Άτιτλο (της Λένας Περηφανοπουλου Βαμβακά)

Συνήθιζα να γκρινιάζω που δεν εκτιμούσαν την προσφορά μου.....

Σταμάτησα να το κάνω, όταν κάποια στιγμή πρόσεξα τα δέντρα....εκεί για χρόνια, στην ίδια θέση, χωρίς να γνωρίσουν τίποτε άλλο έξω από το τετραγωνικό τους χώρο......πέρασαν περιόδους που διψούσαν για νερό, πέρασαν περιόδους που πνιγόταν στο νερό, περιόδους με τα κλωνάρια τους να λυγίζουν από το βάρος του χιονιού......

Δε γόγγυξαν, αλλά εξακολούθησαν να προσφέρουν τον ίσκιο τους, τους καρπούς τους, τον κουρνιαχτό τους....ίσως θεώρησαν τον εαυτό τους και τυχερό, γιατί κάποια άλλα έπεσαν από τσεκούρι, κάποια χτυπήθηκαν από κεραυνούς κι έμειναν μισοκαμένα και κάποια ξεριζώθηκαν εντελώς από θύελλα.......

Λένα Περηφανοπουλου Βαμβακά

Σκέψη (της Μαρίας Μηνά)

Έλα  μάνα,  πλύνε μου τις πληγές,
 με θάλασσα μη και κακοφορμίσουν.
Σκίσε το τσιτωμένο δέρμα μου,
να χυθεί έξω το αίμα να αλαφρύνω.
Πετά  μου τις πέτρες ,
που στίβαξες στην μπροστοποδιά,
 μα εγώ θα ξεμακρύνω,
ας μη ξέρω κολύμπι  καλό.
Ξέρω θα σε βρώ,
  στην απέναντι ακτή
να μου ζητάς συγχώρεση,
να σου ζητώ μια αγκαλιά.
Μια αγκαλιά χωρίς απολογία,
 που θα μιλάμε με τα μάτια,
 για καλοκαίρια που δεν ζήσαμε .
Θα σου ζητώ συγχώρεση,
 για κάθε χαμόγελο μου.
Ξέρεις μάνα στα νησιά,
 λένε όλοι Καλημέρα
κι' εγώ νομίζω  με φωνάζουν.
Έλα να βρέχουμε  η μια την άλλη
με θαλασσινό νερό,
 μη δουν τα δάκρυα μας,
ξέρεις μάνα  χαίρονται
 οι άνθρωποι όταν πονάς...
Άσε με τώρα να κολυμπήσω ,
ετσι σαν κουτάβι που ίσα  επιπλέει,
εσύ περίμενε στην ακτή, θα 'ρθω.

 Μαρία Μηνά