Η ευχή της μάνας (της Γεωργίας Λαμπαρα Τριανταφύλλου)

Μαυροφορεμένη, κίνησε το πρωί.
Τα χέρια της παγωμένα από το κρύο.
Το κεφάλι σκυφτό και στο βλέμμα της σκοτάδι.
Τα πόδια της σχεδόν σέρνονταν.
Το σώμα της γερμένο εμπρός, όπως του σκλάβου που τον σέρνουν στη δουλειά.
Ένας άνεμος φύσηξε δυνατά και την έσπρωξε προς τα πίσω.
Παραπάτησε.
Αυτή η μικρή ήττα απέναντι στον άνεμο την πείσμωσε.
Όρθωσε το ανάστημα της, κράτησε την κάπα της σφιχτά με το χέρι στο λαιμό και προχώρησε.
Βρήκε το κουράγιο να φτάσει ως την πόρτα.
Όταν πέρασε την πύλη είχε πια συννεφιάσει.
Δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο, τα καντηλάκια έφεγγαν σαν ευχές για τις ψυχές που χάθηκαν.
Το βλέμμα της σταθερό χάραζε την πορεία.
Μόλις έφτασε, κοίταξε τη φωτογραφία που δέσποζε στο μνήμα.
Χαμήλωσε τα βουρκωμενα μάτια της και τα δάκρυα χάραξαν τον δρόμο για την ψυχή της.
"Πόσο μαύρο θα φορέσεις ακόμα καρδιά μου για να βρεις το φως;" αναλογίστηκε.
Ήταν ο τέταρτος θάνατος που έζησε μέσα σε ένα χρόνο.
Ο πατέρας της, η αδερφή της, η μάνα της...
Λύγισε. Πόνεσε. Φώναξε.
Μα ο τέταρτος θάνατος στράγγιξε τη ζωή από μέσα της.
"Γιατί να ζει μια μάνα μετά το θάνατο του παιδιού της;" το ερώτημα που τη βασάνιζε τις νύχτες ήρθε ξανά στο μυαλό της.
Μια γυναίκα, μαυροφορεμένη κι εκείνη, πλησίασε κι έκοψε τον ειρμό της σκέψης της.
"Το παιδί σου;"
"Το παιδί μου." είπε με ένα λυγμό γατζωμένο στα χείλη της.
"Η ευχή της μάνας σ' ακολουθεί και μετά θάνατον."
Δεν πρόλαβε να τη ρωτήσει τι εννοούσε. Δεν τη ρώτησε καν ποιά ήταν. Αν είχε χάσει κι εκείνη παιδί.
Τα λόγια της γυναίκας ήχησαν σαν καμπάνα μέσα στην καρδιά της.
Κι αυτός ο απόηχος την τάραξε. Σαν να τη ζέστανε λίγο να ξεμουδιάσει από τον πολύ πόνο.
Πώς λίγες λέξεις μπορούν να σηκώσουν έναν σταυρό;
Αυτό είχε κάνει εκείνη η γυναίκα.
Μάνα δε σε κάνει η ζωή του παιδιού σου.
Μάνα σε κάνει η ατέρμονη αγάπη και φροντίδα σου γι' αυτό.
Η μάνα δεν παύει να αγαπά.
Η μάνα δεν παύει να φροντίζει.
Κι αν παύει η αγκαλιά κι αν παύει το χάδι, υπάρχει η ευχή.
Και με την ευχή της μάνας, η ψυχή του παιδιού μπορεί να φτάσει μέχρι τον παράδεισο.



Γεωργία Λαμπαρα Τριανταφύλλου

Υπό τους ήχους της βροχής (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Στην πλάτη μου χτυπάει μια βροχή
χρόνια μονότονη χρόνια θλιμμένη,
κι η σκέψη μου και πάλι μεθυσμένη
από το κόκκινο κρασί
τρεκλίζει γύρω μου αλαφιασμένη.

Ξέχειλο το ποτήρι μου
το ήπια πάλι άσπρο πάτο,
μία τελευταία σταγόνα
στο χώμα σπονδή την αδειάζω
κι ύστερα το ποτήρι κομματιάζω...

Θεούς και δαίμονες
στον τοίχο στήνω
και με άσφαιρα γιατί
κάτω σωριάζω,
βαριά βλέφαρα τα κατεβάζω...

Της ζωής μου κομμένο το φρένο
κι άλλο δεν περιμένω τρένο
για μένα γυρισμό δεν έχει
κουράστηκε η καρδιά ν' αντέχει
να γείρει θέλει να κοιμηθεί
σαν σταματήσει η βροχή...

Ταϊφυριανού Ελένη

Άτιτλο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Έλεγα να βάλω
φραγή εισερχομένων
συναισθημάτων ...
να μην
δέχεται η ψυχή μου
άλλες
εντολές .
Αμφίδρομες
αισθήσεις να πάψουν...
Αχρονες ...εποχές και
επιρροές στιγμαιες με
τσάκιζαν ...
Τώρα που δεν
έχω άλλη επιλογή ο
χρόνος
έγινε εχθρός
και εγώ έχω
μια φορά να ζήσω.

Βλαχοπούλου Λένα

Φωνές (του Ντίνου Γλαρού)

Φωνές γνωστές, ανελέητες
που τον ύπνο χαλάτε
και την εγρήγορση κάνετε μαρτύριο.
Φωνές αγαπημένες από το πουθενά
είσαστε παντού
γίνεστε τα πάντα
για να σωπάσετε πάλι
όταν η συνείδηση αποκοιμηθεί.
Φωνές – σειρήνες
μαγεύετε το μυαλό
σέρνοντας το στην άπειρη λήθη
κάνοντας το να ακολουθεί
μόνο το δικό σας τραγούδι
με μια μέθη τόσο γλυκιά
που δεν μπορείς να αντισταθείς
δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Φωνές – λέξεις
ανεκτίμητες, ασήμαντες
τον κόσμο αλλάζετε
ή κρύβεστε βουβές
να μη σας ανακαλύψουν
και τους τρομάξετε.
Μία λέξη
σκορπάει τον πανικό
αν δεν ειπωθεί στην ώρα της.
Φωνές αδιέξοδες
τη ζωή σταματάτε
για να την αρχίσετε αλλιώς
τη σκοτώνετε για να αναστηθεί πάλι.
Φωνές – ερινύες
την ψυχή βασανίζετε
για να οδηγηθεί στη λύτρωση.


Ντίνος Γλαρός


Σχέδιο : Αγγελική Φλυτζάνη

Θα 'ρθει καιρός (της Σοφίας Κοντογεώργου)

ΘΑΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

Θάρθει καιρός που ο πόνος
θα γλυκάνει
ο χρόνος βάλσαμο
θα ρίξει στις πληγές
η απουσία σου
παρέα θα μου κάνει
θα σ’ ανταμώνω στα όνειρά μου
τις νυχτιές

Ετσι δειλά
θάρθει η χαρά φτερά ν' απλώσει
και το χαμόγελο
δεν θάχει ενοχές
τα μαύρα πέπλα της η θλίψη
θα ξεστρώσει
στεγνά τα μάτια
θ’ αντικρύζουν τις γιορτές

Θάρθει καιρός
να ξεντυθώ το μαύρο χρώμα
τον Μάη πίσω στη σειρά του
να μετρώ
τη θύμησή σου
της καρδιάς θα κάνω στρώμα
γλυκά να γείρω
απ’ τη πίκρα να κρυφτώ

Όλα θα γίνουν στη σειρά τους
το γνωρίζω
μακριά σε παίρνει
κάθε μέρα που περνά
μακριά από σένα
και ο δρόμος που βαδίζω
μόνο η ψυχή μου
στη ψυχή σου είναι κοντά

Αυτές οι δυό
πάντα αχώριστες θα μένουν
χώρια η μια από την άλλη
δεν μπορούν
Αγκαλιασμένες τρυφερά
θα ταξιδεύουν
μέσα στου έρωτα τα νέφη
θα πετούν
                                                 
Σοφία Κοντογεώργου

Από την  ποιητική συλλογή Έρωτας..απών

Η μικρή Ελένη (του Χρήστου Χριστοπουλου)

Στο σταθμό του τρένου
με θολή ματιά,
η μικρή Ελένη
στέκει στη γωνιά.

Μια παλιά αγάπη
πως την καρτερεί,
πέρασαν τα χρόνια
δίχως να φανεί.

Κόλλησαν οι δείχτες
μα δεν έρχεται,
κι η ψυχή με δάκρυ
πάλι βρέχεται.

Σκόρπισαν τα φύλλα
όλα της καρδιάς,
φύσηξε αγέρας
ο τρελλο βοριάς.

Πάλι λυπημένη
μελαγχολική,
η ζωή της όλη
μιαν αναμονή!

Άρχισε να τρέμει
κρύο τσουχτερό,
πάγωσαν τα χνώτα
στον παλιό σταθμό.

Έκλεισε τα μάτια
και χαλάρωσε,
η μικρή Ελένη
πως μεγάλωσε!

Χάθηκαν τα τρένα
πέταξ´ η ψυχή,
η μικρή Ελένη
λεύτερο πουλί!

Χρήστος Χριστόπουλος

Σύντροφοι (της Λίτσας Μοσκιου)

Κι ήταν η λύπη από πάντα
τόσο δική μου,
που η χαρά έμοιαζε ξένη
κι αταίριαστη
μέσα στο σώμα μου...

Μ' ακολουθούσε βήμα βήμα,
σαν τον πιο έμπιστο ίσκιο
που ποτέ
δε σ' εγκαταλείπει...

Κι είμασταν σύντροφοι λέει...
δυο αχόρταγοι εραστές,
που σμίγουν ξανά και ξανά
και πάλι καίγονταν
ο ένας για τον άλλον...


Μοσκιου Λίτσα

Απόπλους (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Παρακαταθήκη μου οι λέξεις
και ένα κλωνάρι γαλάζιο γιασεμί
ανάμεσα στους φθόγγους.
.
Να με θυμάσαι πού και πού
σαν ταξιδεύεις στη θάλασσα τους…
.
Κι αν σε ρωτήσουν για τη στερνή του απόπλου τη στιγμή,
μην απαντήσεις.
Όποιος ναυάγησε στη σκέψη μιας Ιθάκης,
θα νιώσει,
Πώς είναι να αφήνεις να ξεστρατίζει το κουπί...

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

Νυχτωδία (της Δώρας Μεταλληνού)

Οι σκιές πλήθαιναν στο νερό το χρώμα του μουντό και οι πέτρες στο βυθό χαθήκανε,
 Μια βάρκα φεγγάρι  κωπηλατούσε στο μαύρο φόντο τ' ουρανού,
τα φαναράκια του  άναβαν ένα, ένα.
Δίχως να βιάζονται τρεμόπαιζαν λίγο τα βλέφαρα κι ύστερα ετοιμάζονταν για την νυχτερινή τους περιπλάνηση
Νυχτερινή περίπολος σε τοπία αχαρτογράφητα….
Ή μήπως χαρτογραφημένα;
Σάβανο η νύχτα φορούσε το μαύρο της
κήδευε μιας μέρας τη χαμένη ζωή.
Κωπηλάτες τ' αστέρια γυρεύαν,
 μα τα χέρια απιχνασμένα από  ψεύτικες προσευχές.
Τα μάτια τυφλά από  κρίματα ,βουβές κραυγές ενύπνιου.
Κράξιμο του γκιώνη να στοιχειώνει τα όνειρα,τα ρολόγια σταθήκαν μετέωρα
Όλοι πάνω κοιτάζουν τις νύχτες,
 όλοι από τον ουρανό ζητούν απαντήσεις,
όλοι ένα δικό τους από μηχανής θεό.....
Τι να κάνει μια στέρφα νύχτα με τα κρίματα του κόσμου φορτωμένη;
Και η κλεψύδρα του χρόνου εκδικητικά να μετράει τη ζωή;

