Ναι συμφιλιώθηκα
με τη μοναξιά μου
την έκανα φίλη,
αδερφή, μάνα.
Την έκρυψα καλά
στις αισθήσεις μου
στις ανάσες της ζωής μου.
Τη φιλοξενώ μέσα μου
στις νύχτες τις μόνες.
Στους τέσσερις τοίχους,
στις ήσυχες ανατολές μου
στη δύση του ήλιου,
στο σεργιάνι του μυαλού μου.
Στην αγάπη που
έχω και δεν έχω.
Όλα στο τέρμα
στης ζωής το στάδιο.
Ιδρώτας ανεξέλεγκτος,
το αίμα κόκκινο
στροφές απότομες.
Μεταξύ ουρανού και γης
στραβοτιμονιές
και ξέφρενη ταλάντευση.
Στο μεταίχμιο
ζωής και θανάτου,
οδήγηση.
Ώσπου, Θεός ουρανοδηγός
ποιήσει σωτηρίας οδόστρωμα
για της καρδιάς το αδιέξοδο.
Κι έτσι απλά
το τέρμα έγινε
πάλι η αρχή
στου Έρωτα
το ιλιγγιώδες
όνειρο.
