Ατλάζι δαντελόπλεχτο
των κυμάτων σου
ο σάλαγος
Της πλάσης ανασαιμιά
γλυκόπνοη
Φιλόξενο χάδι απαλό
στου ήλιου τη στίλβη
Καθρέφτη αδηφάγε
υγρή αγκαλιά
πορφυρής δύσης
Αντιφέγγισμα
ροδίσματος αυγινού
Φλοίσβε γλυκόηχε
μουρμούρισμα ερωτικό
σε ξανθής άμμου
κόρφο
Ηδυπαθές άγγιγμα
Λάγνο ρίγος
Στη γαλήνη σου
της ψυχής το γκρίζο
θέλω ν’ απλώσω
Με λευκό
των κυμάτων να το ντύσω
Όμορφο
τον κόσμο να ονειρευτώ
Απ’ τ’ ακροδάχτυλα του φεγγαριού
νέκταρ να γευτώ
Σε άλικων κοραλλιών αιώρα
γαλήνεψε γλυκά
Κοιμήσου σαν μωρό
κι άσε με να σε κοιτώ
λιποτάχτης
απ’ την κόλαση της ήττας
κι απ’των ονείρων τη διάψευση
Κι αν κάποιο δάκρυ
άθελά μου κυλήσει
αποδέκτης
της αλμύρας του γίνε
στο άπειρο ταξίδεψέ το
μαργαριτάρι
σε δαντελένιο αφρό
Θάλασσά μου
την απεραντοσύνη σου
λάτρεψα
τη δύναμή σου
το χαώδες μπλε
την αέναη κίνησή σου
τον ασυγκράτητο θυμό
τη βοή σου
καθώς τα ακρόβραχα σμιλεύεις
Θάλασσα απέραντη
ξελογιάστρα
με σμίλη ελπίδας
στου βυθού σου το σύμπαν
της ζωής μου τις σκιές
σε όνειρα μετουσίωσε
με υδρατμών ζείδωρη ανάσα
ανύψωσέ με σε ύψη συμπαντικά
Ένα να γίνω με των αστεριών
την ασημόρροη θωριά
Παρασκευή Κηπουρίδου
