Η ποίηση (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Ίσως αν δεν υπήρχε η ποίηση να μην σε συναντούσα 
Δεν θα γινόσουνα η μούσα μου, η ρίμα και το μέτρο μου
Σκάλιζα τη ψυχή μου για να σε βρω 
Έψαχνα το σ' αγαπώ μέσα σε στίχους και σε λέξεις 
Έφτιαχνα εικόνες και σε έβαζα μέσα 
Άνοιγα τα παράθυρα για να μπεις 
Αρμένιζα μεσοπέλαγα για να νιώσω την ελευθερία 
να σ' αγαπώ ατέρμονα 
Οι στίχοι, οι λέξεις, πόσο μαγικές γινόντουσαν 
Σε έψαχνα παντού και μέσα σε ένα αστέρι 
Σε ένα άλικο τριαντάφυλλο νιογέννητο 
Η ποίηση, αυτή έφταιξε που σε συνάντησα 
Πάντα θα είμαι ποιητής σου 
Σ' αγάπησα, όπως και την ποίηση 
Πάντα θα υμνώ το σκίρτημα το ερωτικό κι εκείνο το χαμόγελό σου
Όπου κι αν πας, η αύρα σου θα αγγίζει τα ακροδάχτυλά μου,
σαν την πρώτη φορά...

Μαρία Χατζηδημητρίου

Μια νύχτα με φεγγαραδα (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

 

Στραμμένα τα μάτια στον ουρανό

Μια ψιχάλα πέφτει διστακτική 

Σμίγει με ενα πνιγμένο δάκρυ μου 

Γίνεται η στιγμή μυστική 

Χάδι απρόσμενο τ' άγγιγμά τ' ανέμου 

Στο κορμί ρίγη ερώτων αναπαυμένων 

Νερό δροσερό, γαλάζιο, καθάριο

Στις χούφτες παιδιών διψασμένων 

Κορίτσια πριν γνωρίσουν τον έρωτα 

Παίζουν με γυμνά πόδια κουτσό 

Όνειρα ξέγνοιαστα, ανοιξιάτικα

Ζωή μου πού τώρα να κρυφτώ?

Λύτρωση οι θύμησες, ακουμπισμένες

Στης ζωής το βιβλίο με τρυφεράδα 

Θέλω να βγω να σε ψάξω, νιότη μου

Μια νύχτα που θα 'χει φεγγαράδα 

Μαρία Χατζηδημητριου

Έλα (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Λειψές οι ώρες, λειψές οι κουβέντες 

Στο τραπέζι λειψά τα ψίχουλα 

Λειψές οι μπουκιές, λειψές οι χαρές

Κι εγώ να λαχταρώ ακόμη ολόκληρα τα χάδια σου 

Σαν παιδούλα στο πρώτο της φίλημα 

Μα πια δεν σε συναντιόμαστε 

Καμιά φορά με ακουμπάς κατά λάθος 

Πόσο λατρεύω αυτές τις στιγμές, τις λαθεμένες σου

Όλα πια μισά, ανολοκλήρωτα 

Έλα να συμπληρώσουμε τις νύχτες μας 

Έλα να ολοκληρώσουμε όσα αφήσαμε μισά 

Έλα να φτιάξουμε την ολότητα του είναι μας 

Ποτέ δεν είναι αργά όσο ακόμη ζούμε...

Μαρία Χατζηδημητρίου

Μαμά (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Ευτυχώς που δεν είσαι εδώ μαμά 

Να με βλέπεις να μεγαλώνω, χωρίς να ζω 

Τότε οι στιγμές μας είχαν χαρά 

Τώρα στα ματοτσίνορα το δάκρυ φορώ 

Με πήρε από κάτω η ζωή μου

Δυσεύρετες οι Κυριακές εκείνες 

Σιώπησε στο βουητό η φωνή μου 

Μερόνυχτα περνάω με τις μνήμες 

Ευτυχώς που δεν είσαι εδώ μαμά 

Να δεις το κοριτσάκι σου λαβωμένο 

Ασπρόμαυρη ταινία του σινεμά 

Κυλάει το δάκρυ, σπαταλημένο

Μαρία Χατζηδημητρίου

Το "χώρια" (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

 

Πέλαγος βαθύ η αγάπη μου 

Ατέλειωτη, ατέρμονη, πελώρια 

Έβαψα την ψυχή μου θαλασσιά 

Πρόβαρα απάνω της το "χώρια"

Πως να γιορτάσω μισή πανσέληνο

Πως να τελέψω πες μου τις θάλασσες?

Να εξαφανίσω τα άστρα, πως?

Πως να δεχθώ, που όλα τα χάλασες?

