Κάτω απ' τις μάσκες (του Νίκου Σουβατζη)

 

Στην αρχή απαγορεύτηκαν

οι άσκοπες μετακινήσεις

και οι συναθροίσεις

Ο εχθρός ήταν αόρατος

και έπρεπε να είμαστε ενωμένοι

Μετά απαγορεύτηκε η μνήμη

Στη συνέχεια απαγορεύτηκε η αλληλεγγύη

Ύστερα απαγορεύτηκαν 

οι δυνατές συζητήσεις

και τα γέλια 

και οι βόλτες στις πλατείες

Τέλος, απαγορεύτηκαν ο πόνος

και η αλήθεια

Ο εχθρός στο μεταξύ

μεταλλάχθηκε και έγινε ορατός

Έχει την όψη του χωροφύλακα

Μα κάτω απ' τις μάσκες 

καραδοκεί ένα χαμόγελο

που φέρνει τον κόσμο ανάποδα

Νίκος Σουβατζης

Έξοδος (του Νίκου Σουβατζη)

Είχαν μείνει λίγοι απ' τους παλιούς

σε μια ήσυχη γωνιά 

και περίμεναν καρτερικά τη μεγάλη έξοδο

Όταν έφτασε η ώρα

πήραν τις θέσεις τους

στις σελίδες της ιστορίας

χωρίς να το αντιληφθεί κανείς

Έτσι αθόρυβα που έζησαν,

κύλησε η ζωή τους

κάτω απ' τον θόρυβο του κόσμου

Νίκος Σουβατζης

Ένας ήλιος που περιμένει την άνοιξη (του Νίκου Σουβατζη)

 

Για κάθε Μιχάλη και κάθε Αλέξανδρο

υπάρχει μια σφαίρα 

Για κάθε Παύλο υπάρχει ένα μαχαίρι 

Για κάθε Ζακ υπάρχει ένας φονικός όχλος 

και μια συκοφαντία 

Για κάθε Βασίλη υπάρχει 

ένας ένστολος βασανιστής 

και ένα ψέμα 

Για κάθε Χελίν και κάθε Ιμπραήμ 

υπάρχει ένα λευκό κελί 

και ένα μαρτύριο

Για κάθε Μιχάλη και κάθε Αλέξανδρο 

υπάρχει μια μάνα που τα δάκρυά της 

δεν στεγνώνουν ποτέ 

Για κάθε Παύλο υπάρχει ένας πατέρας 

που η πίκρα δεν φεύγει ποτέ απ' τα μάτια του

Για κάθε Ζακ υπάρχει μια άδεια θέση στο τραπέζι 

Για κάθε Βασίλη υπάρχει 

μια αξημέρωτη καλοκαιρινή μέρα

Για κάθε Χελίν και κάθε Ιμπραήμ υπάρχει 

ένα παγωμένο χαμόγελο 

Για κάθε Μιχάλη και κάθε Αλέξανδρο,

για κάθε Παύλο, για κάθε Ζακ,

για κάθε Βασίλη, για κάθε Χελίν

και κάθε Ιμπραήμ υπάρχει ένα τραγούδι 

και ένας ήλιος που περιμένει την άνοιξη

Νίκος Σουβατζης

Το μπλουζ της πανδημίας (του Νίκου Σουβατζη)

Κάποτε ήταν σκλάβοι
σε φυτείες βαμβακιού
Ύστερα πολίτες
δεύτερης κατηγορίας,
εξιλαστήρια θύματα,
κινούμενοι στόχοι
για αστυνομικές σφαίρες

Τώρα, ελεύθεροι πια
και ίσοι με τους άλλους φτωχούς
πεθαίνουν αβοήθητοι
και στοιβάζονται
σε ομαδικούς τάφους
στα πάρκα

Χωρίς μεσίστιες σημαίες
και επικήδειους,
χωρίς τιμητικές εκδηλώσεις
και μνημεία

Το μόνο που τους ανήκει
είναι μια γωνιά
στο όνειρο
του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Νίκος Σουβατζης

Ωδή στην αποδημία των ποιητών (του Νίκου Σουβατζη)

Χάθηκε ανάμεσα στους στίχους
αναζητώντας μια ανήσυχη ζωή
και έναν ηρωικό θάνατο

Έφυγε μόνος
- όπως συνηθίζεται -
αφήνοντας κληρονομιά
την ψυχή του
τυπωμένη σε φτηνό
χαρτί τυπογραφείου

