Μια βουρκωμένη καλαμιά
υποκλίθηκε στο λυπημένο φως μου
Τρέχει η αγάπη να με προλάβει
Μα ήδη περπατώ στα χνάρια της Περσεφόνης
Σπάζω ρόδια στο διάβα μου
Σε προκαλώ να με βρείς
Έχω μια λόγχη σκουριασμένη
στα σπλάχνα μου
Δική σου ήταν
Πια δεν πονώ
Σαν όραμα βλέπω τον ίσκιο σου
Βαρύς
Μίλησέ μου , Αχιλλέα ,για την αόρατη πληγή
που σου 'κλεψε την αθανασία
Έχω κι εγώ τη δική μου
Ματωμένη και θνητή για πάντα
πώς να μεταλάβω ζωή
αιωνιότητα πώς;
Μια βουρκωμένη καλαμιά
υποκλίνεται στον ανέγγιχτο έρωτά μου
Αν με προλάβεις ,Αγάπη
θα αφήσω να ρεύσει πάνω του
όλο μου το ημίθεο φως
Αν με προλάβεις ,Αγάπη
θα ξεφύγω με ορμή
από τον εναγκαλισμό του Άδη
Έλα
μην μου οδύρεσαι πια
δύστυχη Περσεφόνη
Όλα κάποτε έρχονται στο φως
Ακόμη και η σκουριασμένη ζωή...
Φιλαρέτη Βυζαντίου
