φοβάμαι και εγώ,
φοβάμαι στον ύπνο το σεισμό,
φοβάμαι της μέρας τις σκέψεις,
δεν τις προλαβαίνω,
τις κάνω ζυμάρι,
τις ψήνω,
οι πιο πολλές καμένες,
φοβάμαι,
όταν στην πολυθρόνα μου
κάθεται η ψυχή μου για ώρες,
φοβάμαι τα "γιατί",
την αναμονή ακόμα και την υπομονή που έχω και ειναι χωρίς έξοδο,
φοβάμαι τις απαντήσεις στις ερωτήσεις ανθρώπων που αγαπώ,
δεν φοβάμαι να είμαι μόνη μου,
μόνη μου τραγουδώ,
μόνη μου ακούω μουσική,
μόνη μου χορεύω,
δεν φοβάμαι να οδηγώ τον μακρύ δρόμο στα βουνά,
στο καταφύγιο της ψυχής μου,
δεν φοβάμαι για οτι η σκεψη μου αποτυπωνει στο χαρτι,
γράφω, γράφω,
αδειάζω την ψυχή μου
που ξεχειλίζει από αισθήματα, συναισθήματα ακραία αλλά και βαθιά,
η κριτική δεν με κάνει πίσω αλλά με οδηγά μπροστά και ελίσσομαι και γίνομαι επιλεκτική,
δεν ζητώ ούτε και θέλω διακρίσεις και βραβεύσεις,
απλά αυτά που γράφω το ξέρω ότι βυθίζουν τους ανθρώπους σε πελάγη ζεστά αλλά και κρύα,
φοβάμαι και δεν φοβάμαι,
δεν φοβάμαι αλλά φοβάμαι,
είμαι άνθρωπος και πιστεύω στον δημιουργό!