Κόκκινες, κατακόκκινες και άλικες

Στον αυλόγυρο του μικρού σπιτιού μας 

Μες στον χειμώνα βγήκαν παπαρούνες 

Στη μνήμη του τελευταίου φιλιού μας 

Μαρία Χατζηδημητρίου

Φευγει η ζωή (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Πάλι κι απόψε περιμένω
Πλέκω ιστούς από αράχνη
Χάθηκες πάλι μες στο χρόνο 
Βράδιασε κι έχει πιάσει πάχνη

Ακούω απ' έξω φωνές και ήχους
Ακούω γέλια και τρεχαλητά
Κάποια παιδιά ακόμη παίζουν
Κι εγώ νυχτώνω στ' αναφιλητά

Ένα κερί για συντροφιά μου
Θα καεί σε λίγο το φιτίλι
Θα σβήσει η φλόγα, τρεμοπαίζει
Θα 'ρθεί η αυγή κι ύστερα δείλι

Πάλι θα αναμασώ τα ίδια
Μες στην αδυναμία θα βουλιάζω
Αναπάντητα τα ερωτηματικά
Μες τη ζωή θα τα στοιβάζω 

Μαρία Χατζηδημητρίου

Τα δυό μάτια της (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Ένα φιλί γεμάτο συστολή
Το βλέμμα σου χαμηλωμένο
Χωρίς απόκριση καμία 
Είναι πια χιλιοειπωμένο

Τον κύκλο μας έχουμε κάνει
Έτσι έχεις πει από καιρό
Ζωή το λέω εγώ, που μας ανήκει
Και της χρωστάμε σεβασμό

Κι αν μεγαλώνει η απόσταση
Κι αν οι προσπάθειές μας τελεύουν
Μία λατρεία κοινή μας ξεπερνά
Τα δύο μάτια της που μας μαγεύουν

Μαρία Χατζηδημητρίου

Το γεράνι (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Το γεράνι ανθισμένο καλοκαίρι μύρισε Το μπαλκόνι στολισμένο αναμνήσεις θύμισε Μες τους γκαζοτενεκέδες το άγιο το χεράκι σου, γέμιζε τους μενεξέδες που ήταν το μεράκι σου Μάνα, τώρα εγώ παρτέρια και κασπώ στολίζω Κάθομαι τα μεσημέρια και τα σεργιανίζω Μα ξεραίνονται αμέσως, με την πρώτη ζέστη Κι ας τα έβαλα και φέτος κοπριά κι ασβέστη Έλα ρίξε μια ματιά ΜΑΝΑ, να προκόψουν Καν' τους λίγα μαγικά πριν να μου στεγνώσουν (Ξέρεις εσύ....)
Μαρια Χατζηδημητρίου

Κόσμε άμοιρε (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Μια γραμμή στο μέτωπο, ρυτίδα στη ψυχή σου Χωράφι που το όργωσες, η ίδια η ζωή σου Κάλους στα δυό τα χέρια σου Στο μέτωπο ιδρώτα Κορμί που τόσα άντεξες στης ζήσης σου τη ρότα Χαμόγελο στα χείλη σου και ένα, στο αυτί, λουλούδι Ξεγέλαγες τον κάματο τον έκανες τραγούδι Ήρθανε χρόνια δίσεκτα σου πήρανε το γέλιο Σου κλέψανε τα όνειρα φιλάς το ευαγγέλιο Μα έχασες τη πίστη σου μαζί με τη ψυχή σου Ξύπνα βρε κόσμε άμοιρε σου κλέβουν τη ζωή σου

Μαρία Χατζηδημητρίου

Μια ελπίδα (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Η ομορφιά τους μάτια μου
μοιάζει με τη ψυχή σου
Σαν μου τα χάρισες προχθές 
πόθησα τη μορφή σου

Και μόνον η εικόνα τους,
πόσο μάλλον αληθινά,
γεμάτη τρυφεράδα,
βούρκωσα στα κρυφά

Άνοιξη μύρισε παντού
κι εγώ σε αναζητάω
Μέσα από μηνύματα
εσένα καρτεράω

Από μακριά η αγάπη σου
μα έχω μιαν ελπίδα
Να νιώσω τη συγκίνηση
όπως σε πρωτοείδα 

Μαρία Χατζηδημητρίου

Ο αποχαιρετισμός (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Βάλαμε φωτιά και κάψαμε το χθες
Πυρπολήσαμε τις ζωές μας 
Ότι απέμεινε, αποκαΐδια και στάχτες 
Μετρούμε τώρα τις πληγές μας

Αυτόχειρες των ονείρων μας
Εθελοτυφλώντας βαδίζαμε
Πόσο ελαφρά τη καρδία...
Τις στιγμές μας σκορπίζαμε

Σαθρό το έδαφος της συνήθειας
Ζιζάνια σπέρναμε συνεχώς
Το χώμα δεν το ανανεώναμε
Μαραίνονταν τα άνθη ατυχώς

Ο αποχαιρετισμός τώρα βουβός
Ντυθήκαμε το μαύρο και πενθούμε
Πως να τη θάψεις ολόκληρη ζωή
Τα μάτια χαμηλά και σιωπούμε

Μαρία Χατζηδημητρίου

Ζωής γραμμένα.. (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

..

