Δεμένο σ’ ένα σύννεφο
χρυσό δεντρί η καρδιά μου
σκορπίζουν τα κλαριά μου
στις φλόγες της αυγής.
Πεφτάστερο μιας χαραυγής
στον ουρανό θα ανάψω
κι ύστερα θα με κάψω
στην άκρη της ζωής.
Στις λίμνες της μακριάς σιγής
σε ατέλειωτα σκοτάδια
στα πιο βαθιά πηγάδια
στερνής μου της φυγής
και στην πηγή της λησμονιάς
νερό θα πιώ, θα κλάψω
χνουδάκι να πετάξω
πριν γείρω καταγής.
Σκόνη θα γίνω ένα πρωί
κανείς δεν θα θυμάται
ποιος τάχα που κοιμάται
ήσυχος πια στη γης…
Καθίσαμε τώρα απέναντι
Τα χέρια σου κρατάνε σύννεφα
Τα δικά μου βροχή.
Ανάμεσα μας
ένα κόμπος, στον λαιμό καθισμένος
στο χτένι του λάρυγγα κρέμεται.
Καθίσαμε τώρα απέναντι.
Δεμένα τα χέρια μου.
Τα δικά σου κρατούν το σκοινί.
Στους καρπούς μου και στην γλώσσα σου στρογγυλοκάθισαν λέξεις
βαριές, ασύστολες.
Ζηλωτές ερειπίων
φρουρώντας ακοίμητα οποιαδήποτε τυχούσα ραγή αμφισβήτησης
περιδένοντας τα χέρια μου με βέβαιη την ακινησία.
Καθίσαμε τώρα απέναντι.
Παραδίπλα καθισμένος ο χρόνος.
Επιλήσμων
Ασυνήγορος κι αυτός.
Δεν θυμάται να πει.
Να δώσει έστω κάποιες, όποιες διευκρινήσεις…
Τί να ‘σουν άραγε εσύ;
Κι εγώ τί να ‘μουν αλήθεια;
(Δεν απαντώ κι ας το έμαθα.)
Καθίσαμε τώρα απέναντι.
Οι αναβαπτίσεις των γεγονότων εκτοξεύονται πλέον με μανία στους βραχίονες
για να δέσουν τα χέρια μου σφιχτά, χωρίς δισταγμούς.
Όλες οι μέχρι τώρα έννοιες
παίρνουν σειρά και σε μαύρα νερά βουτάνε.
Μία μία.
Να βγουν όμως «όπως πρέπει» Πρέπει.
Χωρίς κοινή λογική
φτάνει μονάχα
να ‘ναι πειστικές
πνιγμένες στις νέες τους διερμηνείες.
Είναι κι αυτή η ξένη συνείδηση βλέπεις
Ίσως και καταφέρουμε να την βολέψουμε κάπου
για να βγάλει επιτέλους τον σκασμό…
Άκαμπτα όλα και συμπαγή.
Κι εσύ σηκώνεις την πέτρα και την ρίχνεις στο δόξα πατρί.
Το «δεν» της αναίρεσης σου ανεβαίνει στο έδρανο και αρχίζει την διάλεξη:
«ΔΕΝ έκανα»
«ΔΕΝ εννοούσα»
«ΔΕΝ είπα»
«ΔΕΝ κατάλαβες.»
ΔΕΝ, ΔΕΝ…
Και τούτο το “ΔΕΝ” στα χέρια μου, αχ πόσο περιπαικτικά δένεται...
Νίκησες όμως.
Νίκησες...
Καθίσαμε τώρα απέναντι
Στα χέρια σου σύννεφα
Τα δικά μου στις χούφτες τους μαζεύουν βροχή
Κι εκείνος ο κόμπος
πεσμένος πια
Τα σπλάχνα μου βρήκε
και τρώει…
Και τώρα που τελειώνει ο ουρανός
σ’ ένα γαλάζιο σύννεφο θα ταξιδέψω
κι όπως περνάω σαν αερικό θα σε μαγέψω
κι έπειτα σ’ ένα φύσημα του ανέμου θα χαθώ…
Δεν είχαν τα φτερά πουλιά
και η βροχή για χώμα δες πόσο πολύ διψάει·
αλήθεια πες μου η αγάπη όταν φεύγει πού πετάει
πώς απαγκιάζει άραγε σε ξένη αγκαλιά…;
Έρχεσαι λίγο μες τα όνειρα μου και μετά σε χάνω σαν πνοή
σαν τον αέρα με αγγίζεις, γίνεσαι ανίσκιο χάδι
έλα να παίξουμε οι δυο μας στο σκοτάδι
κι ίσως ερωτευμένους να μας έβρει το πρωί…
Θα μας γεμίζει η νύχτα με αστέρια τα μαλλιά
κι εγώ στον κόρφο μου θα ανάψω το φεγγάρι
σε παραμύθια θα σε κρύβω όλο το βράδυ
πατρίδα σου θα γίνω στου άδειου κόσμου μας την ξενιτιά…
Κι όταν τα χείλη μας θα αλλάξουν το φιλί
θα γεννηθεί από την αρχή ξανά όλο το στερέωμα μαζί μας
στην ίδια αγκαλιά ήσυχη θα γύρει πια η ψυχή μας
και της αγάπης θα ‘χει κλέψει μια για πάντα το κλειδί…
Θυμάμαι…
Τα όμορφα σου μαλλιά
Τα δάχτυλά σου
Τα τρυφερά σου μάγουλα
καθώς τα άγγιζα, καθώς τα χάιδευα και τα φιλούσα.
