Στο σύθαμπο σε καρτερούσα
έλαμπε η ματιά σου,
ζωγραφισμένη
σε ένα φωτεινό χαμόγελο
με αγόγγυστη λαχτάρα
σε μια συνάντηση αβρότητας.
Σαγήνη με διαπέρασε
στο φως των ματιών σου.
Άδυτη παλίρροια
έμοιαζε η μορφή σου,
σαν άγαλμα σμιλεμένο.
Ένας όρθρος νηνεμίας
με πλημμύρισε
έμοιαζες με άσπιλη οπτασία
λιτή και απέριττη,
βάλσαμο
στην δική μου Δόκιμη Ψυχή.
Ωδή Άφθαρτη,
σαν φύσημα, στα χέρια των Αγγέλων
στου Κόσμου την Σιωπή.
Από την ποιητική μου συλλογή
"Πέρα απ' τον ορίζοντα"
Στο ξέφωτο ανοίγει η ψυχή,
βαθαίνεις στην πικρή αλήθεια
χωρίς να το προσμένεις!
Τριγμοί έντονοι,
ύστατοι συλλογισμοί
μυαλού που 'χει σκορπίσει
και καρτερούν να σβήσουν!
Όμως υπάρχει κάτι.
Κάτι αλλόκοτο
Αναρωτιέσαι κι απορείς...
Άγριο μένος να σε κηλιδώνει!
Σύννεφο σκοτεινό να σε κυκλώνει!
Θεριό απρόβλεπτο να σε κατασπαράζει!
Φθόνος και μισητή σοδειά να σε καταρρακώνει!
Φαρμακερό βέλος σε τροχιά
να σε καρφώνει!
Μήτε που το 'χεις φανταστεί!
Μα Συ κρατιέσαι σθεναρά
και βγαίνεις νικητής!
Καταξιώνεσαι!
Τίποτα πια δε σ' αμαυρώνει!
Τη δύναμη, την τόλμη σου,
Την πίστη σου, τη θέληση
δεν άγγιξε κανείς
κι αυτό τους καθηλώνει.
Δε λύγισες στιγμή!
Ποτές!
Τους δίδαξες πως τίποτα δε σε πτοεί!
Ανέβηκες στα μάτια τους ακόμη πιο πολύ
όμοιος με περίτρανο αετό ψηλά,
που τα φτερά ποτέ δεν κλείνει!!!
