Σιωπη! (της Νέλλης Κουμεντάκη)

~ ~
Δεν είναι τα όνειρα παιχνίδια
αναψυχής!
~ ~
δεν είναι ρούχο που τ' αλλάζεις
στη στιγμή!
~ ~
Ούτε αγγίγματα που χαθήκαν 
την αυγή!
~ ~
Είναι οι ώρες που χαθήκαν
στα φεγγάρια!
~ ~
Είναι οι σιωπές όταν αγγίζεις
τα σκοτάδια!
~ ~
Είναι οι νύχτες που απορόφησαν
το βλέμμα!
~ ~
Το ρολόι που χτυπά
απελπισμένα!
~ ~
Δεν είναι τα όνειρα γεμάτα μυρωδιές
είναι μελτέμια που σαλπάρεις
της ψυχής ανατροπές!
~ ~
Είναι ξενύχτια ουτοπικά βαθιά σιωπή
Χωρίς εσένα
Ρωγμές ψυχής
κενό το βλέμμα!
~ ~
Είναι το όνειρο μαγνήτης 
απόσταγμα ψυχής
μέθης και λύπης!
~ ~
Είναι στιγμές που σε τρομάζουν,
κι άλλες τόσες στ' ουρανού, τα καρδιοχτύπια
σ' ανεβάζουν!
~ ~
Σαν την αποψινή βροχή έκαιγε η ανάσα σου
κι αυτό σου το φιλί!
~ ~
Μόνο που ήταν όνειρο κι απόμεινα στο
χάδι της αυγής!
~ ~
Είναι το όνειρο λάμψη κεριού φιλί γινομένο
με γεύση μελιού!
~ ~

Νέλλη Κουμεντάκη

Έφυγες χωρίς τα κλειδιά σου.(της Σοφίας Τανακιδου)

Όταν εφυγες δεν πήρες μαζί σου τα κλειδιά.
Τα άφησες πάνω στο τραπεζάκι.
Ναι εκεί που πάντα τα άφηνες,
για να μην τα ξεχνάς.
Λίγο πριν φύγεις πάντα κοίταζες για να βεβαιωθείς.
Χωρίς αυτα δεν έφευγες ποτέ
Για να μην ενοχλήσεις όταν θα γύριζες αργότερα.
Να μη ξυπνήσεις εκείνον...

Σήμερα όμως δεν τα πήρες.
Τα θυμήθηκες, όχι δεν τα ξέχασες.
Τα είδες πάνω στο τραπεζακι που περίμεναν να χωθούν μέσα στις τσέπες σου.
Μα δεν τα πήρες.

Έκλεισες την πόρτα.
Έκλεισες τα μάτια.
Έκλεισες την καρδιά σου απέξω.
Κι έφυγες με τα χέρια άδεια, παγωμένα μέσα στις τσέπες σου.

Δε θα τον ξυπνούσες
Φτάνει που είχες ξυπνήσει εσύ.
Έφυγες χωρίς τα κλειδιά σου.
Είχες πάρει μαζί σου κάτι πιο πολύτιμο
Την καρδιά σου!!!


Σοφία Τανακιδου

Δανειο με επιτοκιο ζωης (της Βηθλεέμ Νασλα)

Ανθρωπε, εσυ που δινεις τα παντα.......
Τον ιδιο σου τον εαυτο δανειζονται και μαλιστα με πολυ υψηλο επιτοκιο και αγυριστο...
Σαν το κεφαλι σου ανθρωπε....
Μην εμπιστευεσαι ανθρωπε σε κλεβουν, σε πολλες περιπτωσεις σε ληστευουν.
Τον χρονο σου ανθρωπε, τα συναισθηματα σου και τη λογικη σου προστατεψε.
Μην πουλας τις αρετες σου.
Κι αν καποια στιγμη αποφασισεις να κανεις εκπτωσεις ......
Μεινε εκει τουλαχιστον μην εκποιηθεις.
Θα βρεθεις κατασχεμενος, ρημαγμενος και ναι θα το χεις επιλεξει εσυ.

