουντί,
ο ήλιος στέκει ανήμπορος να τρέξει γάλα
απ' τα βυζιά των γυναικών
την ώρα που στην έρημο ασπρίζουν κόκκαλα
κι' όρνια πετάνε στις αυλές και στα φαράγγια.
Στις μακρινές Ινδίες κανένας Βούδας δεν μπορεί
να βρεi τις σούτρες της γιατρειάς στα βάσανα
των ρημαγμένων απ' την ένδεια και τις ρυτίδες,
τις χαραγμένες με θρησκευτική ευλάβεια
σκόνη και πόνο.
Όταν σωπαίνεις,
χτίζουνε μέλαθρα να φτάσουνε τα σύννεφα στην έρημο,
οι μελανοί αρχόντοι με τα χέρια τους βαθιά μπηγμένα
στα σωθικά της γης, εκεί που φώλιασε το μαύρο αίμα του πολέμου,
και ρεύματα Ανατολής και Δύσης σπρώχνουν στην Μεσόγειο.
Και στο Σαντιάγο, στο Καράκας,στη Μπογκοτά και στο Περού
στο Εκουαδόρ στην Βολιβία,
του Μπολιβάρ και του Γκεβάρα οι συγγενείς
μαζεύουν ψίχουλα ζωής
προσμένοντας ένα καινούργια μανιφέστο,
πωλούν την σάρκα τους φτηνά και τις φωνές τους,
στις αγορές και στους αχόρταγους τους γύπες.
Όταν σωπαίνεις,
στα Βαλκάνια ηφαίστεια ετοιμάζονται να εκραγούν
κάτω απ' τη βαριά σκιά του Σκάδρου
και ο Βαρδάρης κατεβαίνει σαν ξυράφι
έτοιμος να σκίσει φλέβες αδελφών
ανοίγοντας νέα ποτάμια συμφοράς με το δρεπάνι του Αίμου.
Όταν σωπαίνεις,
θρηνούν τα κύματα του Αιγαίου,
καρφώνονται μαχαίρια
στον Όλυμπο, στον Παρνασσό στην Ίδη,
μένουνε έρμες οι βουλές σου σε τοίχους με δόκανα και ξόρκια,
-δεν το ξορκίζεις το κακό με την ελπίδα,
ούτε ξυπόλυτος
χωρίς τα αρχαία σου σανδάλια δοκείς πως ξεμπερδεύεις-
τα δόκανα θα περπατούν στους δρόμους σου,
τα μάτια σου θαμπά θα βλέπουν είδωλα,
τ' αυτια σου θα ακούνε ωραία λόγια γλυκά σαν την απάτη
κι' οι κυβερνήτες σου ξόανα μαύρα στη σειρά
θα καίνε με επιμέλεια τις αυλές σου.


Βασίλης Σπανός

Ας ολοκληρώσουμε (του Βασίλη Σπανού)

Των ωρών μου το κατάμονον τέρας
ενηλικιώθη αποτόμως εψές βράδυ
βρίζοντας τα σπερματοδοχεία του σύμπαντος.
Πότε θ' αρπάξουν τα χερούλια της ανομβρίας
οι έναστροι αυτοκράτορες
που αιώνες τώρα πλαγιάζουν αμέριμνοι διερωτήθη.
Πότε θα φθάσουν επιτέλους στην ολοκλήρωση;
Τόση γονιμοποίηση περιμένει εδώ σε τούτον τον πλανήτη
μίαν μονάχα κίνηση
την κίνηση την Ηρακλείτια των αντιθέτων.
Παραπέρα δεν πάει, ο θάνατος είναι ολούθε τριγύρω
βιάζει και ασελγεί αδίκαστος ανερυθρίαστος σάτυρος
εκείνα που ώφειλαν
να προστατεύσουν οι κραταιοί οφθαλμολάγνοι.
Τα κράτη άλλα ρημάδια, κι' άλλα παμφάγα όρνεα,
εκτροχιασμένα τραίνα τα μεν κι' εργαστήρια ολέθρου τ' άλλα
μετρούν πτώματα η πωλούν πολέμους και φτώχεια.
Πόσον ανήλικα είναι τα βήματά μας ακόμη
παρότι ενηλικιώθηκαν οι βιβλιοθήκες κι' οι μέρες μας
από ποιήματα, ιστορία και φιλοσοφικά εγχειρίδια.
Τις ευθύνες παραπέμπουμε στους θεούς και στην μοίρα μας
αμφισβητούντες χασκογελώντας
πότε την λογική και πότε το συναίσθημα.
Είναι καιρός να ηχήσουν οι κώδωνες και οι σάλπιγγες
και οι συστοιχίες του εδώ και μη παρέκει
με οβίδες από πράξεις
να διαρρήξουν τον υμένα του μέλλοντος.


Βασίλης Σπανός