Ευτυχώς που δεν είσαι εδώ μαμά
Να με βλέπεις να μεγαλώνω, χωρίς να ζω
Τότε οι στιγμές μας είχαν χαρά
Τώρα στα ματοτσίνορα το δάκρυ φορώ
Με πήρε από κάτω η ζωή μου
Δυσεύρετες οι Κυριακές εκείνες
Σιώπησε στο βουητό η φωνή μου
Μερόνυχτα περνάω με τις μνήμες
Ευτυχώς που δεν είσαι εδώ μαμά
Να δεις το κοριτσάκι σου λαβωμένο
Ασπρόμαυρη ταινία του σινεμά
Κυλάει το δάκρυ, σπαταλημένο
Σε χώρους ματαιοδοξίας κι εγωπάθειας
εισερχόταν πάντα, με μάσκα.
Δεν υπήρχε λόγος ταύτισης
ούτε αποκαλύψεων περιττών
Άρτια ενδεδυμένη
τον μανδύα της υπεροχής
κατατρόπωνε τους αστείους τυχαίους, ανταγωνιστές
ακατάδεχτα αγνοώντας τους.
Όσοι άξιζαν της προσοχής της
ήταν σαφώς,
οι ελαχιστότατοι όμοιοι της.
Κι αυτοί συγκαταβατικά συγκαταλέγονταν
ανάμεσα στους άξιους.
Κατά τα άλλα,
ψήφιζε πάντα τα προοδευτικά κόμματα.
Ε δεν ήταν και καμιά συντηρητική
μήτε οπισθοδρομούσε.
Τέλος. Οι νεοσνόμπ ήταν πλέον
λαϊκοί. Είχε ολοκληρωθεί η επανάστασις.
