Τα μόνα που μπορέσαμε να πούμε
ήταν αυτά που φοβηθήκαμε.
Τα άλλα που δεν μας τρόμαξαν
τα πήραμε μαζί μας.
Σαν κάποιος να ετοιμάζεται απρόβλεπτα
να κρίνει την ψυχή μας.
Σκοπούσαμε να καταλάβουμε τη θάλασσα
κι ύστερα το κύμα.
Δεν είπαμε τίποτα
γείραμε στα καλοκαίρια.
Κι έτσι η εκδικήτρα θάλασσα
αρνείται να επιστρέψει την ελπίδα.
Εμείς που αντισταθήκαμε στα πρέπει της
έχουμε γενναία δόση αλατιού
στο αίμα μας.
Η μυλόπετρα αλέθει την άμμο.
Τα όνειρα πρόλαβαν κι έγνεψαν
έστω για λίγο, στο φως.
