Στην Ειρήνη (της Αδελαιδας Παπαγεωργίου)

 

Κάτω από το αέρινο άγαλμα της Ειρήνης
και το ιλαρό φως των ματιών της
θα βάλω σπονδή το αίμα μου
Στις ήσυχες μέρες 
που αγωνιά το δίκαιο
στους απόηχους των φρικτών μαχών,
στις θυσίες και τα όνειρα
θα υψώσω το ποτήρι μου
προς τιμή και δόξα 
της Ειρήνης,
φορώντας πάντοτε
ρούχα για πόλεμο.

Αδελαιδα Παπαγεωργίου

Μαζί (της Αδελαϊδας Παπαγεωργιου)

Από κοντά μου περνάνε όλοι
ζούνε μέσα στη ζωή μου
ακούω τους καημούς 
τους έρωτες και τη ζωή 
που κυλά μέσα στο εγώ τους
Εγώ, δεν έχω σημασία,
τα ζητήματα μου μικρά και μεγάλα
τα έκλεισα μέσα στους στίχους μου
σηκώνω το βάρος του Σταυρού μου
σαν να ανήκω σε άλλο κόσμο,
 όμως στολίζω με πεταλούδες τον ουρανό τους
στο κόρφο τους κρεμάω ένα λουλούδι,
δεν έχει σημασία
 αν είναι μαργαρίτα ή τριαντάφυλλο,
αρκεί να τους κάνω να νοιώσουν
πως η ζωή έχει χρώμα και ανθίζει
κι ας τρέχουμε, κι ας πονούμε
το εγώ μου μαζί με το δικό τους 
χέρι με χέρι
μαζί να διώξουμε την μοναξιά μας
μαζί να νικήσουμε τη ζωή
μαζί  γιατί όχι, και τον θάνατο…..

Αδελαϊδα Παπαγεωργιου

ΥΠΕΡΩΟ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ (της Αδελαϊδας Παπαγεωργίου)

Στου μυαλού μου

 το Υπερώο ανέβηκα 

Άγιους στίχους να μεταλάβω

 μέθεξης λόγου σε θείο Δείπνο 

Παράκλητος πνεύματος

 Διστάζω μήπως,

 ανάξιος φανεί ο λόγος μου 

στο ανάστημα να συγκριθεί 

των μεγάλων ποιητών .

Υποκύπτω όμως,

 στην άταχτη διάθεση της καρδιάς 

να ορμήσει στη σκέψη, 

στων δαχτύλων τις άκρες

 δικό της χνάρι ν’ αφήσει.

Στίχους σημειώνω

απόσταγμα ψυχής

Είθε να γίνουν 

φωτεινό απαύγασμα. 

 Προσευχή θεία,

 να σταθώ  έστω για λίγο 

κι εγώ στη σκιά τους…

Αδελαϊδα Παπαγεωργίου

Άτιτλο (της Αδελαϊδας Παπαγεωργίου)

Ποια μάτια τολμούν

κατάματα να κοιτάξουν

την φρικτή τούτη προδοσία;

Ανατράπηκαν της ζωής

τα προγραμματισμένα ταξίδια

στο παρελθόν πιστώθηκαν,

τσαλακωμένες οι μέρες

την απελπισία του σήμερα φορούν

Δεν έχουμε που να πάμε

κλείσαμε ερμητικά της ψυχής τις πόρτες

έτσι κι αλλιώς είσοδος

δεν επιτρέπεται σε κανένα

Πάνω μας βρέχει θυμωμένος ο ουρανός…

Αδελαϊδα Παπαγεωργίου

Το τελευταίο ζειμπέκικο (της Αδελαϊδας Παπαγεωργίου)

 

Πιάσε μια νότα μουσικέ

στου μπουζουκιού το χέρι

βαρύ ασίκικο χορό

να βγω για να χορέψω

 κι όταν την κάθε μου στροφή

η μάνα μου θα βλέπει

από τα μάτια της 

πικρό,πικρό  δάκρυ θα τρέχει 

Θυμίσου τότε Πλάστη μου

πάντα για  να της στέλνεις

παρηγοριάς θυμίαμα

τον άδικο μου τον  χαμό

δύναμη για  να αντέξει

Τούτο το ζειμπέκικο

θάναι το τελευταίο

στα ουράνια τώρα εγώ

με αγγέλους θα χορεύω

Θάμαι πάντα χαρούμενος

Αδέλφια μου εκεί πάνω

Τις εξετάσεις εδώ πέρασα

και με το παραπάνω……

Αδελαϊδα Παπαγεωργίου

Αφιερωμένο στον λεβέντη μας Όμηρο

Προφητικό (της Αδελαϊδας Παπαγεωργίου)

 

Έφτασαν μέρες που παραμόνευαν πολύ καιρό
και την αγάπη θυσίαζαν στο βωμό της λαγνείας.
Τώρα χρόνια οδύνης και πικρής δοκιμασίας θα ‘ρθουν.
Θα αναιρεθούν εξ επαφής οι σχέσεις
και τα αισθήματα εξ αποστάσεως θα δίδονται.
Γιατί ξεχείλισε απ’ το ποτήρι του Θεού η οργή
και το μαλακό ψωμί που τρώγαμε
 από την απληστία μας ζυμωμένο,
πικρό θα γίνει ωσάν άψινθος.
Θα ψεκαστεί με το φαρμάκι της κακίας ο κόσμος,
να θρέψει της αδιαφορίας το θεριό.
 Οι άνθρωποι θα πάρουν έναν αριθμό
μέσα σε καταλόγους αίματος.
Θα προσκυνούν είδωλα που ανάδειξαν
της ύλης τα γρανάζια
και η συμπόνια, η χαρά, θα είναι ξένα αισθήματα.
Κατέβηκε η μοίρα από το βάθρο της.
Προστάχτηκε να κάμψει την αντίσταση.
Το χρήμα και η εξουσία
ατσάλινες θα βάψουν τις καρδιές
και άγευστη η ηδονή θα είναι
στου σύμπαντος τα θαύματα.
Έρμαιο η ζωή στο βίαιο
άρπαγμα του ανέμου
που ξεριζώνει το αγαθό δέντρο της γνώσης.
Η τελευταία αχτίδα αγάπης,
θα ψάχνει τόπο στην ψυχή
για να μην έρθει η ώρα
που θα ποθούμε πια μόνο τον θάνατο
σαν την μοναδική κατάληξη της σωτηρίας.

Αδελαϊδα Παπαγεωργίου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ < ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΗΜΟΙ>