Της μάνας (της Χρυσαυγή Τούμπα)

Κέντησε το μισοτελειωμένο λινό που άφησε πίσω η μάνα της
Με μεταξωτή κλωστή ολοκλήρωσε μοτίφια και φεστόνια
Το έστρωσε στη γιορτή της με μια φωτογραφία της στη μέση στο τραπέζι.
Τράβηξε την καρέκλα και κάθισε απέναντί της...
και πέρασε το υπόλοιπο του χρόνου της παρακολουθώντας την άνοιξη που είχε έρθει ήδη μ ένα τσαλακωμένο φόρεμα κι ακάνθινο στεφάνι στους ανθούς της.
Και το χάδι που είχε απομείνει στο χέρι της δεν ήξερε πού να το ακουμπήσει.


Τούμπα Χρυσαυγή

Νέμεσις (του Χρήστου Κουκουσουρη)

Μια αιωρούμενη λέξη είμαι,
ένα όνομα,
ένας κόκκος σκόνης στο χάος,
στα μακρινά περιθώρια της ποίησης,
ένα τρυφερό ανάσασμα της ψυχής,
που αδυσώπητα προβάλει σαν δόρατος αιχμή,
σαν στεγνό σύννεφο που δεν θα φέρει βροχή,
μια στείρα λέξη, σχεδόν Παρνασιστική,
που δεν θ’ αγγίξει ποτέ την καρδιά σου.
Μια υπόσχεση είμαι,
πως θα φωτίσω την σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων
που για αιώνες δεν αγγίζουν,
οι γλαφυρές πένες των αδυσώπητων ποιητών,
που πλάνα νομίζουν ότι εκφέρουν φως.
Μια Νέμεσις θα ήθελα να είμαι,
για τους αμετανόητους αδιάφθορους διαφθορείς,
του μικρού μας κόσμου.

Χρήστος Κουκουσουρης

Από την συλλογή: Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΟΨΗ.