Στων ματιών την καταιγίδα,
σπίθες έρωτα ξυπνούν,
δεν φωτίζουν τα δωμάτια
που ανασαίνουν ευτυχία,
όλα κρύβονται στις αισθήσεις
που φιλελεύθερα εκφράζονται
με ηδονική προδιάθεση
τη στιγμή για εικονική περιήγηση
στον κόσμο των σωμάτων....
Χάδια που φεγγίζουν σαν λυχνοφάναρα,
πρόσωπα που μεταμορφώνουν
τους πόθους σε διεκδικήσεις,
κάτω από τον μεθυσμένο στα χαμόγελα ήλιο,
ζούν τον έρωτά τους ανθισμένες ψυχές,
λουλούδια που μοσχοβολόυν έρωτα,
καθισμένα στις αυλές των φεγγαριών...
Σπίθες αγάπης φυτρώνουν το φιλί
σαν κατακτούν το αντικείμενο του πόθου,
με όποιο τρόπο ως ένα ιδανικό ερωτικό ηλιοτρόπιο!..
Πέτρος Βελούδας
