Άτιτλο (της Δέσποινας Αυγουστινακη)

Ήρθανε άνθρωποι

ντυμένοι μέχρι φράκα

και ημίψηλα.

Καθάρισαν για λίγο 

τη φωνή

μπρος το μικρόφωνο

κι άρχισαν 

να μιλούν 

με λέξεις βαρύγδουπες

για τον άνθρωπο

για τη ζωή 

την ευτυχία

την αγάπη.

Κι όλοι άκουγαν 

μα δεν άκουγαν

Γιατί οι λέξεις

δεν ταίριαζαν

μήτε 

με τη ζωή

μήτε τον άνθρωπο

μήτε την ευτυχία

μα μήτε την αγάπη

μήτε με τίποτα 

από όλα που τους έλεγε

για χρόνια 

στα κρυφά κρυφά

η γλώσσα της καρδιάς τους.

Μα τι παράξενο

Κανένας τους δεν έφυγε

Μα σαν υπνωτισμένοι

έμειναν να ακούν

δίχως να ακούνε.

Έτσι ακριβώς όπως 

και ζουν

δίχως να ζούνε.

Δέσποινα Αυγουστινακη

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ (του Χρήστου Χριστοπουλου)

 

Λεηλασίες της ψυχής το χρόνο μαστιγώνουν,

τα σκόρπια συναισθήματα στη μοναξιά ματώνουν.

Σκυμμένη πάνω στο χαρτί, της μοναξιάς η θλίψη

τ´άδικο ψάχνει της ζωής με σκέψεις να συνθλίψει.

Οι σκέψεις παίρνουνε μορφή μα η θλίψη παραμένει

βασίλισσα της μοναξιάς στο θρόνο της πιασμένη.

Περιπλανώμενα πουλιά, οι λέξεις όλες μοιάζουν

και στα εσώψυχα σαν βρουν ζεστή γωνιά φωλιάζουν.

Νιόφερτες σκέψεις και ξανά, στο πάτωμα πλημμύρα

κάθε μια λέξη σπαραγμός, του ποιητή η μοίρα.

Τη μοναξιά του ποιητή, την νιώθουν πάντα λίγοι

οι γενναιόδωροι ψυχής, του κόσμου οι κολίγοι!

Χρήστος Χριστόπουλος