Βηθλεέμ Νασλα

Τρίστρατη ζαριά (της Καλλιόπης Τσουχλη)

Κορίτσι εσύ που δύσμοιρο δεν γνώρισες αγάπη, εσύ που αναμετρήθηκες με το σφοδρό δρολάπι, γυναίκα, που στερήθηκες του κόσμου σου το χάδι, εσύ! Που πολεμήθηκες μες στο βαθύ σκοτάδι. Κορίτσι, εσύ που τόλμησες στο πέλαο του θανάτου, εσύ καθάρια Θάλασσα κι ήλιε συ του φλογάτου, μπορεί τα χρόνια σου φαιδρά κι οδυνηρά, χυδαία! Μ’ απέμεινε η καρδούλα σου ν’ ανασκιρτά γενναία. Κορίτσι, εσύ καλόψυχο που ήσουν ρόδο και κρίνο, που ήρθα ως εδώ του τάφου σου την πλάκα να ξεπλύνω - ο δρόμος που περπάτησες κι αν σου ‘μελλε θλιμμένος, στο χώμα κι αν σε θέλησε το ανθρώπινο το μένος. Κορίτσι, εσύ που δύσμοιρο δεν γνώρισες το χάδι, εσύ, που δεν ευτύχισες παρά μες στο σκοτάδι, τώρα που πια αναπαύεσαι κάτω απ’ τα κυπαρίσσια, καλό ταξίδι, αγάπη μου, ψυχή μου, πελαγίσια.

Καλλιόπη Τσουχλη

Επισκέπτης (του Απόστολου Φεκάτη)

Στο ισόγειο
το παράλογο διεκδικεί πορείες
η αδικία στον τρίτο καυγαδίζει
διάτρητη η οργή των λέξεων
στάζει κέρματα θυμού.

Η γαλήνη ελλοχεύει αναποδιές
και στο ρετιρέ
το ανεκπλήρωτο
μοιχεύει τα  σ' αγαπώ
και η αλήθεια  αύριο,γενέθλια έχει
και σε ταγκό θα ξοδευτεί
και θα γιορτάσει με αβέβαιο φόβο.

Μία μέρα μου είπες

Μην καις τα ποιήματα
καδραρισέ τα στα πάγια  ενοικίων
ερηπωμένων κτιρίων.

Εγώ , πόνεσα πολύ
δεν είχα βλέπεις δωμάτιο
να στεγάσω τις φιλοδοξίες μου.

Ναυαγός, τώρα
ο επισκέπτης χρόνος
δώρο του
οι στίχοι από εσωτερικές φωνές
από μια θάλασσα που δεν πονάει πια
θα τους κρατήσω όμως
να τους εξευμενίσω
για το μοιραίο ταξίδι
στο διάβα της ψυχής
αλλά
κι εκείνη
η πόρτα
Θέλω
 να μείνει ανοιχτή
να υποδεχεται, τον ουρανό
μου το υπόσχεσαι;


Αποστολος Α. Φεκατης

Τα πιο όμορφα ποιματα (της Λίτσας Μοσκιου)

Δυο χέρια...
που σφιχτά σ' αγκαλιάζουν
πάνω στο στήθος...
κι αυτή η ανάγκη σου
στο λαιμό να κρατηθείς
σαν ανάγκη του κόσμου μοιάζει
που αναζητά
έναν τόπο ειρηνικό
να βρει να κατοικήσει
μες στη γαλήνη της στιγμής
μέσα στης φλέβας τη ζεστασιά
να γύρει
να κουρνιάσει
και ν' αποκοιμηθεί.

Σ' αυτόν τον τόπο
που τα χείλη
μαθαίνουν να σιωπούν
μέσα στου πόθου
το σφυγμό και τις ανάσες
γεννιέται η έμπνευση.
Μοιάζουν τα δάχτυλα
λες κι απαγγέλουν
πάνω στο σώμα σου
τα πιο όμορφα ποίματα.

