Κατηφορίζοντας απελπισμένη το δύσβατο μονοπάτι σκόνταψα κι έπεσα.
... όχι μια... πέντε φορές.
Ήταν κι αυτή η ξαφνική αναπάντεχη καταιγίδα.
Οι κεραυνοί πλήγωναν τα σπλάχνα τ ουρανού
κι εγώ πονούσα.
Τα δάκρυα μαρτυρούσαν την αδυναμία μου.
Με κόπο συγκρατούσα τα νεύρα μου.
Οι κακοί λογισμοί ... οι βλάσφημες σκέψεις γιγάντωσαν, θεριά έγιναν.
Με δυσκολία κρατιόμουν.
Από πού, δεν ξέρω.
Μια αχνή φωνή με προέτρεπε να κρατηθώ.
Υπομονή... θάρρος... ελπίδα, μου έλεγε.
Οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν.
Ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω.
Η φωνή δυνάμωνε κι η καταιγίδα επίσης.
Ποιός είστε επιτέλους; φώναξα απελπισμένη.
Πρώτη φορά σας ακούω.
Σου έχω ξαναμιλήσει, μου είπε με καθάρια και σταθερή φωνή.
από την κορυφή Του Σταυρού Μου....
Χρύσα Μπαφουτσου
