ΣΕ ΤΣΙΧΛΕΣ ΚΙ ΑΠΟΤΣΙΓΑΡΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΠΙΑ ΨΥΧΕΣ (της Βάγιας Μπαλή)

Χλωμά τα πρόσωπα, τα μάτια τρεμοπαίζουν, ικεσίας βλέμματα προς τον ουρανό, τα δάκρυα σαν τρέχουν. Σε δρόμους, σε πεζόδρομους στοιβάξανε ζωές, σε τσίχλες κι αποτσίγαρα, κοιμούνται πια ψυχές. Κάποιος είπε για τον αιώνα μας, τον εκσυγχρονιστικό, κάπου άκουσα στα λόγια του για προοδευτισμό, μα πολέμους διατάζει, φορά θανατικό. Βουβά τα στόματα, το έδαφος φυλάνε κι από δίπλα σώματα, αέρινα πατάνε. Δειλά μηνύματα της ανθρωπιάς περνάμε, μα την ταχύτητα του άδικου ποτέ δε σταματάμε. Πεινάν τα αισθήματα, για ελπίδα, γι’ αλλαγή, Να νιώσουν σύντομα την άλλη εκδοχή, ειρήνη να χαράξει, το σκότος να χαθεί

Βάγια Μπαλή

Να λέγεσαι άνθρωπος! (της Χρύσας Νικολάκη)

Το να λέγεσαι άνθρωπος... Προϋποθέτει πολλές αρετές Και καταργεί πολλές αδυναμίες.... Αδυναμίες όπως .... Να κλεινεις την πορτα σε αυτόν που πονά ενώ μπορείς τόσο εύκολα να τον θεραπεύσεις.. Να ρίχνεις την ματια σου στο κενό ενώ μπορείς να χαρίσεις απλόχερα
ένα ζεστό χαμόγελο... Να δέχεσαι την αδικία εις βάρος ενός ξένου
ενώ την βλέπεις κατάματα και μπορείς να την σταματήσεις....
πόσο μάλλον όταν είναι και δικός σου άνθρωπος... Να αντιλαμβάνεσαι τον κίνδυνο που έρχεται
αλλά να τον αφήνεις να θερίσει θύελλες
κι εσυ να μην θερίζεις από νωρίς τα στάχυα... Πως θα ταν όμως αν: •Έπεφτες με θάρρος να γλιτώσεις μια ζωή
ενώ εμπρός σου κινδύνευε ,
θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ζωή σου; •Ή αν χαιρόσουν με την χαρά του αδελφού σου
και παρηγορούσες την λύπη του
αντί να χαίρεσαι με την λύπη του
και να λυπάσαι με την χαρα του;....
όπως συμβαίνει συνήθως.. Ίσως τότε ένιωθες περισσότερο ανθρώπινος
και ίσως να ητανε καλύτερος ο κόσμος..... Το να λέγεσαι άνθρωπος είναι δύσκολο στις μέρες μας...
απαιτεί γενναιοδωρία , απαιτεί υστέρημα εαυτού
και όχι υπερτροφία εγωισμού... Δύσκολο να λέγεσαι άνθρωπος....ουσίας!


Χρύσα Νικολάκη

Ο μαύρος Κύκνος (της Ιωάννας Καβαγιάδα)

Θα έφτιαχνα δρόμους με καυτούς ήλιους και μελαγχολικά φεγγάρια! Γεμάτο παρτέρια ανθισμένης νοσταλγίας,ποτισμένα από νηστικό έρωτα και αδικημένη αγάπη! Να τους τρέξω,άηχα από την ανάσα σου! Xορτάτη από την νοερή μορφή σου, φαντάζοντας τα δάχτυλα μου ν΄ακουμπούν το πρόσωπο σου, κι ύστερα οι παλάμες μου να φυλακίζουν την μυρωδιά που χρειάζεται ένα βρέφος για να γαληνεύει τα βράδια! Παίξε μου,μουσική με τα χείλη σου, και ύστερα αγνάντεψε την γύμνια μου,ώσπου να πέσω στη λίμνη των ματιών σου! Να με λούσεις πόνο!λαχτάρα!αισθαντικότητα και ύστερα ,άφησε με να αποκοιμηθώ, κουρασμένη,στα σπλάχνα της, εκεί που μας γέννησε να συνυπάρχουμε η αιωνιότητα ! Εσύ η λίμνη και εγώ ο βυθός της!
Ιωάννα Καβαγιάδα

Φωτιά (της Μαρίας Μηνά)

Μου 'πες να βάζω ξύλα στη φωτιά μέχρι που να γυρίσεις. Κρυώνω είπες. Κι εγώ την τάιζα κλαριά κι ελπίδες ακόμη και σαν έπρεπε να σβήσει. Εκεί πεισμωμένη τάιζα και σαν με κοίταζαν απορημένοι έλεγα δουλειά σας εσείς έχω να ψήσω ερωτόψωμα. Γελούσαν πίσω απ' τη πλάτη μου. Λωλάθηκε ψιθύριζαν. Κι εγώ τάιζα κι έψηνα καφέ γλυκό . Κι έβαζα κάτι φιλιά σε πιατάκι του γλυκού να σε γλυκάνω για το καλωσόρισες. Ξοπίσω γελούσαν. Μα εγώ τάιζα τη φωτιά το λόγο μου κρατώντας. Σαν έσβησε λωλάθηκα πάψαν τα γέλια μονάχα εγώ γελούσα τώρα.
Μαρία Μηνά