Μεταλληνού Δώρα

Ζητιάνα ασκεπης (της Φωτεινής Ψιρολιολιου)

Μια νότα χαμηλή τρύπησε την πεζότητα
Που
τα φθινόπωρα τίναζε και τα σερναν οι άνεμοι
Με χρώματα και στάλες ουρανού
γυμνή η φύση  στα μάτια μου
έμοιαζε άρπα μαγική

Το όνειρο το ακοίμητο,
εύστοχα αφουγκράζονταν , έρωτα επερχόμενο
-Πού είσαι έρως;
Παίζει κρυφτό
με μια, μικρή, μικρούλα αιωνιότητα
Που έχει φλέβες άρρωστες και χείλη όλο σήμανση

Ήρθε η ώρα, ο Θεός, ξανά να γεννηθεί
Μέσα από κλήματα ξερά
Σήμαντρα αγέραστα  βαριά, με γλώσσες κυριακάτικες
Ημερωμένος  να φανεί με σφριγηλούς βραχίονες
φορώντας τα καλά του
Παγγόνιμος και άφθονος
Για εκτάρια άγουρων στηθών,  σαν ανθοστήλες κρίνων
Κι εκεί, στο καίριο πέρασμα
απ' την παραφορά στην αθώωση
Σκάπτοντας στην υπόφυση
παλιγγενεσίες  αδρανείς
Να μπει στις παπαρούνες,  καταπίνοντας το κόκκινο κι ας είναι καταχείμωνο
Και καβαλέτο να στηθεί μετά, σε παγωμένες λίμνες
Να ευλογηθεί το σπάνιο
να λιώσει η αποστείρωση και τα σαράντα φίλτρα

Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Ίσως (της Ειρήνης Γεροντάρα)

Ίσως μια μέρα, να ορκιστώ στην αγάπη
και ν’ αθετήσω τον όρκο μου.
Ίσως εκείνη τη μέρα, να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες
και το σύμπαν
Να ποτίσει απ’ το γλυφό της ματιάς σου όταν πικραίνεσαι.
Ίσως, τότε, εγώ να μην είμαι εντός της ψυχής μου,
μα σαν σαρκίο να την έχω αποβάλλει
και να ζω σε έναν άλλο χρόνο, ασύγχρονο,
όπου οι έρωτες είναι εφήμεροι και φρούδοι
κι οι ευτυχίες σκορπιούνται απρόσεχτα
με μια πρόφαση που διολισθαίνει στην αθανασία.
Εκεί, που οι όρκοι γελάνε αυθάδικα
σαν εγωιστές, πολύξεροι μαθητές που κοροϊδεύουν
κι αυτάρεσκα απαξιώνουν τους λιγότερο έξυπνους,
προσποιούμενοι πως κατέχουν κάθε ψιχίο γνώσης διδασκόμενης.
Ενώ, αργότερα ωριμάζοντας, διαπράττουν τα φριχτότερα των λαθών
εξαιτίας της υπέρμετρης αυτοπεποίθησης τους.
Έτσι ακριβώς αυτοαναιρούνται και καταποντίζονται στην αφάνεια,
έχοντας πρώτα μάθει να μην φθείρονται από πόνο, ούτε να δακρύζουν.
Ίσως ο χρόνος εκεί να τιμωρεί ανελέητα αυτήν την υβριστική τάξη που βυσσοδομεί
για να επιβάλλει τα ανίερα «Θέλω» της.
Ίσως να είναι η ίδια η εντροπία που την σκοτώνει.
και έτσι να εκδικούνται οι αλήθειες και να βρίσκουν δικαίωση, οι ρομαντικοί
και ονειροπόλοι σαν εσένα.
Ίσως αυτή η μέρα να ήρθε κάποτε για εμένα μα εγώ συλλήβδην να την απέρριψα
Κατ’ εξοχήν δική σου στο διηνεκές, αγαπημένε,
αντισυμβατικά επιμένοντας να υπηρετήσω ένα Ίσως που κατόπτριζε τις επιλογές μας.

Ειρήνη Γεροντάρα

Παρουσίαση βιβλίου (της Ιωάννας Πιτσιλή)

Πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου "Αλά Μπρατσέτα" της φίλης Ιωάννας Πιτσιλή στην Λάρνακα.

Ένα φιλί (της Γιώτας Κλουτσούνη - Παπαδάκη)

Μοιάζει ατέλειωτη απόψε η μέρα.
Πάγωσε ο χρόνος στην ώρα αυτή.
Κάποτε μου'δινε φτερά στα πόδια.
Τώρα αδύναμη μ' αφήνει εκεί.
Γέμισε ο κόσμος μου δάκρυα και πόνο.
Και μιά απόγνωση μ' ακολουθεί.
Λάθη και λόγια μέχρι το τέρμα.
Σκότωσαν μέσα μου κάθε φιλί.
Κι όμως ακόμα χτυπάει για σένα.
Κάθε στιγμή η καρδιά μισή.
Μακριά απ' το σώμα σου απεγνωσμένα.
Παλεύει αδύναμα να κρατηθεί.
Ίσως μιά μέρα να φύγει ο χρόνος.
Να φτερουγήσει σαν το πουλί.
Να σ' αγκαλιάσει αντί για μένα.
Και να σου αφήσει ένα φιλί.

