Λερναία Ύδρα (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Είμαστε δέσμιοι λοιπόν των αναγκών μας
και μας τραβούν σαν το σκυλί απ΄τον λαιμό.
τρέφουν και τρέφονται ποθώντας τα εγώ μας
μισούν τα ύψη και χλευάζουν το κενό.
.
Πολλά τα όπλα τους δεν θέλουν ερωτήσεις
σαν την Λερναία Ύδρα αν ποτέ τις δεις
μοιάζει ανώφελο πολύ να πολεμήσεις
κι ίσως αν θέλεις να τις κάψεις, να καείς.
.
Ο χρόνος προχωρά και ακολουθάμε
με αλυσίδες μας τραβούν, πάντα εμπρός
πότε τις φτύνουμε και πότε τις φυλάμε
περνώντας έτσι η ζωή και ο καιρός

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Κυνηγώντας μια σκιά

Έφυγες κι έγινε κλάμα το τραγούδι των πουλιών. Χάθηκες και το βέλασμα τ'αρνιού ,γίνηκε μοιρολόι. Μάκραινε η σκιά σου στον ορίζοντα Χανόμουνα κι εγώ μες τη μορφή σου. Σ' έψαχνα απεγνωσμένα σ' αγριεμένα βλέμματα παιδιών. Χανόμουνα σ' ανταριασμένα κύματα. Ρουφούσα αχόρταγα τη γλύκα της ψυχής και της μορφής σου. Κοίταζα τ' άδεια χέρια μου, τους έλειπε η ευωδιά απ' τ' αγγιγμά σου. Έτρεμα να δω μες την καρδιά μου. Ξεσπούσε πυρκαγιά στους κόλπους της. Ήσουν εσύ εκεί μέσα πάντα, μα τώρα,αχνή ξεθωριασμένη σιλουέτα, μακραίνεις, χάνεσαι. Σε κυνηγούσα σαν ατέλειωτο κιόσκι, που απ' των ανθρώπων την κακία θα με κράταγε μακριά. Φεύγεις όμως, χάνεσαι και τούτη η κακία γίνηκε πιότερο αβάσταχτη.
Αναστασία Κουτσούκου - Κλεάνθη

Ενοχος (της Δώρας Μεταλληνού)

Αμάρτημα να στραγγίξεις τη θάλασσα!!!!!!! Που θα χορεύουν οι Νηρηίδες; Πως θα αγαπιούνται τα δελφίνια; χωρίς το μπλε της; Που θα ερωτεύονται τα γλαροπούλια δίχως τους αφρούς της; Πάντα κάτι με τράβαγε στα άδυτά της.... Πιθανόν μια υφέρπουσα έλξη για τα Μυστήρια... Αδηλη η ζωή... Σαν όνείρου σάλπισμα, σαν ηχώ από κοχύλι θαλασσινό μια δύναμη με πέταξε στο μπλε σου.... Είχε ένα άρωμα το νερό από θαλασσινό αλάτι.. Μπουνάτσα και μου άρεσε.... Κάτι σημαδούρες είχες αφήσει να δείχνουν το δρόμο... Ενας νερένιος Παράδεισος.. Μια Εδέμ που δεν ήξερα πριν την ύπαρξή της....... Περιστέρια πατάγανε πάνω από τα σύννεφα... Εψαχναν εκείνο το Θεό που είχε μισέψει από τα επίγεια.... Κλωνιά αμάραντου στεφάνωναν τα κύματα... Ούριος ο άνεμος ... Σε εντόπισα.... Σ ένα κλάσμα χρόνου ,σε μια ρανίδα νερού είδα τα μάτια σου... Κι αδειάσανε οι θάλασσες.... Τις στράγγιξες όλες; Ανταριάσανε οι ουρανοί μου! Ζήτησα μια Παναγιά να προσευχηθώ... Του κάκου....Καμιά σανίδα σωτηρίας.... Μέσα σε μια απέραντη άγνωστη χωρα βρέθηκα, δίχως αρμενα και κουπιά .. Δίχως ερείσματα στα άγνωρα τοπία της καρδιάς σου... Από δω πέρασε μια ξέπλωρη κράζανε τα θαλασσοπούλια... Μια ξυπόλητη με έναν ήλιο στα μαλλιά... Τα πέλαγα γελάγανε στα μάτια σου... Δεν είχες καταλάβει ακόμα το αμάρτημα..... Χωρίς θάλασσες που θα ταξιδεύουν τα καράβια μου;;;


Δώρα Μεταλλινού

Σου κεντάω τ' όνειρο (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Σε μεταξωτό πανί
με βελονιά σταυρωτή
Σου κεντώ ένα όνειρο...
Παίρνω το κόκκινο του δειλινού
για να βάψω το πάθος σου...
Κλέβω ροζ από την ανατολή
και το βάζω στη ντροπαλοσύνη σου...
Και 'κείνο το λευκό γιασεμάκι
που σκαρφαλώνει στο παραθύρι μου,
μου δανείζει το άρωμα του,
για να σκορπίζεται απλόχερα
σε κάθε βήμα σου...
Μα τι λάθος έκανα....
Πήρα μαύρο από τη νύχτα
για να βάψω τα μάτια σου,
κι έτσι έγιναν σκοτεινά και πονηρά
σαν κι εκείνη...
Τη μέρα με ταξιδεύουν
σε ολάνθιστους κήπους,
και τη νύχτα με βυθίζουν
Σε κολασμένη άβυσσο...


Ελένη Ταϊφυριανού.