Μια βαλίτσα ανοιγμένη η ζωή της
Μήνες τώρα...Χρόνια ίσως...
Βγάζει κάθε τόσο από μέσα κομμάτια ευτυχίας 
Βάζει μουσκεμένα μαντήλια απογοήτευσης
Διπλώνει χειμώνες και κρύες νύχτες
Ξεδιπλώνει καλοκαίρια, ζεστές αγκαλιές
Το ένα χέρι γροθιά στην απαξίωσή της
Το άλλο χέρι χαϊδεύει ένα γέλιο μωρού
Σιωπά μπρος σε ευλογημένες στιγμές
Βγαζει κραυγή μπρος στα συντρίμμια

Τραβάει αποφασιστικά το φερμουάρ
Κλειδώνει με το κλειδί τη βαλίτσα
Έτοιμη για το φευγιό της
Όμως τα πόδια πάλι μολύβια γίνονται
Αντίκρυ της μια φωτογραφία του γάμου τους
Ένα μειδίαμα διαγραφουν τα χείλη της
Μα αμέσως γίνεται στυφό το στόμα
Θα φύγει, πρέπει να φύγει....
Τα παιδιά μεγάλωσαν, άνοιξαν τα φτερά τους
Κι αυτή σε λίγο θα γεράσει....
Το ξέρει ότι θα γεράσει και ακόμη θα έχει τη στιφάδα στα χείλη
Πρέπει να φύγει...., αλλά πάλι φοβάται για τη μέρα που θα ξημερώσει .....
Αυτός ο φόβος έχει γίνει ένα με το πετσί της....
Όμως, είναι μόνον ο φόβος της για το άγνωστο ή η αγάπη της για ο,τι θέλησε να ζήσει μαζί του
Μαζί με εκείνον που μια ολόκληρη ζωή προσπαθεί να του αποδείξει τι αξίζει.....
Μαζί με εκείνον που αγαπάει ακόμη και που η αγάπη της δεν χωράει σε όλες τις βαλίτσες του κόσμου ...
Πάλι κοντοστέκεται .....
Τελικά, ζωής γραμμένα τα λες.....

Μαρια Χατζηδημητρίου 

Έρωτα μου θυμίζει....(της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Το βλέμμα σου μου ξύπνησε έναν κόσμο ξεχασμένο και της καρδιάς τον κτύπο τον σβησμένο. Αστέρια έριξες στον δρόμο τον δικό μου. Να με οδηγούν, μου είπες... Άνοιξες της ψυχής το μάνταλο και μπήκες Καιρό αναζητούσα έναν ίσκιο, κι ήρθες Στα αχνοφώτιστα σοκάκια ήλιο βρήκες Βασιλικούς και δυόσμους φύτεψες, της άνοιξης Μη με ρωτάς γιατί εσένανε ξεχώρισα... Πως να στο πω..., απλά καθώς σε γνώρισα σε άλλη διάσταση έχω βάλει τη ζωή μου να γυρίζει Τώρα σε άλλη τροχιά κινείται και έρωτα θυμίζει... Μαρία Χατζηδημητρίου

Στου έρωτα το ψέμα (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Σφικτά το χέρι μου κρατάς
και νιώθω της ψυχής το καρδιοχτύπι
Το σώμα σου απάνω μου κολλάς 
και κάθε κύτταρο μου σου ανήκει

Όταν γελάς λάμπει ο κόσμος μου,
ένα αστέρι στα μαλλιά φοράς
Όταν πονάς νυχτώνω μόνος μου,
αρκεί εσύ τα άστρα να μετράς

Θεό σε λένε, έρωτα ή φωτιά
σπέρνεις ανέμους, θύελλες θερίζεις
Κι αν όλα γίνουν τώρα πυρκαγιά
εσύ πια τη ζωή μου καθορίζεις

Έψαχνα πάντοτε το άλλο μου μισό
μέσα στης μοίρας τα γραμμένα
Ήρθες και μου έμαθες το μυστικό
να αφήνομαι στου έρωτα το ψέμα 

Μαρία Χατζηδημητρίου

Θέλω (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Σκέψεις ανομολόγητες,
ανάμεσα σε δύσβατα μονοπάτια ονείρων
Επιθυμίες καρφιτσωμένες
στον καμβά του πεπερασμένου
Χαρές που ξοδεύτηκαν μέσα
σε σκοτεινά και ανίερα βράδια
Στιγμές που χάθηκαν
Ζωή που σκόρπισε
μες στη ρευστότητα του σύμπαντος
Το τώρα δειλό, το χθες μίζερο,
το αύριο ανύπαρκτο
Τα λόγια σιωπούν, οι ήχοι κωφεύουν,
τα χέρια μένουν μετέωρα
Αναζητώ τα σημεία του ορίζοντα
Θέλω να βγάλω τα βαρίδια
που με κρατούν αμετακίνητο
Θέλω να βαδίσω σε λεωφόρους
Θέλω να μπορώ να ονειρεύομαι
Θέλω να ανασαίνω τις στιγμές
Θέλω να γελώ ξεδιάντροπα
Θέλω να μιλώ μεγαλόφωνα
Θέλω να ερωτεύομαι μιά παπαρούνα
Θέλω να λαθεύω και φτου απ' την αρχή
Θέλω να μαθαίνω τη ζωή ως να πεθάνω
Θέλω, θέλω, θέλω....
Αλήθεια...., γιατί δεν ακούω τη φωνή μου.????

Μαρία Χατζηδημητρίου