Σ' ένα άδειο ποτήρι
εριξα δύο σταγόνες μοναξιά.
Ποτισα τις μνήμες μου.
Βουβές πληγές της ψυχής μου.
Τσαλακωσα την ψυχή μου.
Δανεική ψυχή, κρυμμένη στα ναυάγια μου.
Κρεμασμένη στην ταράτσα της απουσίας.
Ήπια τις αναπνοές μου.
Μεθυσμενες αναπνοές.
Ουλές στη ψυχή.
Δεν θα ρθω απόψε.
Πουλήσαμε τις ψυχές μας στον σταθμό της αγάπης.
Άραγε οι ψυχές έχουν ημερομηνία λήξεως;;;
Σωτηρουλα Τζιαμπουρη
Σαν το παιδί που βγαίνει στην αυλή
μετά την καταιγίδα
και βλέπει μακριά τους κεραυνούς
με δέος και κρυφή χαρά,
που πέρασε η μπόρα
κι έφυγε ο φόβος του μακριά...
Έτσι κοιτάς τις θύελλες,
που μέσα στροβιλίστηκε
και μούσκεψε η ζωή σου...
Με μυστική ανακούφιση,
που οι κεραυνοί ξεμάκρυναν
κι απ' τη φωτιά τους σώθηκες.
Σαν το παιδί που λούφαξε
σε μητρική αγκαλιά
απ' το κυνήγι του κακού σωσμένο...
Έτσι κοιτάς τους φόβους
τους παλιούς, που ξόρκισες...
Μ' ανομολόγητη χαρά
για της Πυθίας τους χρησμούς,
που αληθινοί δεν βγήκαν...
Μαρία Κουτούση