Γιώτα Κλουτσούνη - Παπαδάκη

Πώς συλλαβιζεται η σιωπή; (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Στην ανάσα μιας νύχτας που σβήνει
καταμεσής στην αδειοσύνη του κόσμου

η γυναίκα που περίμενε σ ένα δωμάτιο τόσο μεγάλο όσο μια μοναξιά
σα μύγα αιχμάλωτη σε αραχνο'ι'στό
ντύθηκε στα λευκά έγινε η νύφη της νύχτας
και με τα μάτια κλειστά μέτρησε  στα δάχτυλά της
μία σιωπή
δύο σιωπές
μπορεί και δυο σκιές που πέρασαν τρέχοντας
ανάμεσα στους ευκαλύπτους

σταύρωσε τα χέρια και την είδε
να έρχεται απειλητική πίσω από τους σκοτεινούς λόφους
ένας σκούρος λεκές στην πράσινη κοιλάδα
η σιωπή
πίσω από τα βλέφαρά της
να σκεπάζει τη σκόνη
να σκεπάζει το βλέμμα της
κι έγινε ολόκληρη μια σιωπή
σαν τη βροχή.

Χρυσαυγή Τουμπα

Κάποιοι άνθρωποι μονάχοι (του Νίκου Δημογκότση)

Κάποιοι Άνθρωποι μονάχοι ταξιδεύουν στη ζωή,
μες στα στήθια τους κρατώντας λάδι άρτο και ψυχή.
Δεν πετροβολούν τον ήλιο,
ούτε τα ψηλά βουνά,
μόνο ρίχνουνε τ΄αγκίστρια
να ψαρέψουν την καρδιά.

Με τους χτύπους να δειπνήσουν
και μ' αυτούς να κοιμηθούν,
και στο ξύπνημα της μέρας
μες στο φως να αφεθούν.
Κι από την αρχή ν΄αλείψουν
με το λάδι το κορμί
και στου άρτου το κομμάτι
να υμνήσουνε τη γη.

Και προσεύχονται στο κύμα,
στης θαλάσσης την πνοή,
να ΄χει ο βράχος για παρέα,
των νερών της τη ροή.
Να 'χει κι ο φτωχός ποιμένας,
ίσκιο ωραίο των αμνών
και του Διόνυσου οι νύμφες
να χορεύουν των θνητών.

Κάποιοι άνθρωποι μονάχοι
ταξιδεύουν στη σιωπή,
μες στα χέρια τους κρατώντας
εν' αγέννητο παιδί
Τ' αγκαλιάζουν δίχως λόγια,
δίχως φόβο στη ματιά,
τον ομφάλιο τον λώρο
ασημώνουν με φιλιά...

Νίκος Δημογκότσης

Γεννήθηκα γυναίκα (της Εύης Γουργιώτη)

Κάπου χάσαμε
το μέτρο.
Κάπου ξεχάσαμε
πως ήμαστε γυναίκες.
Τρέχουμε να τα προλάβουμε
όλα. Είμαστε δυναμικές από
τη φύση μας, πιστεύω.

Μα μέσα στην άνοδο μας...
ξεχάσαμε πως ο ρόλος
του άντρα είναι να μας
διεκδικεί.
Να μας κάνει να
νιώθουμε ασφάλεια.

Ακόμη και για τις στιγμές
που οι περισσότερες έχουμε
πει: "δεν έχω ανάγκη κανέναν
άντρα, τα καταφέρνω μόνη",
μέσα μας ξέραμε πως δεν
μπορούμε να αγκαλιάσουμε
μόνες μας τον εαυτό μας.
Πως καταβάθος έχουμε ανάγκη
από μια αρσενική παρουσία
δίπλα μας.
Ανάγκη αγάπης εννοώ.

Ποτέ μου δε θέλησα να γίνω
πιο άντρας από τους άντρες.
Θηλυκό γεννήθηκα.
Ακόμη και αν βαδίζω μόνη
σε τούτο τον καθημερινό μου αγώνα,
δεν κρύβω πως μου λείπει
μια αγκαλιά δυνατή.
Να ακούσω από τα χείλη
κάποιου: είμαι εδώ για σένα.

Όπως και να το κάνουμε,
(είναι) και μέσα μας
θέλουμε τον άντρα
ένα σκαλοπάτι πιο πάνω
από εμάς.

Εύη Γουργιώτη



 

Μικρό ερωτικό (του Κυριάκου Δοσαρά)

Έρχεσαι ντυμένη νύχτα
και με ξελογιάζεις.

Η μορφή σου
έχει την ομορφιά ενός βιολιού
που εκστασιάζεται
καθώς ασελγεί επάνω στις φτωχές νότες
ενώ στο σώμα σου
ξεψυχά ο χρόνος.

Είσαι τ' απόμερο νησί
που πάντα ήθελα να ναυαγήσω.
Είσαι το ποίημα
που πάντα ήθελα να γράψω.

Σε θωρώ
καθώς ο ουρανός ραίνει με άστρα
κάθε σπιθαμή του γυμνού κορμιού σου.

Κυριάκος Δοσαρας

Το κύμα (του Ιωάννη Τουμπα)

Ζωγράφισα μία καρδιά στην άμμο. 
Στην καταιγίδα έμεινα μόνος. 
Πέσανε πάνω της τα κύματα . 
Προτού χαθεί την έφτιαχνα ξανά. 
Η νεροποντή με βρήκε γονατιστό 
να προσπαθώ να κρατήσω 
μία καρδιά από άμμο... 
Αυτή είναι η ιστορία μου 
κι είναι ίδια με τη δική σου.. 
Μία καρδιά είμαστε όλοι μας 
ζωγραφισμένη στην άμμο. 

