Από την κορυφή Του Σταυρού (της Χρύσας Μπαφουτσου)

Κατηφορίζοντας απελπισμένη το δύσβατο  μονοπάτι σκόνταψα κι έπεσα.
... όχι μια... πέντε φορές.
Ήταν κι αυτή η ξαφνική αναπάντεχη καταιγίδα.
Οι κεραυνοί πλήγωναν τα σπλάχνα τ ουρανού 
κι εγώ πονούσα. 
Τα δάκρυα μαρτυρούσαν την αδυναμία μου.

Με κόπο  συγκρατούσα τα νεύρα μου.
Οι κακοί λογισμοί ... οι βλάσφημες σκέψεις γιγάντωσαν, θεριά έγιναν.
Με δυσκολία κρατιόμουν. 
Από πού, δεν ξέρω. 
Μια αχνή  φωνή με προέτρεπε να κρατηθώ.

Υπομονή... θάρρος... ελπίδα, μου έλεγε.

Οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν.
Ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω. 

Η φωνή δυνάμωνε κι η καταιγίδα επίσης. 
Ποιός είστε επιτέλους; φώναξα απελπισμένη.
Πρώτη φορά σας ακούω.

Σου έχω ξαναμιλήσει, μου είπε με καθάρια και σταθερή φωνή.

από την κορυφή Του Σταυρού Μου....

Χρύσα Μπαφουτσου

[Τίποτα δεν θα πω..] (της Χρύσας Μπαφουτσου)

Καλό ταξίδι, Καλό παράδεισο  στην μάνα που δανείστηκε τα φτερά του μικρού της αγγέλου για να ταξιδέψει εκεί, στο αιώνιο φώς....

Ήταν τόσο πυκνό το σκοτάδι στη γη. 

Κι οι κραυγές οι ανάσες πνιχτές...

Το χάδι παγερό. 

Στην ανάσα του θανάτου

δίπλα το μωρό...

Πόσο παγωμένη είσαι μαμά..

Σ' αγγίζω... μ' ακούς;

Κρυώνω....

Έφυγες με τα δικά μου φτερά..

Τόσο γοργά...

Μάταια ψάχνω μια αγκαλιά...μαμά...

Όσο για τα..... "άλλα " τίποτα δεν θα πω...

Τίποτα...

17 Ιουνίου 2021.

Μια λυπημένη μέρα του καλοκαιριού,

 κάπου στον ....κόσμο που ολοένα και σβήνει ο ήλιος, το φώς... η ανθρωπιά ....

Χρύσα Μπαφουτσου

Το φως αναζητούν (της Χρύσας Μπαφουτσου)

 

Σιωπούν τα ποιήματα..
Για λίγο...
Κι οι ποιητές 
ακονίζουν τις λέξεις..
Καρατομούν 
τις ανέραστες αυταπάτες.
Μοιράζουν μάννα εξ ουρανού 
και με μελάνι άλικο, 
βάφουν τους ανθούς. 
Ηδονικά αναζητούν το Φώς 
και κοινωνούν...τις αλήθειες!
Τρυγούν το καλοκαίρι
και τυλίγουν 
στον κόρφο τους τα σύννεφα
πριν εκραγούν. 
Επωάζουν την επανάσταση 
και δίνουν μάχαιρα 
στην βαρβαρότητα 
που σέρνεται υποδόρια...
Γεμίζουν μ' αγάπη 
τα κιούπια της Γης
κι αναστηλώνουν πληγωμένες Ιδέες!
Δίνουν φτερά 
στα πληγωμένα σπουργίτια 
και πυρακτώνουν στο αμόνι 
τις λυγισμένες ψυχές. 
Στήνουν ξόβεργες 
στα όνειρα 
και απλώνουν μεστούς στίχους 
σε αφυδατωμένες κοινωνίες. 
Ναι οι ποιητές 
πετούν στην απεραντοσύνη 
του Σύμπαντος!!

Χρύσα Μπαφουτσου

Στα πεζούλια τ' ουρανού (της Χρύσας Μπαφουτσου)

Σε περίμενα...

Εκεί.

Τις νύχτες των απουσιών. 

Όταν δήλωνες παρούσα 

στα σοκάκια της σιωπής. 

Και σώπαιναν οι άνεμοι,

σαν τα όνειρα αθόρυβα περνούσαν 

στις διαμαντοκλωστές των άστρων.

Εκεί στ' ασβεστωμένα πεζούλια τ' ουρανού,

που σαν άνθιζαν οι λέξεις 

γίνονταν πορφυρή βροχή 

κάποιου Απρίλη ερωτικού 

που κρατούσε σφιχτά στις χούφτες του,

τ' ακριβά σου όνειρά.

Σε περίμενα.

Πάντα σε περίμενα.

Εκεί στ' ασβεστωμένα πεζούλια τ ουρανού.

Χρύσα Μπαφουτσου

Μέρες εγκλεισμού (της Χρύσας Μπαφουτσου)

Βουρκωμένα... 

τα μάτια μου,

πίσω απ τα συρματοπλέγματα.

.

Κι οι ανάσες πνιχτές...

.

Οι κίτρινες πεταλούδες εμπρός,

νεύμα μου κάνουν....

.....τις ακολουθώ....μαζί με τ' όνειρο....

Χρύσα Μπαφουτσου

Απόντες (της Χρύσας Μπαφουτσου)

Το μέγα δικαστήριο
απεφάνθη...
Αθώες οι κατά συρροή προσβολές...
 οι μικροί "εκούσιοι" φόνοι"
κι οι ανεξόφλητοι φόβοι...

Καταδικαστέο μόνο το δάκρυ
αυτό που έρεε απ τη ψυχή
κι έσταζε  στις νεκρές αναμνήσεις...

Ετοιμοπαράδοτες
 μόνο οι οφειλές
και μερικά πτωχευμένα συναισθήματα..
Η μοναξιά
πάσχιζε να μετουσιωθεί
σε θείο δώρο
μπρος στα θολωμένα σου μάτια..

Βγαίνοντας...δεν άνοιξες την πόρτα
κι όμως..
το σάρκινο σώμα σου
είχε φτάσει εκεί...που σκάλιζες τα χρόνια
να φυτρώσει...η υπομονή,
που εντούτοις παρέμεινε
σε διαρκή κυοφορία...

Στη γωνία έστριψες
στα ματωμένα σοκάκια του εγωισμού
με τα διαρκή
αναβαλλόμενα και αποκηρυγμένα
συναισθήματα...

Είχες κλειδώσει
το προμάντεμα της φυγής
στους αρνητικούς δείκτες του θυμού.

Πίσω στους σπασμένους καθρέφτες
έσταζε...αίμα το δίκαιο.
Παραλήπτης...για την απόφαση
κανείς...
Απόντες κι οι δυό..

Θαρρώ πως ακούω
κλάμα βουβό
στην παιδική κάμαρα...

Κάποιοι....θέρισαν τα όνειρά του
πριν ...ανθίσουν...

Αυτόπτης μάρτυς...ουδείς.

Χρύσα Μπαφουτσου