Με έχωσες μέσα στης λήθης το βελούδινο κουτί.
Με έριξες με δύναμη στον πάτο μιας θάλασσας θυμωμένης. Μια νύχτα με φεγγάρι ολόκληρο που μύριζε έντονα πληγωμένα «γιατί».
Εγώ όμως εξακολουθώ να έρχομαι που και που στον ύπνο σου ακάλεστη
και να σου θυμίζω στιγμές.
Και ύστερα να χάνομαι, σαν δραπέτης με το πρώτο φως της μέρας.
Αφήνοντας στο μαξιλάρι σου απαλά μια μαργαρίτα από του παραδείσου τον κήπο.
Ιωάννα Πιτσιλλη
Από την Ποιητική Συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης».
