Σε μια παραλία (της Πολυξένης Ζαρκαδουλα)

Θέλω να πάμε ένα βράδυ σε μια παραλία να γράψουμε σε χαρτάκια όλες τις επιθυμίες μας και μετά να φτιάξουμε μικρές βαρκούλες.

Να τα ρίξουμε στη θάλασσα και να ταξιδέψουν μέσα στο κύμα την ίδια ώρα που πυροτεχνήματα θα σκάνε στο μπλε τ' ουρανού την ίδια ώρα που αστέρια θα πέφτουν κι εμείς σαν παιδιά ευχές θα κάνουμε.

Να ταξιδέψουν σε πελάγη κι ωκεανούς πλάϊ πλάϊ να πραγματοποιήσουν νοερά κάθε μας επιθυμία και προσμονή.

Να ταξιδέψουν σε μέρη μακρινά και παραμυθένια για 'μέρες, για νύχτες, για μήνες ολόκληρους να γυρίσουν τον κόσμο όλο και να διαδώσουν τους πιο κρυφούς μας πόθους, τα μυστικά όνειρά μας και τις ελπίδες μας.

Κι εμείς να καθόμαστε πλάϊ πλάϊ σφιχταγκαλιασμένοι και ν' αγναντεύουμε τα φώτα από τα καράβια που σε θάλασσες κι ωκεανούς θ' αρμενίζουν.

Να σκεφτόμαστε και να χτίζουμε με την φαντασία μας το μέλλον, ένα ευτυχές μέλλον με διάρκεια κι ένταση...

Μόνοι κι ευτυχισμένοι πάνω στη γη να φτιάχνουμε κόσμους και να περπατούμε πάνω τους.

Μόνοι κι ευτυχισμένοι πάνω στη γη να κάνουμε σχέδια αγάπης,να ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά!

Να εξαγνιστούμε και να λυτρωθούμε μαζί με αυτά κι εμείς.

Ν' αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας και ν' αγαπηθούμε απ' την αρχή.

Όλη νύχτα αγκαλιά και το πρωΐ να φύγουμε κι ας μη συναντηθούμε ποτέ ξανά.

Πολυξένη Ζαρκαδουλα

(Από το βιβλίο: "Διαδρομές ψυχής" εκδόσεις Όστρια)

Ψάχνει μια σταγόνα ζωή (του Θωμά Θύμιου)

σπουργίτης στους ανέμους,
φύλλο που ξεκόπηκε από κορμό πράσινο
από δέντρο που το ισοπέδωσαν οι σφαίρες,
το πουλί, έμμηνε με την τέφρα
στην τρύπια τσέπη μέσα στα ερείπια

στο χώμα βαμμένο με αίμα, ψάχνει,
θεέ μου, βλέμμα παράξενο, θάλασσα,
τι κρύβει στο αμυδρό βυθό του
η λευκή ψυχή με πανσέληνο δάκρυ
 
σβαρνίζοντας το είναι του,
σέρνετε, χάνει τα βήματα, το όνειρο
έχει δύναμη, ψάχνει μια σταγόνα νερό
φως για την χλωροφύλλη να ανθήσει

ψάχνει, ένα μονοπάτι για να βγει
δεν έχει μια πόρτα να ανοίξει, να μπει
στο γκρίζο ουρανό ρίχνει το βλέμμα
ψάχνει αστέρι για πυξίδα για βάδισμα.
 
σφίγγει τα χείλη σκαρφαλώνει το βουνό
πιο κοντά στον ήλιο, δίπλα στο θεό
δάκρυσε, άνθισε ο κήπος της ψυχής 
θα γίνει πρέσβης της ειρήνης

αποφάσισε να δώσει δικαιοσύνη
για τον έμπυο από δηλητήριο και μίσος
με το όπλο της καρδίας του,
με το νόμο της αγάπης, το χαμόγελο

κανέναν η εκδίκηση δεν ωφελεί
η καρδιά του καθαρός ουρανός
έτσι ζυμώθηκε το νέο αστέρι
ναι, έγινε μύθος.

Θωμάς Θύμιος