Με τα μάτια κλειστά, παραδομένη πια στη ζεστασιά της αγκάλης σου και με τη φωτιά που ανάψαμε, να σιγοκαίει πάνω στην άμμο και μέσα μου, ζω το όνειρό μου.
Δεν θέλω να πεις τίποτα ετούτη την ώρα.
Μίλησες στη δύσπιστη καρδιά μου από καιρό κι ανέτρεψες κάθε της άρνηση. Διάβασες τις πιο κρυφές μου σκέψεις, άγγιξες τις πληγές μου και τις περιποιήθηκες.
Μόνο αυτό σου ζητώ λοιπόν τώρα. Μονάχα αυτό θέλω από εσένα. Ν' αφήσουμε ετούτη τη στιγμή, να σκορπίσει σιωπηλά, ρίγη ευτυχίας
στη γρατζουνισμένη μας ψυχή. Τα δυο σου χέρια θέλω μόνο να αισθάνομαι, τυλιγμένα
γύρω μου σφιχτά και τη ζεστή σου ανάσα
να χαϊδεύει το πρόσωπό μου.
Με τα μάτια κλειστά, να αφεθώ και να μείνω έτσι εκεί, για πάντα.
Το θυμάμαι εκείνο το βλέμμα σου, από την πρώτη φορά που το αντίκρισα. Μου ήταν τόσο οικείο. Βλέμμα πληγωμένο κι αυτό. Μελαγχολικό, κι όμως, με ένα χαμόγελο ελπιδοφόρο να διαγράφεται πάντα στο βάθος του. Αυτά τα δυο σου μάτια, μάτια μου,
κάθε που με κοιτούσαν, υπερνικούσαν όλες μου τις άμυνες.
Ήξερα πάντα τι ζητούσα από έναν άνθρωπο, μα είχα παγώσει όλες μου τις αναζητήσεις.
Προκάλεσες όλους μου τους φόβους και τον έναν μετά τον άλλον αναμετρήθηκες μαζί τους. Και κάθε φορά που κατατρόπωνες κι από έναν, κοίταζα τα δυο σου μάτια και έψαχνα να βρω από που αντλούσες τόση δύναμη. Πώς πάλευες ενώ και ο ίδιος ήσουν λαβωμένος; Κι όταν σε ρωτούσα, πάντοτε την ίδια απάντηση μου έδινες.
«Δεν θα παραιτηθούμε εμείς» έλεγες. Κι εσύ, φαίνεται να το πίστευες περισσότερο από εμένα αυτό.
«Τα καλύτερα είναι αυτά που δεν προλάβαμε να ζήσουμε ακόμα». Και κάθε φορά που μου έδινες την υπόσχεση αυτή, τα μάτια σου πλημμύριζαν από αγάπη.
Είχες αρχίσει να με ταξιδεύεις σε μονοπάτια που δεν είχα το θάρρος να διαβώ μέχρι τώρα.
Μονοπάτια, που κάποτε μου στέρησαν το βήμα, από τις πληγές που μου άνοιξαν.
Μου είχες γίνει απαραίτητος πλέον. Είχα αρχίσει να σε νιώθω, να σε αισθάνομαι και
να σε αναζητώ παντού. Είχα αρχίσει να σε Ερωτεύομαι, δίχως να το φοβάμαι.
Κι αν η Αγάπη μάτια μου, μας έκλεισε την πόρτα κι έδυσε ο ήλιος της...
Εσύ, μην σταματήσεις να πιστεύεις στο όνομά της. Ονειρέψου και πάλι τις ομορφότερες Ανατολές και δυο μάτια που θα γεμίζουν από τα δικά σου μόνο.
Αυτό με έκανες να πιστέψω, μοναδικά μου, μελαγχολικά μου μάτια. Και κάθε στιγμή μαζί σου πια, γίνεται κι ένα όνειρό μου ζωντανό.
Μαρία Μαραγκού
Πρώτη ανάρτηση στο "Μεταξύ μας"
