ΚΟΡΜΙ II
Κορμί που παίρνεις την ψυχή και την περνάς
απ’ άγνωστα, απάτητα, δύσβατα μονοπάτια.
Απόψε πάλι χάθηκα μέσα στα δυο σου μάτια
στον ύπνο βάζεις πυρκαγιά κι όλο γελάς.
Κορμί που φεύγεις πριν ακόμη γεννηθείς
αθάνατο στα όνειρα, κύτταρο πυρωμένο.
Τα χείλη που εφίλησα πέλαγο πορφυρένιο
πανί το άγγισμα κι εγώ ταξιδευτής
Ντίνος Γλαρός του Ιωάννη
