Όνειρο πειραγμένο (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Έχουν χακάρει το μυαλό μου κι είναι ξένο
και την ψυχή μου έχω κρεμάσει στο γυαλί
να ζω το όνειρο που είναι πειραγμένο
και να δοξάζω το στενό μου το κελί.
.
Στον πηγαιμό, στον πηγαιμό, ποτέ δε βγήκα
ήρθε η Ιθάκη μια βραδιά πονετικά
μα ήταν σκάρτη, όλο ψέμα, μια ρεπλίκα
κι όταν την πίστεψα μου πήρε δανεικά.
.
Κι εκείνη η σπίθα τρεμοπαίζει, μα δε σβήνει
τρέμω τη νύχτα να μου γίνει πυρκαγιά
τα καίει όλα και γυμνό έξω μ΄αφήνει
στα αποκαΐδια να μετρώ τη σιρμαγιά.
.
Μοιάζω με κείνο στο κλουβί, το καναρίνι
που κελαηδεί να ακουστεί κάθε αυγή
πως περιπλέκεται η χαρά με την οδύνη
και το κλουβί, που το μισεί, το ευλογεί!

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ ΕΡΩΤΑ (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Φώναξε με Έρωτα,
Ν' ακουστεί η φωνή σου
Στα υπόγεια του μυαλού μου...
Να σπάσει η ηχώ του σ' αγαπώ
Σε δεκάδες μικρά κύματα,
Που θα λούσουν το κορμί μου...
Ν' ανάψει το μέσα μου φως,
Κι οι ανταύγειες του να σκορπίσουν
Φλεγόμενους ήλιους στον αέρα...
Να λάμψει η μέρα
Κι η νύχτα να γίνει ρόδινη,
Ρόδινη σαν πυροτέχνημα,
Που στην έκρηξη του,
Θα γεμίσει ο ουρανός
Χρωματιστά αστέρια
Να μου γνέφουν σ' αγαπώ...
Φώναξε με Έρωτα,
Να γίνω πυροτέχνημα...
Να εκραγώ στην άπνοια της ύπαρξης μου,
Να εκτοξευτώ στο νεφέλωμα της απραξίας μου,
Και να χαθώ στο γαλαξία της νύχτας μου...

Ελένη Ταϊφυριανού.