Ιωάννης Τουμπας

Δε ξέρω αν άργησες εσύ (της Μαρίας Μαραγκού)

Δεν ξέρω αν άργησες εσύ, δεν ξέρω κι αν έχω ακόμα χρόνο εγώ.
Δεν είμαι πια παιδί κι αν είχε απομείνει κάτι μέσα μου από αυτό, δεν άφηνα κανέναν να το πλησιάσει από τότε.
Ένα λιμάνι γύρευα πάντα, για να δέσω την ψυχή μου μα την παρέσυραν οι φουρτούνες.
Μία φωτιά για δύο, τον ήθελα τον έρωτα, μα έχουν παγώσει επικίνδυνα όλα μέσα μου.
Πού ήσουν τόσα χρόνια και πού ήμουν κι εγώ χαμένη; Δεν θέλω να κρύβομαι άλλο από τη ζωή, όμως φοβάμαι.
Εισέβαλες στη ζωή και στη σκέψη μου τη στιγμή που είχα πάψει πια να περιμένω και
να ελπίζω σε οτιδήποτε. Αναστάτωσες τη σιγουριά της μοναξιάς μου και σημάδεψες
την παγωμένη μου καρδιά με το γαλάζιο των ματιών σου.
 Άφησες το χαμόγελό σου για να με ταξιδεύει μαζί του, κάθε φορά που τα μάτια θα κλείνω κι αν ελάχιστα είναι εκείνα που για σένα γνωρίζω, αδυνατώ και πάλι να προσπεράσω τον τρόπο που κατάφερε η μορφή σου να αγγίξει την ψυχή μου αστραπιαία.

~ Δεν ξέρω αν άργησες πολύ, ξέρω μονάχα πως δεν θέλω να χαθείς κι ας φοβάμαι ~

Μαρία Μαραγκού

Σεβάσου το χώρο της (της Βασιλικής Σταθοπούλου)

Θέλεις κι εσύ να μπεις στην καρδιά μου ε???
Χμ..Θες να κάτσεις πολύ
η λίγο?
Θα την προσέχεις άραγε?
Ρωτάω γιατί κατι προηγούμενοι ενοικιαστές έκαναν
πλιάτσικο...Καταστροφή σκέτη ρε φίλε...Τα σπασαν όλα...
Τίποτα δεν άφησαν όρθιο μέσα της ..
Και χρειάστηκε να πληρώσω πολλά για να την συμμαζέψω..
Πλήρωσα πατώματα που φίλησα...
Στοκαρισμα ψυχής...
Δάκρυα που δεν είδε κανένας τους..
Πω ρε φίλε ..Πολλά τα έξοδα...
Γι αυτό σου λέω..Αν θες να μπεις ...Πρόσεχε τη συμπεριφορά σου...
Περναω κρίση..Δεν έχω να πληρώσω πια επισκευές..
Σεβάσου τον χώρο της...

Βασιλική Σταθοπούλου

Οι δαίμονες μου (της Εύας Κοτσικου)

Κάποια μέρα θα σφιχταγκαλιάσω τους δαίμονές μου όλους και θα τους ψιθυρίσω ότι τους αγαπώ.

Πρώτα τον αρνητικό μου εαυτό.
Μετά τα πάθη μου.
Ύστερα τα λάθη μου.
Τους φόβους και τις εμμονές μου.
Και τέλος, τις σκέψεις τις κακές μου.

Και κάπως έτσι θα τους εξαλείψω.
Με αγάπη θα τους εξαφανίσω.
Πάντα με αγάπη.

                   
Εύα Κοτσικου



         

Μούσα μου αγαπημένη (της Σοφίας Τανακίδου)

Μούσα μου αγαπημένη
πόσα βράδυα ξενύχτησες
στης έμπνευσης μου την κλίνη,
στου Μορφέα τα χάδια
δεν αφέθηκες, μα μόνο στον χεριών μου την ακατανίκητη δίψα.
Μούσα μου ατρόμητη
την ώρα που όλοι με εγκατέλειψαν,
μην αντέχοντας με,
εσύ μόνο στυλοβάτης, προστάτης μου,
μαζί μου ταξίδεψες στο χάος του μυαλού μου.
Μούσα μου ένα μόνο να θυμάσαι,
την αγάπη σου που δε στερήθηκα, αιώνια θα επιστρέφω.
Μέσα απ' της ποίησης τα λόγια, που εσύ με οδηγείς να γράφω, αθάνατη θα μείνεις για πάντα.

Σοφία Τανακίδου

Ει σε σένανε μιλάω (της Έλενας Κορινιώτη)

Έϊ, σ’ εσένα μιλάω.
Δεν βαρέθηκες να καταπιέζεις τον εαυτό σου;
Ολόκληρος άνθρωπος να στριμώχνεσαι σε κάτι καλουπάκια «τόσο δα».
Ποια μανία σε πιάνει και πασχίζεις να τους μοιάσεις;
Ίδιοι άνθρωποι, με μια φάτσα κοινή κι ανέκφραστη ίσως το μόνο που τους ξεχωρίζει είναι ένα ονοματεπώνυμο στο δελτίο μιας ξεχασμένης ταυτότητας στο πορτοφόλι.

Παρ’ το χαμπάρι πριν να είναι αργά.
Μια φορά ζεις. Σήμερα. Τώρα.
Αυτό το πάτωμα είναι η σκηνή σου.
Κι αυτή η παράσταση δεν είναι η τζενεράλε σου, αλλά η πρεμιέρα σου.
Αποφάσισε για ποιον θα παίξεις.
Για την πάρτη σου ή για το χειροκρότημα;
Μια υπενθύμιση μόνο.
Ο όχλος διαθέτει μιμητικές τάσεις.
Αν κάποιος ξεκινήσει τα χειροκροτηματα θα ακούσεις μυριάδες παλαμάκια να ακολουθουν.
Στα γιουχαρίσματα τι θα κάνεις;
Στις αμφισβητήσεις;
Στις αποδοκιμασίες;
Στις μεγάλες αποτυχίες;
Στο αντίκρισμα των αδειών θέσεων;
Ή μήπως έχεις την ψευδαίσθηση πως όλοι σου χρωστάνε απο μια αποθέωση;
Μη γελιέσαι.

Από όλες τις φωνές που παίζουν σαν σε φρενίτιδα τριγύρω σου, σε μια να ανοίγεις στο τέρμα την ένταση.
Σ’ εκείνη της καρδιάς σου.
Κι άσε να σιγοπαίζουν χαμηλωμένες εκείνες που σε κολακεύουν κι οι ψίθυροι που σε κατακρίνουν.
Τα χυδαία στόματα δεν γυρεύουν αφορμές για να ξεράσουν τη λάσπη τους. Αρκεί να αναπνέεις, θα τους φταίει η ανάσα σου.

Έϊ σ’ εσένα μιλάω.
Πάψε να σε αντιμετωπίζεις σαν προϊόν ευρείας κατανάλωσης.
Δεν είσαι μονάχα ο καθρέφτης σου.
Είσαι οι σκέψεις σου.
Είσαι οι επιθυμίες σου.
Είσαι οι τρελες σου.
Είσαι τα λάθη σου.
Είσαι το παρελθόν σου.
Είσαι ενα μοναδικό συνοθήλευμα γενετικού υλικού ανάμεσα σε επτά δισεκατομμύρια διαφορετικά μείγματα.
Ακόμα καίγεσαι να σε αποδεχτούν;
Ακόμα να καταλάβεις πώς στον μόνο που χρωστάς είναι στον εαυτό σου;
Μη του στερήσεις τίποτα.
Δεν είσαι για πάντα.

Έλενα Κορινιώτη

Κατάδυση (της Χρύσας Νικολάκη)

Ελλειπτική τροχιά προς τα πίσω
και μια Αφροδίτη να καταδύεται
για να αναγεννηθεί μια Περσεφόνη
Αντιφάσεις κι αντιθεσεις
χθες και αυριο
συνομιλία αρχετυπική
Ασώματων Σωμάτων
Υποχθόνιων κι Αγγελικών
εμποτισμένων με μύρο και πίσσα.
Ίσως το μόνο που χρειάζεται
για να υποδεχθείς το αύριο
είναι μια μελέτη της
πικρής σου Ιστορίας
μία βαθιά κατάδυση
στο βυθομέτρημα της ψυχής.

Ένα τράβηγμα της καμπάνας
ως ότου σαλπίσει εντός
Η Επίγεια Σωτηρία.

Για να αναδυθείς ουρανικά
στον πρώτο σου εαυτό
χωρις μάσκα
χωρίς οξυγόνο
με μια ανάσα
και κόκκινη σάρκα
φως γεματος
σαν κλάμα μωρού
που μόλις αντίκρυσε τον κόσμο.
Πάντα από το αίμα
αναβλύζει η ζωή.

Χρύσα Νικολάκη

Σχέδια στον ορίζοντα (της Γεωργίας Κιτσούκη - Βασιλειάδου)

Σχέδια καρφιτσωμένα
στον ορίζοντα του μυαλού
δονούν προσμονές
Όνειρα απλωμένα
σε σεντόνια παρθένας σκέψης
αμαρτάνουν αθωότητες
Προσμονές κρεμασμένες
σε σύρματα πάθους
αθωώνουν κατηγορούμενους
Αθωότητες ακροβατούσες
σε σχοινιά φαγωμένα
διαδηλώνουν με πάθη
Κατηγορούμενοι αθώοι
δονούνται ακροβατώντας
σε παρθένα όνειρα
σχεδιάζοντας ορίζοντες
αναμάρτητους...

Γεωργία Κιτσούκη - Βασιλειάδου

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπά)

Είναι κι αυτές οι ώρες τις νύχτας
που δεν περνούν.
Οι δείκτες κολλάνε.
Αιώνες τα δευτερόλεπτα.
Ζητάω τη δική σου αγκαλιά.
Τίποτα...
Μοναξιά.

Κλείνω τα μάτια μπας και με πάρει
λίγο ο ύπνος και έρθει πιο γρήγορα
το ξημέρωμα.
Εχθρός μου κι αυτός...

Παλεύω με τα σεντόνια...
Τα πετάω, τα μαζεύεω,
τα κάνω κουβάρι,
τα αγκαλιάζω...
Μα τίποτα.
Μάταιος αγώνας.

Κοντεύουν χαράματα.
Τα βλέφαρα κλείνουν.
Κοιμάμαι για λίγο.
Ονειρεύομαι...

Ένας άνθρωπος έρχεται
προς το μέρος μου.
Δεν τον βλέπω καθαρά.
Στο όνειρό μου είναι μέρα
και το φως του ήλιου με τυφλώνει.
"Έρχεται" σκέφτομαι.
"Μπορεί να είναι αυτός...
Αυτός που λείπει..."

Φτάνει κοντά μου...
Με προσπερνά...

Πετάγομαι λουσμένη στον ιδρώτα...
"Μόνη ακόμα και στα όνειρά μου"
λέω και τρέχει ένα δάκρυ...

Και τότε, η πρώτη ακτίνα του ηλίου           μπαίνει απ' το παράθυρό μου...
Ήρθε για να μου κάνει λίγο συντροφιά.
Ήρθε για να μου πει πως ίσως η καινούργια μέρα σε φέρει κοντά μου...


Τζούλια Παπά

Άτιτλο (της Παυλίνας Στυλιανού)

Υπάρχει η αγάπη ανάμεσα στου ανέμου το αόρατο χάδι
 πλανάτε ανάμεσα μας
και τη  ψυχή γαληνεύει
μ ένα απλό άγγιγμα μ ένα σημάδι

Κι αν κάποτε απομακρυνθήκαμε
δεν λέει η φωλιά να χάθηκε μιας και δεν έπιασε βροντή λασπόνερα
να γίνει

Μοναχά, χελιδόνια γίναμε.
ταξιδι μακρινό πετάξαμε
μα γυρίσαμε πίσω στη φωλιά που φτιάξαμε
κάποτε μια νύχτα με φεγγάρι

Γυρίζουν τα χελιδόνια
Γυρίζουν κι οι καρδιές μαζί.

