Όλα γύρω μου, μοιάζουν να νοσούν (της Μαρίας Μαραγκού)

Συναισθήματα που χαροπαλεύουν, σε έναν κόσμο που το μόνο που έχει πλέον αξία είναι η ύλη και η εικόνα. Όλα για την ευημερία και τίποτα για την ξηλωμένη μας καρδιά. Πτώχευσε βλέπεις και την αφήσαμε στην άκρη ξεχασμένη καθώς δεν είχαμε άλλο κέρδος από εκείνη πια. Όλα νοσούν μα όχι τώρα ξαφνικά. Πάει πολύς καιρός που εθελοτυφλούσαμε όλοι, γιατί ήταν πάντοτε πιο εύκολο να αρνείσαι να δεις την αλήθεια κατάματα. Ήταν πιο βολικό να ζεις με αυταπάτες ή ακόμα χειρότερα να ξέρεις πως η ζωή είναι ένας κύκλος που κάποτε θα κλείσει κι εσύ να επιλέγεις να βλέπεις μια ευθεία μόνο μπροστά σου κι αυτή δίχως τέλος.

Και κλείστηκες τώρα στο χρυσό σου το κλουβί πιστεύοντας πως θα σε σώσει, μα αυτό που δεν καταλαβαίνεις ακόμα, είναι πως δεν παύει ένα κλουβί μονάχα να ‘ναι. Ένα ψυχρό, άδειο, αλλά χρυσό κατά τα άλλα κλουβί. Κι αναρωτιέσαι τι σου φταίει. Πώς θες να μοιάζει αλήθεια με φωλιά, όταν η ψυχή σου είναι ανύπαρκτη εκεί μέσα και πώς να σε κρατήσει;
Και ξαφνικά νιώθεις φυλακισμένος σε μια άδεια…αλλά ταυτόχρονα γεμάτη ζωή. Γεμάτη από άχρηστα αντικείμενα μα άδεια από ατόφια συναισθήματα, από συνοδοιπόρους, από αγάπη αληθινή, από φιλίες άδολες. Άδεια από πίστη σε καθετί που έχει τη δύναμη να σε αναγάγει σε άνθρωπο, άδεια από ψυχή κι από αλήθειες.

Όλα εικονικά, όλα πρόσκαιρα, κενά και μάταια. Έτσι ζούσες μέχρι σήμερα. Έτσι ζούσαμε οι περισσότεροι, μη γελιέσαι.

Μαρία Μαραγκού

Πρώτη ανάρτηση στο "Μεταξύ μας"

Μη μ' αγαπάς, σου έφυγα. (της Έλενας Κορινιωτη)

Μη μ’ αγαπάς.
Αν είναι να μου κρατάς
το χέρι με ατονία και δισταγμό.
Αν στον πρώτο κρότο
λιγοψυχήσεις και μου τ’ αφήσεις.

Στην αγάπη τα δάχτυλα
δένονται σφιχτά.
Οι παλάμες
εφάπτονται ιδανικά.
Μη μ’ αγαπάς.
Αν δεν το νιώθεις
να μη το ξεστομίζεις.
Και μη μου το γράφεις
σε άψυχα μηνύματα.
Κανένα αληθινό σ’ αγαπώ
δεν φτιάχτηκε με πλήκτρα.
Με πράξεις να το χτίσεις.
Δεν θέλω λέξη να ηχήσει.

Ζωγράφισε μου
θεόρατα χαμόγελα.
Και μάτια λαμπερά,
σαν φωτάκια αναμμένα.
Με ανάσες θερμές
και παθιασμένες.
Να φλέγομαι από πόθο
κι όχι από πόνο.

Μη μ’ αγαπάς.
Σε κουβάλησα στα χέρια μου.
Μαζί με τις φουρτούνες σου.
Καρπώθηκα ως και
τις μαυρίλες σου.
Κι έγινα ένα φορτίο
που σέρνει έγνοιες.
Δικές σου, δικές μου,
της «αγάπης» μας.
Ούτε άνθρωπος,
ούτε γυναίκα.
Δοχείο με σκόρπιες θλίψεις.
Κι αντί να πετώ,
σερνόμουν κι αγκομαχούσα.
Ώσπου δεν άντεξα
και κατεδαφίστηκα.
Δεν βαστάει μια πλάτη
την αγάπη.

Μη μ’ αγαπάς
Κι αυτή η μακρόσυρτη
μοναξιά σου, μ’ έχει γονατίσει.
Προτιμώ να μας
χωρίζουν χιλιόμετρα,
παρά δύο ανάσες
στο κρεβάτι.
Γιατί ανάμεσα
στις αποστάσεις,
μπορώ να στριμώξω
μια δικαιολογία.
Πως λείπεις, γι’ αυτό
νιώθω ένα θεόρατο κενό.
Όμως τώρα ποια
πρόφαση να χτίσω;
Που στέκουμε αντικριστά.
Κι είναι σαν να μη με βλέπεις.
Πιο αόρατη κι απ’ τα ντουβάρια
αυτού του σπιτιού,
κάνω θόρυβο μήπως
και με προσέξεις.
Μα έχεις καιρό να με κοιτάξεις.
Κι ούτε λόγος
να μ’ αφουγκραστείς.
Όταν είμαι πλάι σου,
γίνομαι πιο μόνη από ποτέ.

Μη μ' αγαπάς.
Πλέον δεν το έχω ανάγκη
Αρνούμαι να σου δώσω
τις οδηγίες χρήσεως
για να το πράξεις κατάλληλα.
Άλλωστε αυτή η συνθήκη
έρχεται αβίαστα.
Δεν παράγεται με το στανιό.
Τα αποφάγια της αγάπης σου
δεν πρόκειται να με χορτάσουν ξανά.


Ελενα Κορινιωτη