Λίτσα Μοσκιου

Χαμένο ταξίδι (της Σοφίας Τανακιδου)

Αυτό το ταξίδι
δεν ήταν τυχαίο.
Το διάλεξες νύχτα να γίνει,
για να 'χεις τη μέρα ήδη φτάσει,
μα η νύχτα σε έχει σκεπάσει
κι ο δρόμος δε λέει να τελειώσει.

Μπρος πίσω στο χάος βαδίζεις,
δεν ζεις τη ζωή που ελπίζεις.
Οι δρόμοι στενεύουν,
ολοένα σε σφίγγουν,
θεριά που παλεύουν,
σαν φίδια σε πνίγουν.

Μπρος πίσω γυρίζεις,
δεν έχεις κανένα,
ζωή πως να αρχίσεις,
με φίλο ούτε ένα.

Αυτό το ταξίδι
ήταν μοιραίο.
Τους άφησες όλους
να φύγεις,
μα τώρα σου λείπουν.
Κι ο δρόμος δε λέει να τελειώσει.
Μπρος πίσω γυρίζεις
και πριν ξανά ξημερώσει,
η μοναξιά σε έχει ήδη σκοτώσει.


Σοφία Τανακιδου

Γορδιος δεσμος (της Βηθλεέμ Νασλα)

Κι οταν πια δεν θα μπορεις να νιωσεις το θυμο,
την απογοητευση, την αγανακτηση,
την αναγκη να ψαξεις να βρεις το γιατι...
Κι οταν θα κλεισουν τα αυτια
ετσι απο μονα τους σε καθε επεξηγηση,
οταν τα ματια δε θα θελουν να δουν
και το στομα δε θα χει να προσαψει τιποτα...
Τοτε εισαι ετοιμος να δωσεις λυση!

Βηθλεεμ Νασλα

Της Καπετάνισσας (της Καλλιόπης Τσουχλη)

Έχεις το βλέμμα τ’ αετού και την ψυχή τ’ ανέμου, σκληρή καθάρια κι όμορφη με χάρη χρυσανθέμου, στα μαυρισμένα στ’ άπλυτα και στα σκουτιά τριγύρω, μονάχα εσύ μοσχοβολάς της θάλασσας το μύρο. Δίπλα στα βίντζια καρτερείς με το στουπί στο χέρι, παρακαλώντας θάλασσα μπουνάτσα να σου φέρει, για να κοπάσει η δίνη σου να πάψεις να φοβάσαι, για το κακό που σου 'καναν να πάψεις να λυπάσαι. Έλα και πάλι, θάλασσα και πιάσε της το χέρι, ως τα βαθιά σου να την πας εκεί που ζει τ’ αγέρι. Εκεί που ζουν οι όμορφες γλυκές καλοκυράδες εκεί που χαίρουν οι επτά, οι ώριες οι Πλειάδες. Εύγε σου Καπετάνισσα και του Πελάγου Κόρη, που δεν νογάς τον φόβο τους μήτε το ξεροβόρι. Εύγε σου Λασκαρίνα μου και γλάρε θαυμαστέ μου, που δάμασες τα πέλαγα καρπέ ευωδιαστέ μου.
Καλλιόπη Τσουχλη

Έρωτα ταξίδι (της Αντριάνας Περικλέους - Ονουφριου)

....Μην αψηφάς τον έρωτα και προπάντων μην τον χλευάζεις.
....Ξέρεις τι πέρασε για να βρεθεί μπροστά σου;
....Ανέβηκε βουνά, μάτωσε τα πόδια του, αίμα στάζουν οι πληγές του. Πέρασε λαγκάδια. Έπεσε, γδαρθηκε βαθιά.
....Σηκώθηκε, τύλιξε τα ματωμένα γόνατα μ ελπίδα
....Συνέχισε με πείσμα. Είχε οδοδείχτη την αγάπη και της πόρτας σου μικρό φωτάκι.
....Κολύμπησε στα πέλαγα. Πάλεψε με κύματα θεόρατα.
.....Σαρκοφάγα ψάρια του πήρανε κομμάτι της ψυχής. Το κάνανε βορά πείνας της ζωής.
.....Κι έτσι ρακένδυτος ζητιάνος, έφτασε στην πόρτα σου.
.....Άκου χτυπάει!
.....Θ ανοίξεις ή θα κλείσεις παντζούρια κι αυτιά στην κραυγή μπροστά;


