Σε μια φλεγόμενη άμμο
κύλησαν τα βήματα μου νηφάλια.
Χαλύβδωσα την θέληση μου
ενάντια στην φαιδρότητά σου,
σαν χείμαρρος που κατέρρεε
στο χάρτινο βασίλειο σου.
Μέσα σε λέξεις
ωχρές , ασφυκτικές
μεγαλώνοντας την απόσταση
ανάμεσά μας,
σ’ ένα ακατάληπτο οδυρμό.
Βαθαίνοντας
στις πιο μικρές σου αμυχές.
σε μια συγκαλυμμένη χειρονομία
καθηλωμένη σε ένα ρήγμα
κλυδωνισμένο
ηγεμονεύοντας το Απόλυτο Μηδέν.
Χαμήλωσα
τα σφραγισμένα μου βλέφαρα
στο πέρασμα σου, όπως ο Αττίλας
στην πληγωμένη μου σάρκα.
Συνέχισα τον δρόμο μου,
αφήνοντας πίσω
μια έρημη και κατακερματισμένη γη
να καίει στα συντρίμμια σου.
Μίνα Μπουλεκου
Από την Ποιητική μου Συλλογή
«Πέρα απ’ τον ορίζοντα»
