Κι άγγιξε η ψυχή το χαρτί που έστεκε γυμνό και βουβό και φύσηξε θεϊκή πνοή πάνω του.
Με την ανάσα της σχηματίστηκαν τα γράμματα, κόκκινες κηλίδες στο λευκό του φόντο που αιμοραγούσαν λέξεις.
Κι όταν άδειασε ολάκερη η ψυχή στο χαρτί, ανάσα κι αίμα, όσοι διάβασαν την γραφή της είπαν...
Ναι, αυτό είναι ποίημα!!
Σοφία Τανακίδου