Αντριάνα Περικλέους - Ονουφριου

Πόθος κλέφτης (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Σήμερα κάνω περιπολία.....
Να συλλάβω έναν παράνομο....
Έναν σεσημασμένο που όλο μου ξεφεύγει....
Κρατώ τις χειροπέδες για να του βάλω..
Περπατώ όσο γίνεται πιο αθόρυβα....
Ακόμα και τη σκιά του να δω,
θα τον ξεχωρίσω...
Φωνή ν΄αλλάξει κι όψη
δε θα με ξεγελάσει....
Η καρδιά μου έχει μάθει να τον διακρίνει...
Η μυρωδιά του είναι μέσα στα ρουθούνια μου....
Η ανάσα του σα φλόγα θ΄ανάψει τις αισθήσεις μου...
Τυφλή να είμαι, η μορφή του μπροστά μου....
Σήμερα θα του στήσω καρτέρι....
Πρέπει να δω αν έφυγε η νιότη της ψυχής...
Θέλω να δω αν τον συγκινεί ακόμα η μυρωδιά του γιασεμιού...
Κι αν ακόμα του αρέσει εκείνη η τούφα του μαλλιού που
έπεφτε αδιάφορα μπροστά....
Μοναχά μιαν ερώτηση θέλω να μ΄απαντήσει...
Άραγε μ΄αγαπά ακόμα;
Κι ύστερα θα τον αφήσω πάλι λεύτερο....
Να΄ρχεται και να φεύγει....
Δε του πρέπουνε οι χειροπέδες που κρατώ....
Είναι ο σεσημασμένος πόθος μου....
Κι αυτός ο πόθος πρέπει να΄ναι λεύτερος....


Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Θύμα ή θύτης (της Δώρας Μεταλληνού)

Να να σου πω όσα θέλω
δεν πρόλαβα
.μικρά τα καλοκαίρια
έρχονται  γρήγορα τα φθινόπωρα!

Κάτι αχνές ρυτίδες μου το θύμισαν
.δεν κρατούν πολύ της ουτοπίας τα φαντάσματα
θολά νερά ξεπλένουν τα χαντάκια των ονείρων μου.
.που να  ρίξω τα απόνερα ;
φοβάμαι μήπως χαθείς στο δέλτα της Λήθης
Εκεί που θαλασσοπνίγονται πολλά ναυαγισμένα ονειρα.
.θύτης Εγω!
Να σε κρατήσω; πάλι;
θα πνιγω από νοσταλγία...
.Θύμα .....Εγώ!
Θύτης..... Εσύ!


Δώρα Μεταλληνού

Ανελέητη ομορφιά (της Φωτεινής Ψιρολιόλιου)

Όμορφος καμβάς κεντημένος θάλασσα ημέρας θεϊκής Όταν δεν θέλεις τίποτα, στην τελειότητα βουτηγμενος. Μα εγώ, τους κόμπους του να ψάχνω απ την ανάποδη. Τότε, σκληραίνουν οι ορίζοντες βρωμίζουν τα νερά Τα δίχτυα τραβούν ψάρια θολά Οι ανατολές στο αίμα στάζουν Οι βενζινάκατοι κλαίνε τη ματαίωση ξανά. Λιώνουν οι κάβοι το πέλαγο μαργώνει σε περιβάλλον όξινο φυκιών Τορπιλισμένο, ταΐζει βαρβαρότητα το πλαγκτόν Και η ανελέητη ομορφιά του Ιάσονα τη ρότα αισίως πάλι γράφει Πιστή, σε πανάρχαιο σκοπό. Οι Αργοναύτες γύρω παίρνουν θέση στην ύπνωση του θηρίου με γητειές . Μετά, φορώντας χάντρες τα πεσμένα του τα δόντια, δένουνε κόμπους τα ξέφτια του καμβά Μέρα καλή και την πλώρη ο ήλιος φιλά Καθρέφτης πάλι , τα γαλάζια τα νερά!


Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Κουράστηκα (της Λένας Βλαχοπούλου)

Σου απλωνα το χερι να πιαστεις...
Την ωρα που σκορπιζουν τα πουλια
Γιναν οι μουσικες κραυγες...τα χαδια 
σου ξυλινα...Κουραστηκα να προσπαθω...
Κουραστηκα κ εσυ δεν εμαθες να αγαπας 
Δεν εμαθες να ...πεθαινεις..


Λένα Βλαχοπούλου

Συμβιβασμός (της Σοφίας Τανακιδου)

Ένα βασανιστικό απόγευμα Κυριακής πήρα τον δύσκολο δρόμο
Τον δρόμο που λένε "ζωή" και λέω "συμβιβασμό"
Τον δρόμο της απομόνωσης μέσα στην ασφυξία του πλήθους.

Κι έπνιγα την ανάσα μου να μην οσμίζομαι ξένες ανάσες.
Κι έπνιγα το μυαλό μου να μην ακούω βρώμικες σκέψεις.
Κι έστησα καυγά με δυνατούς κι αδύναμους, πάλεψα, έχασα, κέρδισα.

Κι είχα τόση αυτοπεποίθηση πως μόνο "εγώ" καθαρός και αμόλυντος πάνω από όλους τους ανθρώπους είχα παραμείνει.

Μα την ίδια βρωμιά στην ανάσα και στην σκέψη.
Την ίδια βρωμιά στην ψυχή είχα.
Γι' αυτό και πνιγόμουν!!

Σοφία Τανακίδου

Μικρό μου εικόνισμα (της Ελένης Κιούπη)

Φτερουγίσματα παιδιού
Ανάσες χελιδονιού
Στρώνω αυτί
Ακούω φωνη
Στο καλωσόρισμα
Ρόδια σπάω
Ανθόσκονη σκορπάω
Πόρτες διάπλατες
Γιορτής σήμαντρα
Εσένα περιμένω
Στον ήλιο σ'έχω κρεμασμένο
Μαλακό σύννεφο
Απαλό μου χέρι
Στα δόντια σφίγγω
Χρυσό μαχαίρι
Στρώνεις τραπέζι
Ποτήρια γεμίζεις
Μπλέ κρασί
Γειτονιές γυρίζεις
Με βιολιά Εσύ

Μικρέ λεμονανθέ μου
Στολίζεις το λαιμό μου
Με χυμούς του ήλιου
Και τα δυό χεράκια
Τα γλαυκά σου μάτια
Πύλη για ταξίδι
Στούς εφτά ουρανούς!!

Ελένη Κιούπη

Ερωτικός Ταξιδευτής (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Στου ποθου μας την ηπειρο
εφτασες διψασμενος
στο φλογερο το παθος σου
λαχταρα αρματωμενος

Τραβηξες την Αργκο σιμα
αγκυρα τα μαλλια μου
ταξιδευτη μου ερωτικε
δικη σου η ακρογιαλια μου

Που 'ν' η μορφη σου πιοτερο
λαμπρη κι απ το φεγγαρι
και μοιαζεις αστρο και φωτια
του ουρανου βλασταρι

Ψαχουλεψες τις φυλλωσιες
το ευφορο τ'αμπελι
και του οργασμου το συννεφο
εσταζε αγαπη, μελι..

Απ'τις καυτες ανασαιμιες
τρομαξανε οι ωρες
και λεπτοδεικτες εγιναν
των ηδονων οι μπορες

Ταξιδευτη μου τολμηρε
αλλαζεις ιστοριες
ζωγραφισες για το ''μαζι''
ηπειρους κι ευκαιριες

Μεσα σε χρωματα καυτα
αγγελος φτερουγιζει
Αχ! τι γλυκεια η αγκαλια
στα ρουχα σου μυριζει..