Νίκος Σουβατζης

Πύλη εισόδου (του Νίκου Σουβατζη)

Εξόριστοι απ' τον αιώνα τους
σαν παραγνωρισμένοι προφήτες
διασχίζουν την κόλαση
με χιλιάδες χειμώνες
στις αποσκευές τους

Άοπλοι πολιορκούν
τα τείχη μιας άψυχης πολιτείας
αναζητώντας μια καταποντισμένη Ιθάκη

Ανώνυμοι πεσόντες
ενός ακήρυχτου πολέμου
παραδομένοι στη λήθη

Τάξη και ασφάλεια
επικρατούν στο βασίλειό σας
μα οι νεκροί
που δεν βρήκαν την Ιθάκη τους
επιστρέφουν ακολουθώντας
τα ίχνη του αίματος και της φωτιάς

Νίκος Σουβατζης

Μακρινή στεριά (του Νίκου Σουβατζη)

Κάποτε θα ‘χουμε τελειώσει
με όλα αυτά που μας πνίγουν
και το παρόν θα είναι
ένας μισοξεχασμένος εφιάλτης

Τότε, το μόνο που θα έχει απομείνει
θα είναι όσα αρνηθήκαμε
για να παραμείνουμε όρθιοι,
ένα καθαρό βλέμμα
και η βεβαιότητα
ότι κάποτε θα νικήσουμε

Κάποτε θα μετράμε τις πληγές μας
χωρίς να πονάμε
και θα λογαριαστούμε
επιτέλους με τους δαίμονες
που κυνηγούν τη ζωή μας

Τότε, οι λέξεις θα αποκτήσουν
ξανά το νόημά τους
και το βλέμμα μας θα χάνεται
σε μια απέραντη γαλήνια θάλασσα

Νίκος Σουβατζης

Οξυγόνο (του Νίκου Σουβατζη)

Κι εκεί που λέγαμε
ότι θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας
η ζωή μας έγινε ενέχυρο
και μείναμε σ’ έναν κρύο και έρημο δρόμο
να την παρακολουθούμε από μακριά
Κι έτσι ξαναγυρίσαμε ασθμαίνοντας
στα μεγάλα φωτεινά καλοκαίρια
και στα ατέλειωτα παιχνίδια στην αλάνα
και στα αμφιθέατρα που ήταν γεμάτα φίλους
και στους πύργους στην άμμο
που στεγάζαν τα παιδικά μας όνειρα

Κι αν κάθε μέρα είναι μια καινούργια πληγή
στρέφουμε πίσω το βλέμμα κι επιβιώνουμε
κι αν μας πνίγει το σκοτάδι
έχουμε φυλάξει πολύ φως μες στην ψυχή μας
κι αν το μέλλον μας είναι ναρκοθετημένο
έχουμε ζήσει πολύ
όσο χρειάζεται για να νοσταλγούμε
Όταν η ζωή γίνεται παρελθόν
η μνήμη γίνεται οξυγόνο

Αυτό είναι το ποίημα με το οποίο συμμετέχω στη δίγλωσση ποιητική ανθολογία του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ «Ξύπνησα σε μια χώρα».

Νίκος Σουβατζης

Μετά από χιλιάδες φεγγάρια - Νίκος Σουβατζής (Δελτίο τύπου)

Μια δημοφιλής σκηνοθέτις που δολοφονείται στο διαμέρισμά της ένα βράδυ Σαββάτου. Ένας ύποπτος. Τέσσερα πρόσωπα απ’ το παρελθόν που του δίνουν άλλοθι. Ένας σκοτεινός και μοναχικός αστυνόμος που βασανίζεται από εφιάλτες. Ένας νεαρός υπαστυνόμος που αγαπάει την ποίηση και μισεί τη δουλειά του. Μια συνάδελφός του που συγκρούεται με τον πατέρα της για τις επιλογές της. Φοιτητικά στέκια. Κακόφημα μπαρ. Ύποπτες συναλλαγές. Σκοτεινές διαδρομές. Ρατσιστικές επιθέσεις. Μίσος. Παλιές, ξεχασμένες ιστορίες. Νοσταλγία. Και μέσα σ’ όλα αυτά ένας φόνος που παραμένει ανεξιχνίαστος. Η αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου θα οδηγήσει σε μια τραγωδία. Μια διαδρομή απ’ το σκοτάδι στο φως που φέρνει την καταστροφή, αλλά και τη λύτρωση. Και στο τέλος έρχεται η άνοιξη να μας θυμίσει ότι ζούμε μόνο μια φορά. Η αστυνομική νουβέλα του Νίκου Σουβατζή «Μετά από χιλιάδες φεγγάρια» κυκλοφορεί από την Anima εκδοτική. ISBN: 978-618-5184-45-2.

