Την ώρα που σιωπή απλώνεται στη φύση ,
και τα πουλιά δεν κελαιδουν ,
αυτή την ώρα ακούω τη φωνή σου ...
Την ώρα που η νύχτα κεντάει
με αστέρια το μαύρο της σεντόνι ,
πριν να με πάρει στην δική της αγκαλιά ,
αυτή την ώρα ειναι που μου λείπεις ...
Κι ύστερα μπαίνουν σιγά κι αθόρυβα
στο σκοτεινό δωμάτιο του νου
οι αμφιβολίες , και ψάχνω
απαντήσεις σε ένα γιατί ...
Η πάχνη μπαινει απ τα μισόκλειστα πατζούρια , και λούζει το κορμί ,
το δρόμο σου κοιτούν τα δύο μου μάτια περιμένοντας νά'ρθεις , και γίνεσαι δάκρυ ...
Με ξέχασες ,
το μαρτυρά η απουσία σου , μα τη λέω ,
κι αμέσως σκέφτομαι τι μου είχες πει ,
πως κάθε μέρα κλέβω την καρδιά σου ...
Χαθήκαμε ,
μα ούτε αυτό δεν μας ταιριάζει ,
αφού σε συναντώ κάθε βραδιά στους μυστικούς μας δρόμους στο σκοτάδι ...
Τρεις μέρες και σήμερα ,
ετσι μου ειχες πει , κι η καρδιά
αφήνονταν στο όνειρο ,
ενα όνειρο που ζούσε μέχρι το πρωί ...
Ίδιες σκέψεις κάθε βράδυ ,
ίδια αναμονή , μα δεν έρχεσαι ,
κι όταν τα μάτια κλείνουν βαριά και κουρασμένα, σ αναζητώ στο όνειρο ...
Έλενα Μαυροειδή