Λουκία Παπαδοπούλου

Ξέρω πως (της Τζουλιας Παπά)

Ξέρω πως δε θα σου λείψω...
Ποτέ δε θα με ψάξεις...
Ξέρω πως κανένας στίχος
δεν θα γραφτεί για μένα,
Ούτε μία λέξη...
Ξέρω πως δε θα με ονειρευτείς,
δε χωράω ούτε στα όνειρά σου...
Ξέρω αυτά και άλλα πολλά.
Μακρύς ο κατάλογος
του ποτέ και του δεν...
Έχω όμως κρυμμένη
και μια λίστα ακόμα,
που είναι μόνο δική μου!
Θα μου λείπεις λέει...
Θα σε ψάχνω...
Θα γράφω και θα μιλώ για σένα...
Θα σε ονειρεύομαι και θα είμαι καλά.
Γιατί στην αγάπη είσαι μόνος...
Έτσι δε λένε;
Αγαπώ είναι το ρήμα.... Εγώ....
όχι απαραίτητα εσύ...
Απλά πρέπει να μπορείς
να αγαπάς για δύο...
Κι εγώ, πίστεψέ με... Μπορώ...
Σε βρίσκω και σ' αγαπώ σε κάθε λέξη, σε κάθε ανάμνηση, σε κάθε δάκρυ, σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε ανατολή, σε κάθε ηλιοβασίλεμα...
Σε κάθε όνειρο...
Εσύ!

Τζούλια Παπά

Η κοντρα (της Βηθλεέμ Νασλα)

Η αγαπη και το παθος καθε οδηγου για τη δικη του μηχανη,
ο τροπος που τη προσεχει και τη διατηρει,
του γενναει το αισθημα οτι η δικη του ειναι η καλυτερη!
Εκει λοιπον που προχωραει ξενοιαστος καβαλαρης πανω στη κουκλαρα του,
τον προσπερναει με φορα μια αλλη μηχανη!
Τη στιγμη εκεινη αναπτυσσεται το αισθημα του ανταγωνισμου, οχι αυτο της αμιλλας, αλλα αυτο που σε κανει να πιστευεις οτι εσυ εχεις το καλυτερο γκαζι.
Οποτε πατας κι εσυ το γκαζι και κυνηγας να πιασεις το ονειρο της πρωτιας!
Ετσι γιατι δεν γινεται αλλιως!


Βηθλεεμ Νασλα

Οιωνός (της Καλλιόπης Τσουχλη)

Οι ρίμες μου και οι υγροί μου στίχοι, από τ' ατσάλινο της άγκυρας το νύχι, μια νότα μουσικής από τ' αστέρια, κι από τους ψίθυρους στο διάβα με τ' αγέρια. Ο άνεμος π’ αγκάλιασες κι ονόμασες φουγάρο, που 'ρθε και με σαλπάρισε σαν κοίταξα το γλάρο, που την ψυχή καλμάρισε με τα χρυσά τα χτένια. Αγάπη που σ’ ονόμασα! Χρυσή και μεταξένια. Τα δυο σου μάτια Θάλασσα! Αστράπτουσα καθάρια! Και τα γλυκά τα χείλη σου πανσέληνα φεγγάρια, να πάρω απ’ του πελάγου σου και στ’ ανοιχτά το δάκρυ, να σου μετρώ τα κύματα σε τούτη εδώ την άκρη. Τάξε γοργόνα στο φτερό - μες στης αυγής το νήμα, για να την δεις ολάνθιστη με το λευκό το ντύμα, τον ήλιο και να καρτερείς και τον αφρό της πρίμα. Μην η ζωή σου γέλασε; Μην σου 'δωσε το βήμα;


Καλλιόπη Τσουχλη

Το πεπρωμένο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Οταν το χερι του πεπρωμενου απλωνεται...
Η μοιρα υποκλινεται...
Κλεινω τα ματια...
σε φερνω μπροστα μου...
αποκοσμη μνημη χαραζει...
αδοξα ονειρα και εγω αποκαμα
να μαχομαι για δυο...
οταν εσυ χανεσαι στις αδιεξοδες διαδρομες σου...