Κλεφτές ματιές στον ουρανό (του Νίκου Σουβατζή)

Η Κυριακή είναι ανάσες ελευθερίας,
κλεφτές ματιές στον ουρανό,
τα αργά βήματα
και οι περιπλανήσεις
χωρίς προορισμό,
η ήρεμη θάλασσα
κάτω απ’ τα φτερά των γλάρων,
οι ήσυχες πρωινές στιγμές στη λιακάδα,
οι συζητήσεις γύρω απ’ το τραπέζι
και η μυρωδιά του καφέ

Η Κυριακή είναι ένα δέντρο
ποτισμένο με αίμα,
μια σφιγμένη γροθιά,
ένα κόκκινο γαρύφαλλο,
μια σημαία με τα χρώματα της ζωής,
ο αγώνας του ανθρώπου να σταθεί όρθιος,
μια σελίδα της δικής μας ιστορίας,
η ανάμνηση πως τίποτα δεν χαρίζεται,
ένα ανεξίτηλο σημάδι
στο μέρος της καρδιάς,
μια στάλα δικαιοσύνης
σε έναν άδικο κόσμο
Η Κυριακή είναι η άρνηση
όσων αναπνέουν στο φως
να επιστρέψουν στο σκοτάδι της δουλείας

Νίκος Σουβατζής

Ίχνη πάνω στην άμμο (του Νίκου Σουβατζή)

Ίχνη πάνω στην άμμο
στις ακτές της Μεσογείου
Η ιστορία του κόσμου
είναι ίχνη πάνω στην άμμο
που τα σβήνουν τα κύματα

Αν βρείτε κάποτε πάνω στην άμμο
μικροσκοπικά ίχνη που ίσα που φαίνονται
μην προσπεράσετε βιαστικά
σαν να είναι κάτι που δεν σας αφορά
Εκεί κοντά μπορεί να βρείτε
κάποιο μεταναστευτικό πουλί
που έσπασε το φτερό του,
έχασε το σμήνος του κι απόμεινε μονάχο

Μην πείτε πως σας είναι άγνωστο,
κάτι πρωτόγνωρο που δεν έχετε ξαναδεί
Μην ψάξετε τη συνομοταξία και την τάξη του
μέσα σε βιβλία σκονισμένα
Μόνο θυμηθείτε τις ιστορίες που έλεγαν οι παλιοί
πως κάποια μέρα έφτασαν σε μια ακτή κυνηγημένοι
και πάνω στα συντρίμμια ξαναχτίσαν τη ζωή τους

Νίκος Σουβατζής

Έτσι ξεκινήσαμε (του Νίκου Σουβατζή)

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε το ταξίδι,
άμαθοι απ’ τη ζωή,
με τα μάτια των παιδιών
που ανακαλύπτουν τον κόσμο
Δεν ξέραμε να μετράμε
όλα αυτά που κάποιοι θα λέγανε πολύτιμα,
μόνο αστέρια και όνειρα

Κάποτε σταματήσαμε να πάρουμε μια ανάσα,
είχαν περάσει χρόνια κι είχαμε κουραστεί
Η καρδιά μας σκοτείνιασε και νιώσαμε
στο στήθος ένα βάρος
χωρίς να ξέρουμε καλά καλά γιατί
Γύρω μας μόνο σιωπή και ερημιά

Πάντα μόνοι ταξιδεύαμε

τώρα που πια το ξέρουμε
δεν μετανιώσαμε στιγμή για το ταξίδι
Πάντα μόνοι ταξιδεύαμε
και μείναμε να μετράμε όνειρα και αστέρια
Μα έχουμε ακόμα τα μάτια των παιδιών

Νίκος Σουβατζής