Πως άφησες την καρδιά σου
να κυλήσει δίπλα στην δική μου
Άγριος η ρομαντικός ο έρωτας
Ποιός νοιάζεται
Μόνο τις νύχτες στα μαύρα νερά
η καρδιά μιλάει αληθινά
τότε
η αγάπη το δελφίνι υποκρίνεται
Μα γιατί μ αγάπησες...
Εγώ ζω
εδώ
καλά
με φίλους
με συνήθειες...
δεν θέλω άλλα ταξίδια.
Το παράθυρο μην το ανοίγεις
μη φανεί το καταβεβλημένο του σώματος
Είμαι καλά εδώ..
παλεύω στα κρυφά
τις σκιές κλειδώνω
μα εκείνες
δραπετεύουν
για να βρεθούν
στους βασιλικούς
στα λεμονοκυπάρισα
των πρώτων ανθών..
τις ανασφάλειες
τις φοβίες
φυτεύω
μα εκείνες
χρυσάνθεμα
ευάφανταστα
στην πόρτα του σεληνόφωτος
διαμαρτυρίες στήνουν .
Κι αν μ' αγάπησες
για τον ήλιο μου
ψυχρό και σαστισμένο
αν τον είδες
στην απελπισία του επάνω
με φιλί αγιασμένου νερού
να τον σκεπάσεις
τον δρόμο σου να βρει.
Στο
γιατί
μιαν απάντηση
γυρεύει
τον στρόβιλο της αμφιβολίας
να διαμελίσει.
την εγωμαχία
ν' αντιπαλέψει
μέχρι στα μάτια σου
να δει
την ανεμοφθαρμένη
αλήθεια.
Γιατί μ' αγάπησες....
Απόστολος Α. Φεκάτης