Γερασμένη εσύ
Ένα μικρό μπαουλάκι με δύο πόδια στραβά.
Ένα μικρό μπαουλάκι
γεμάτο με χίλια καλά
θησαυρούς ακριβούς
χίλια της ψυχής κεράσματα που μας τα φίλευες
κάθε που σαν τα πουλιά, μάς περίμενες να ‘ρθουμε …
Ένα μικρό μπαουλάκι εσύ
Γεμάτο από Αγάπη…
Με δύο πόδια στραβά
που κλυδωνίζονταν, βαρκούλα της στεριάς
και δυο χέρια πιο στραβά ακόμη
καθώς ζύμωνες, έπλενες και ύφαινες
της ψυχής μας και του κόσμου μας τα χαρίσματα.
Δυο πλεξούδες ασημένιες αγκάλιαζαν το πρόσωπο σου
κι άλλοτε κάτω από το μαύρο σου μαντήλι
στεφάνωναν, κορώνα αργυρή, το κεφάλι σου.
Κι άλλοτε πάλι, ξεφεύγοντας από την μπόλια σου
ξεπρόβαλαν όλο ντροπή
και ρίχνονταν στους ώμους σου
φιλντισένια σχοινιά δεμένα στο αγκυροβόλι της ζωής σου.
Ένα μικρό μπαουλάκι εσύ
γεμάτο από Αγάπη.
Κι έσταζε αυτή απ’ τα μάτια σου
γλιστρούσε αθρόα από τις απολήξεις των χεριών σου
από τις κατσαρόλες με τις σούπες γιατρικό
από τα ταψιά με το τυρί και τα μεταξένια φύλλα
από τα ζυμάρια τα κολλημένα στα άσπρα σου δάχτυλα
όπως ζύμωναν ανάργητα το ψωμί της στοργής…
Όμορφη μου εσύ
με το γαλατένιο σου δέρμα
το βελούδινο άγγιγμα
τα φιλντισένια σου μαλλιά…
Τα μάτια σου όμως…
Αχ τα μάτια σου…
(Λυπήσου με μνήμη, λυπήσου με!)
Αχ τα μάτια σου αγαπημένη μου...
Αχ... δεν τα θυμάμαι τα μάτια σου…
Τι χρώμα να ‘χαν άραγε τα μάτια σου…;
Μα δεν ρωτώ κανέναν πια.
Κανέναν πια δεν θα ρωτήσω…
Μονάχα να,
μια μέρα, καθώς θα ειδωθούμε ξανά
βαθιά μέσα στα δυο σου τα όμορφα τα μάτια θα κοιτάξω
να ξαναβρώ στο ξεχασμένο τους χρώμα
όλη την νιότη μου που έφυγε, καθώς έφυγες εσύ…
Καλή μου εσύ με τις ασημιές σου κοτσίδες
Τα βελούδινα μάγουλα
Και τα Άγια χέρια…
Τώρα μονάχα μού απέμειναν
οι κατακόκκινες φλοκάτες του αργαλειού
το νυφικό σου σακάκι με τα σιρίτια και τα κοντά μανικάκια
κι ένα πολύχρωμο υφαντό χαλί.
Ο αργαλειός
και οι μαντήλες σου
αναπαύονται πολυκαιρισμένες στα χρόνια τα παλιά
εκεί που μια φορά κι έναν καιρό
υπήρχανε γιαγιάδες που λέγανε τα πιο ωραία παραμύθια…
Καλή μου εσύ με τις ασημιές σου κοτσίδες
και τα βελούδινα σου μάγουλα...
Ένα μικρό μπαουλάκι ήσουνα
Και μέσα του εμείς
του κρυφού θησαυρού σου όλο το χρυσάφι του κόσμου…
(Αφιερωμένο)
