Ένα κλωνάρι φούλι, σημάδεψε τη νιότη μου.
Ένα τοσοδά κλωνάρι σ'ενα χρονοφαγωμένο τενεκέ,
κι όμως με την αυθάδική του ομορφιά να καθηλώνει τ'άτιμο
την ολόκληρη τη νιότη μου!
Κι εγώ να πιστεύω ψυχή και σώματι, η αφελής,
στη μαραμένη αιωνιότητά του.
Μα ουδόλως ευθύνεται για τη μοίρα του.
Όπως και για την ατόφια ομορφιά της ανάσας του.
Κοίταξε το φούλι το ταπεινό, το φιλήσυχο, να κορτάρει
με τ'ανέμου το φίλημα κι ώσπου να τ'ανασαίνω να χάνεται...
Χριστίνα Χριστοφή
