Νόστος (του Κώστα Ζαϊκιδη)

Κι αν έφυγες κι ορφάνεψαν οι επιστροφές,
οι άδειοι δρόμοι πάντοτε θ' ανθίζουν προσμονές.
Με δάκρυα σαν  ποτίσανε του αποχωρισμού,
η μνήμη πόθους βλάστησε του ξαναγυρισμού.

Γιατί αγάπες που πονούν, εγχάρακτες θα μείνουν
Μόνο αν πάψουν να χτυπούν την λύπη θ' απαλύνουν!
Όσο υπάρχουν στη ζωή αίμα πικρό θα στάζουν,
μόνο μ' ελπίδα επιστροφής μπορούνε να βαστάζουν.

Δεν πρέπει μα ούτε καί μπορεί μέσα της να το θάψει!
Θα φλέγεται με πυρκαγιά, σαν χόρτο θα την  κάψει!!
Μ' αν πάλλεται με προσμονή και νόστος την διακρίνει
από φωτιά δεν καίγεται, πιότερο θα λαμπρύνει.

Κώστας Ζαϊκιδης

ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ (της Άννας Γεωργαλή)

Τα όνειρά μου συννεφιασμένα και σήμερα
η γλάστρα μου στο μπαλκόνι μελαγχολική
οι δυνατές φωνές έχασαν τη δύναμη τους
η σιωπή μας έγινε συγκατάθεση
δεν μας ανήκει η τελευταία λέξη
σαν καλοί πολίτες μένουμε άπραγοι
συνεχίζουμε γοητευτικά τη ζωή μας
αναλύοντας διάφανα φιλοσοφικά ρεύματα
κι οι φλέβες που χτυπάνε
πληγώνουν θανάσιμα
λογαριάζοντας τον χαμένο χρόνο..

Σκάβουμε το λάκκο μας μόνοι
μιας και δεν μπορούμε
να πληρώσουμε τον νεκροθάφτη
κι όταν πάρει να βραδιάζει για μας
με τα παιδιά μας στους δρόμους
και τα παιδιά των παιδιών μας
θ'αγωνίζονται να χτίσουν
στο στόμα του ήλιου εύφορα χρόνια
θα'ναι η ώρα να πάρουμε ήσυχα το μονοπάτι
της προσωπικής μας νύχτας
με μοναδικό τρόπαιο έναν κούφιο αγώνα
που σκάλισε τα σημάδια του
στα μαραμένα μας κορμιά
ξέροντας με σιγουριά πλέον
πως δεν αφήσαμε κάτι σπουδαίο πίσω μας..

Ίσαμε τότε
φέρτε μου βιβλία να διαβάσω
κι ένα νερό να πιω
να συνεχίσω να οικοδομώ το μέλλον...

Άννα Γεωργαλή