Γι' αυτήν...
Την ρημάδα την ψυχή μιλάω
που λαχταράει όλα τα "πάντα".
Τα πάντα που θα μπαλώσουν
κάθε κενό
κάθε τρύπα ανοιχτή
που θα κολλήσουν
το σπασμένο καλούπι της αγάπης
μέσα σου...
Αχ! αυτό το "Αχ!"
να μπορούσε να μεταφράσει
όλες τις επιθυμίες
να μην τολμήσει ποτέ
καμία μετριότητα
να κρύψει ξανά λέξεις
πίσω από τα δόντια
να μην αφεθεί καμία γωνιά
της ψυχής σου αφώτιστη
από εκείνο το μοναδικό άγγιγμα
που μόνο εσύ θα αναγνωρίσεις
μέσα σε τόσες προσπάθειες
μες στις συνάφειες του κόσμου.
Εκείνες τις μέρες τις σκοτεινές
που έβρεχε ασταμάτητα
-που πλάι μου περπάτησες
σαν ένας άγνωστος τρελός
με μιαν ομπρέλα κλειστή
που τόλμησε να πολεμήσει
με πείσμα κι επιμονή
δικούς μου δαίμονες-
σ' αγάπησα...
Τις βιαστικές κινήσεις
των δαχτύλων σου
- που με αγωνία προσπαθούσαν
να δέσουν και να πλέξουν
εκείνη την μικρή κλωστή
γύρω απ' το χέρι μου
την μικρή κλωστή λέει
που στην άλλη άκρη της
είχε δεμένο τον ήλιο-
πόσο τις λάτρεψα.
κι όμως
ποτέ δεν άκουσες φωνές
κι ένα τραπέζι άδειο έστρωνες
που πάντα άδειο έμενε...
Ένα καινούριο κάδρο
στον τοίχο κάρφωνες
πάνω από τον ξεφτισμένο σοβά
μα εκείνο όλο έπεφτε
ζωγράφιζες χαμόγελα στο ταβάνι μα κι αυτά έσβηναν
καθώς η μοναξιά έσταζε
απ’ τα κεραμίδια
μια πόρτα
που ποτέ δεν μπορούσες
να ανοίξεις ούτε να κλείσεις
μια πόρτα που έλειπε
από τη θέση της…
εδώ και πολύ καιρό…
και τα παράθυρα που στόλιζες
με πολύχρωμες κουρτίνες
τρύπες ανοιχτές ήταν
κι έτσι έμεναν...
τόσο καιρό μπαινόβγαινες
κι όμως ποτέ σου δεν πρόσεξες
πως στην είσοδο υπήρχε
απ’ την αρχή
μια πινακίδα που έγραφε...
"ΠΡΟΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ"
Ξεγελάς...
κρυμμένη μέσα σε χρώματα
και εικόνες
όμως σε θωρώ
στα ματωμένα φεγγάρια...
σε χαμόγελα στημένα
στα πορτρέτα πλανόδιων ζωγράφων...
Σε συναντώ...
σ' ένα ξόδεμα ήλιου..
σ' ένα ροζ αρκουδάκι
πεταμένο στα σκουπίδια...
Σε αναπνέω...
σ' ένα μπουκάλι
φθηνού αρώματος...
στον ιδρώτα
ενός πληρωμένου έρωτα...
Συνεχίζεις να κρύβεσαι...
τοιχοκολλημένη
σε αφίσες δρόμων...
Παροξυσμός ενός
άρρωστου καιρού...
Τ' όνομά σου;
ΘΛΙΨΗ
Όλα εκείνα
που γράφτηκαν κατά καιρούς...
για την αβάσταχτη μοναξιά
της ψυχής
για τους αμέτρητους θανάτους
από έρωτα των ανθρώπων
για εκείνες τις γυναίκες
που κάηκαν σε φωτιές καρτερικότητας
και εγκράτειας
στερημένες από ηδονή
όλα εκείνα που έμοιαζαν ξένα
υπερβολικά κι αναληθή
στίχοι εντυπωσιασμού
υπερφίαλων ποιητών...
πόσο δικά μας ήταν αλήθεια...
πόσο πεινούν και μας τρώνε...
