Απόψε είπα να πνίξω τα όρια.
Να μην πειθαρχήσω το κορμί
ούτε το νου.
Να βγω απο την καταραμένη ασφάλεια
που με καθηλώνει στον τρύπιο δισταγμό,
της άμοιρης μνήμης
και της αόρατης καταδίκης.
Θα κλείσω τη συνήθεια,
στον τραπεζικό μου λογαριασμό
και θα βγάλω πάνω στο τραπέζι
όλα τα ελαττώματα μου.
θα κόψω το καλώδιο του τηλεφώνου
κανείς να μη με γυρέψει.
Οι γνώμες κάηκαν,
απο την ατελείωτη χρήση.
Τη θλίψη και τις ενοχές θα βράσω,
κάνοντας τα κατακάθια κερί
σε καλούπι πεταλούδας ξύλινο.
Ξόρκι, θα το ονομάσω
να με βρουν σκιές στην φωτιά
που θα παραλύουν τις αισθήσεις μου.
Δεν με δίδαξαν βλέπετε
μόνη μου να ζω,
παρά να έχω βότσαλα στις τσέπες
και να τα πετάω στις θάλασσες του κόσμου,
με ανίατη τρυφερότητα.