 Παυλίνα Στυλιανού

Για την αγάπη μας (της Βάγιας Μπαλή)

Ξεχώρισε όπως όπως τα ρούχα. Τα έβαλε σε μία βαλίτσα και έφυγε σαν κυνηγημένη δίχως να κοιτάξει πίσω της. "Μόνο μπροστά". Όλο αυτό έλεγε στον εαυτό της "Τώρα πια μόνο μπροστά". Το προηγούμενο βράδυ είχε κάνει τον απολογισμό της. Τόσα χρόνια χαμένα, έπρεπε  να βρει τη δύναμη να φύγει, να χαθεί. Να απαγκιστρωθεί από ό, τι την εμπόδιζε από ό, τι της έκλεινε τον δρόμο. Δεν χρωστούσε πια σε κανέναν, πόσο μάλλον σε εκείνον. Εκείνον τον είχε ξοφλήσει και με το παραπάνω, τις τόσες πολλές φορές που στα χέρια του δεινοπαθούσε  χρόνια τώρα. Που δεχόταν την κακομεταχείρισή του, τη βιαιότητά του, την απονιά του. Τη σκληρή στάση του, την απάνθρωπη στάση του. Δεν χρωστούσε σε κανέναν. Ποτέ δεν τον αγάπησε, ποτέ δεν ένιωσε κάτι τρυφερό για εκείνον. Αυτός ο γάμος είναι σαν να μην υπήρξε, τουλάχιστον για εκείνην. Έπρεπε πια να ζήσει, το χρωστούσε στον εαυτό της. Ίσως αν η πρώτη της μεγάλη αγάπη δεν έκανε την εμφάνισή της να μην το έπαιρνε απόφαση. Όμως ήρθε. Ήρθε και την βρήκε λέγοντάς της αυτό που δεν περίμενε να ακούσει ποτέ. Πως δεν την ξέχασε ούτε μια στιγμή. Πως πάντα την σκεφτόταν και πως  δεν έπαψε να υπάρχει στην καρδιά του. Τώρα πια θα ζούσε για εκείνη. Θα ζούσε μία φορά αληθινά. Εκείνος την περίμενε στην στάση. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν πίστευε πως θα φανεί. Όταν τα μάτια του την αντάμωσαν δάκρυα χαράς πλημμύρισαν το πρόσωπό του. Με βήμα σταθερό, απελευθερωτικό τον κοιτούσε όσο τον πλησίαζε και με μια ανείπωτη χαρά μονολογούσε συνεχώς:  "τώρα πια μόνο μπροστά, με την αγάπη μου. Για την αγάπη μας"

Βάγια Μπαλή

ΤΟ ΤΑΞΊΔΙ (της Κλειώ Μαλαγάρη)

Α

Τα χρόνια κι αν περάσανε
Χάραξαν το κορμί σου
Μα την καρδιά δεν άγγιξαν
Μήτε τη λογική σου.
Άφησαν τα κομμάτια τους
Κι πήραν τα δικά σου
Έχτισαν τα παλάτια τους
Μέσα στα σωθικά σου.
Μνήμες θολές στενάχωρες
Στη σκέψη να δακρύζεις
Κι άλλες χαρές ανείπωτες
Και η καρδιά γεμίζει
Κοιτάζεις το παράθυρο
Με μάτια βουρκωμενα
Αναπολείς νοσταλγικά
Όλα τα περασμένα
Έρωτες που περάσανε
Και άφησαν συντρίμμια
Κι αγάπες που κρατήσανε
Στου χρόνου τα τσαλιμια
Κοιτάς ψηλά στον ουρανό
Ο ήλιος τώρα δύει
Γαλήνη και ευχαρίστηση
Το σύμπαν αναδύει
Όλα εδώ θα μείνουνε
Για να θυμίζουν κάτι
Κι εσύ ταξίδι στ'άπειρο
Με τ' άσπρο σου το Άτι.....

Κλειώ Μαλαγάρη

Άτιτλο (της Αγγέλας Καραγκούνη)

- Κύμα ,λες .
-Ήλιος, φωνάζω .
- Σύννεφο  ακούς .
- Βροχή αισθάνομαι .
- Τυφώνας θα 'ρθεί .
- Γλυκό μαϊστράλι ,απαντώ .
Και συνεχίζει η μέρα να μας προσπερνά ...
Κι εμείς ,
που στη θάλασσα όρκους εμπιστευτήκαμε,
να τους σεργιανά στα πέρατα της γης,
Και μεις ,
που ποθήσαμε μεθυσμένα άστρα,
να στριφογυρνούν στον ουρανό μας
γαληνεύοντας τις ψυχές μας,
ένα φεγγάρι δεν αγκαλιάσαμε,
να φωτίζει το μέσα μας.
Να οδηγεί τη ματιά .
Να απαλύνει τους πόνους .
Ένα φεγγάρι , έστω ισχνό,
δεν σκεφτήκαμε να καβατζώσουμε.
Για τα δύσκολα βρε αδερφέ.
Για, όταν το κύμα θα γίνεται τσουνάμι.
Για, όταν, η βροχή θα μετατρέπεται σε καταιγίδα.
Για, όταν ο τυφώνας θα ξεριζώνει
την αγάπη απ' τις καρδιές μας .
Τι κρίμα ...

Αγγέλα Καραγκούνη

Εσπερινή προσευχή (της Λιλής Βασιλάκη)

Σαν μαγεμένη Φωτοδότα σε θωρώ.
Το φως σου, χρυσάφι ατόφιο, λαμπερό!
Ολημερίς τ' αμπάρια σου γεμίζεις
κι αφείδωλα κάθε εσπερινό,
στον ουρανό, στην πλάση το σκορπίζεις...

....λυγώ το γόνυ, προσκυνώ σε...
Τάμα ιερό σου κάνω...να, της ζωής μου τον σταυρό,
στ' απείρου θάμπους σου λαιμό, με πίστη τον κρεμνώ!
Θερμά παρακαλώ σε...
Τούτη την πλάση σώσε!
Ζωοδότα, Ηλιοκράτη μου, ουρανού και γης ο κύρης,
το φως σου το ανέσπερο, σ' άδειες ψυχές να σπείρεις...
Τούτη την γη λυπήσου...
Τα πλάσματά σου ευσπλαχνίσου!

