Αχ ρε μάνα (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Αχ ρε μάνα

Φτωχός γεννήθηκα γυμνός

Και αντί για σπάργανα πλατάνου φύλλα, μάνα

Και αντί για γάλα

Φαρμάκι μου  ‘δωσες να πιώ

Και εγώ το ήπια για να ζήσω

Και ύστερα μάνα  στο σχολειό

τα γράμματα μισά μου τα ‘μαθες

τα άλλα μισά στο δρόμο τα αναζήτησα

και με τούτα τα μισά μορφώθηκα

και ύστερα μάνα στο στρατό

χρόνια δυο μου στέρησαν,  μάνα

και να μισώ τους άλλους μου ‘μαθαν

αλλά εγώ μάνα δεν μπόρεσα

και ύστερα μάνα αγάπησα, παντρεύτηκα,

τα δυο παιδιά μου με αγάπη τα ανάθρεψα

με χίλιες δυο στερήσεις  μάνα τα μεγάλωσα

ως να σταθούν στα πόδια τους

Και να σου πω και κάτι μάνα

τη γεύση απ’ το φαρμάκι έχω ακόμα

που ούτε στιγμή δεν σταμάτησες  να δίνεις,

μα ότι και αν γίνει θα σ’ αγαπώ για πάντα

Μανα……  

Ελλάδα…..

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Το χρέος (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Σ' αυτό το φιλί ,που κατακαίει τα στόματα
Σ' αυτό το φιλί ,που συνδαυλίζει τα πάθη
Σ'αυτό το φιλί ,που λιώνει τα χιόνια
στις απάτητες βουνοκορφές,
Σ' αυτό το φιλί λοιπόν,
εσύ ,
ορκίστηκες παντοτεινή αγάπη .
Μα, άνοιξε τα κιτάπια του ο χρόνος
κι είδε ,πώς του χρωστούσες τις ανάσες μας .
Έστειλε έναν λήθαργο
μια μέρα αποφράδα .
Κι έμεινες σ' ένα όνειρο
χρόνους πολλούς , ατέλειωτους
Μέχρι το χρέος να σβηστεί
ξεχρέωνες με τα φιλιά μας .
Και τώρα , τώρα μου χρωστάς ..

Αγγέλα Καραγκούνη 

Θέλει κότσια να κρατήσεις την ευτυχία (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Θέλει κότσια να κρατήσεις την ευτυχία. Την ποτίζεις, την κανακεύεις, της λες γλυκόλογα για να την πείσεις να μείνει. Αλλιώς θα πάει αλλού. Δεν είναι δεδομένη. Για να σου δώσει, πρέπει να προσφέρεις την καρδιά σου. Οχι με άγχος, και εμμονές. Αυθόρμητα, με αγάπη. Επειδή το αξίζεις και το δικαιούσαι. Η ευτυχία βρίσκεται παντού, στη μοναξιά, στη συντροφικότητα, απλωμένη στον αέρα. Στον καθένα ανήκει ένα κομμάτι, έχει χαραγμένο επάνω το όνομά του. Κι όχι σύμφωνα με τις απαιτήσεις σου, αλλά όπως το ορίζει ο σύμπαν, ο Θεός. Την νιώθεις στα σωθικά σου να σπαρταράει, αυτή την πληρότητα που τίποτα δε μπορεί να πάρει τη θέση της. Φουσκώνεις μέσα σου σαν μπαλόνι έτοιμο να σκάσει και δε ξέρεις πως να το διαχειριστείς. Κι όσο το αγαπάς και το ευγνωμονείς, τόσο αυτό γλυκαίνει. Ευτυχία δεν είναι ο έρωτας, δεν είναι το χρήμα. Αυτά ανακυκλώνονται. Η αγκαλιά που γίνεται φωλιά, τα μάτια που γεμίζουν απ την ομορφιά της φύσης, η μυρωδιά απ το βρεγμένο χώμα, τα χέρια που σε κρατάνε σφιχτά για να μοιραστούν τον πόνο σου, αυτό είναι ευτυχία. Είναι το πρώτο πετάρισμα των βλεφάρων το πρωί. Η καλημέρα στον εαυτό σου και στο Θεό. Τι όμορφο να είσαι ευτυχισμένος όταν τίποτα δεν σου ανήκει, μα τα έχεις όλα!

Ζωή χαλκιοπούλου