Φώτισε νουν και χύσε λογική και λιώσε το ατσάλι,
αυτό που έχουν στις  καρδιές, του κόσμου οι μεγάλοι!
Κάνε να γεννηθεί ξανά η αγάπη για Ειρήνη
κα ν' απλωθεί στη γη, η ποθητή γαλήνη...!


Λιλή Βασιλάκη

ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΦΩΣ (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Μια βουρκωμένη καλαμιά
υποκλίθηκε στο λυπημένο φως μου
Τρέχει η αγάπη να με προλάβει
Μα ήδη περπατώ στα χνάρια της Περσεφόνης
Σπάζω ρόδια στο διάβα μου
Σε προκαλώ να με βρείς

Έχω μια λόγχη σκουριασμένη
στα σπλάχνα μου
Δική σου ήταν
Πια δεν πονώ
Σαν όραμα βλέπω τον ίσκιο σου
Βαρύς

Μίλησέ μου , Αχιλλέα ,για την αόρατη πληγή
που σου 'κλεψε την αθανασία
Έχω κι εγώ τη δική μου
Ματωμένη και θνητή για πάντα
πώς να μεταλάβω ζωή
αιωνιότητα πώς;

Μια βουρκωμένη καλαμιά
υποκλίνεται στον ανέγγιχτο έρωτά μου
Αν με προλάβεις ,Αγάπη
θα αφήσω να ρεύσει πάνω του
όλο μου το ημίθεο φως
Αν με προλάβεις ,Αγάπη
θα ξεφύγω με ορμή
από τον εναγκαλισμό του Άδη

Έλα
μην μου οδύρεσαι πια
δύστυχη Περσεφόνη
Όλα κάποτε έρχονται στο φως
Ακόμη και η σκουριασμένη ζωή...

Φιλαρέτη Βυζαντίου

Ψυχών απόηχος (της Αναστασίας Κουτσούκου - Κλεάνθη)

Όταν η θάλασσα πονά
βρυχάται δεν κοπάζει,
φορτίο φέρει μέσα της
και ο βυθός σπαράζει.

Κλάμα μωρού, την ξεπερνά
τους βράχους  της,  τους γδέρνει.
Της μάνας  αναστεναγμοί,
ξυπνούν τα μοιρολόγια
που απ τους βυθούς της έρχονται
με πονεμένα λόγια.

Τα κύματα  θεριεύουνε,
Θέλει να τους ξεβράσει,
να βγουν από τα σπλάχνα της
μήπως  και ξαποστάσει.

Και το φεγγάρι απόψε,  δες!
χάνεται  μεσ'το κύμα.
Απ' τους λυγμούς τους, χάθηκε
δεν άντεξε το κρίμα.
 

Αναστασία Κουτσούκου - Κλεάνθη

ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ (του Ντίνου Γλαρού)

Οι τοίχοι που μας περιβάλλουν
εκούσια ή ακούσια απομονωτήρια,
άλλοτε απλώνουν
και γίνονται ουρανός
άλλοτε στενεύουν
και γίνονται κελί.

Μειώνουν τη θέα
μας αποσπούν από την κοινωνία
και στην ασφάλεια της μοναξιάς μας
δημιουργείται η δυνατότητα
να απελευθερωθούμε.

Ντίνος Ι. Γλαρός

Νανούρισμα (της Νέλλης Κουμεντάκη)

Να χεις την πόρτα
της ψυχής σου ανοιχτή,
σε μια γωνιά της κρύψεμε
να μην  με πιάνει η βροχή!

Ανεμοστρόβιλος
κι αν είμαι για σένα θα γίνω
απανεμιά, ψιθυριστά θα σου
μιλώ μεθυστικά!

Να χεις τα μπράτσα σου
ανοιχτά, να μ' αγκαλιάζεις
τρυφερά, να αφουγκράζεσαι
σαν  ναυαγώ στα σιωπηλά!

Να χεις στο βλέμμα σου
της θάλασσας το χρώμα
την ηχώ την ηρεμία της,
το πιόμα!

Νωχελικά θα σε κοιτώ,
στα χείλη σου θα χτίζω παραδείσους,
και στις αηχες τις λέξεις θα
εστιάζω στη μορφή σου!

 Να σε βρίσκω
στης ψυχής μου τις ρωγμές,
μια μπαλάντα να μου λές, στο
νανούρισμα να διψάνε οι στιγμές!

Νέλλη Κουμεντάκη

Στο πάμφωτο τοπίο (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Στο πάμφωτο τοπίο η καινούρια μέρα ακροβατεί.

Ο Ήλιος ερωτοτροπεί με την Αγάπη.

Η ζεστασιά τους, σαν χάδι ερωτικό, απλώνεται στη γή και την αναζωογονεί.

Τα λουλούδια με πέταλα ορθάνοικτα σαν αγκαλιές καλωσορίζουν το ζευγάρι.

Μοσχοβολούν των έρωτα Τους από ευγνομωσύνη.

Η ζωή χαμογελά με αυτάρεσκεια απολαμβάνοντας τα επιτεύγματα της.

Οι άνθρωποι απασχολημένοι με τους δείκτες του ρολογιού, μετρούν τον χρόνο...

Δεν έχουν προσέξει τίποτα.

Λευτέρης Ελευθερίου

Η περισπωμένη (της Κούλας Κραντα)

Να έχεις ένα κεραμιδί να βάλεις από κάτω το κεφάλι σου,
μας έλεγαν οι παλιοί...
Μας είχε γίνει σχεδόν εμμονή...
Ακόμη και στη λέξη βάζαμε περισπωμένη,
όσο να πεις είχε ένα στέγαστρο να προσπαστευτει...
Τώρα άλλαξαν οι καιροί...
Τα κεραμίδια έγιναν πολυώροφα,
οι λέξεις ξεθώριασαν στη βροχή...
Κάθε γωνιά και άστεγος,
μ ένα χαρτόκουτο για περισπωμένη
πασχίζει να στεγάσει την ψυχή!

Κούλα Κραντα