Λένα Βλαχοπούλου

Βόλτα στην παραλία (της Βασιλικής Νικήτα)

ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

Ακρυλικό σε καμβά διαστάσεων 50Χ70

της Βασιλικής Νικήτα

Κάστρα (του Αντώνη Παλαιολόγου)

Κάστρα..
Πέτρες σκόρπιες παντού γύρω κι’όμως όλες έχουν κάτι να πούν..
Ψυχές,ανάσες ανακατεμένες με λάσπη και αίμα..
Πολεμιστές,πριγκήπισσες,φτωχοί και πλούσιοι..
Πάντα στην ζωή,υπήρχαν οι αδικίες..Ένα όμως έμεινε το ίδιο…
Ο θάνατος…
Μπροστά του όλοι είναι ίδιοι,αυτή είναι η θεία δίκη!.
Ποιος αντέχει να τον κοιτάξει στα παγερά του μάτια?
Κάστρα..
Και ανάμεσα τους προσπαθείς να ανασάνεις..
Τότε ίσως,τώρα όχι πιά..
Χάθηκαν τα κάστρα,έγιναν τσιμέντο και ψάχνεις να βρείς λίγο ουρανό..
Μια πηγή δροσιάς να ξαποστάσεις,να δροσίσεις την καυτή ψυχή σου από φθόνο,ζήλεια και κακία..
Όαση? Που να την βρείς αυτήν?..
Μόνο στα παραμύθια,αυτά που σου λένε κι’εσύ τα πιστεύεις..
Κάστρα..
Κι’όμως κοιτάς τον ουρανό τις νύχτες ψάχνωντας να δείς  τ’αστέρια..
Πόσα αστέρια να δείς κάτω από τόσα φώτα?..
Κι’αν τα δείς?πιο απ’όλα θα διαλέξεις και γιατί?
Μάλλον θα τα θέλεις όλα,αλλά εν σου ανοίκουν..
Έχεις μέσα σου ένα κάνε το να λάμψει..
Κάστρα…
Μοναχικοί ι ππότες ,μιας άλλης εποχής,πορεύονται μόνοι σαν άλλοι Δον Κιχώτες,
Για μια Δουλτσίνεα τίνουν να πεθάνουν για μια ιδέα…για μια αγάπη..
Κάστρα..
Γκριζοκαφέ τα σκηνικά  που υψώνονται επιβλητικά τριγύρω..
Μέσα στους αιώνες,κι ακόμα στέκουν..
Πολλές ιστορίες να πούν οι κρύες πέτρες ..
Αντέχεις να τις ακούσεις?....


Αντώνης Παλαιολόγος

Το μονοπατι (της Βηθλεέμ Νασλα)

Κι ειναι μακρυ το μονοπατι,
αυτο της σκεψης και της μοναξιας,
αργα να το βαδιζεις και να συλλογιεσαι!

Και μη βιαστεις
σωστα αν δεν ζυγισεις,
λαθος μπορει να κινηθεις
και να πισωπατησεις.

Τα βηματα σου σταθερα
κι η λογικη ατσαλι,
μην δωσεις χωρο στη καρδια,
μονο το γριφο σου να λυσεις για να φτασεις.

Κι οταν πλησιασεις στον δικο σου ηλιο
μπορει αυτος να δυει,
μα την χαρα θα αισθανθεις
που προλαβες τη δυση.

Κι ειναι πολλοι εκεινοι που ξεκινουν
μα δεν βρισκουν τον ηλιο,
κι ας εχουν φτασει στα μισα
χανουν το φως και σβηνουν.

Μα το φεγγαρι ειναι εκει
τον δρομο θα τους φεξει,
μα ο στοχος πια εχει χαθει
κι η λογικη πεθαινει.


Βηθλεεμ Νασλα

Η Ρωγμή (της Κικής Κωνσταντίνου)

Αδιόρατα βήματα,
να με σπρώχνουν πάντα, στο γνώριμο αδιέξοδο.

Νερό!
Νερό και χώμα

Λάσπη!
Λάσπη και εμετός

Κι εγώ, νεκρός
Μηχανικά, να ανασαίνω

Σαν σε σπηλιά να ξαποσταίνω, και σαν σε αμμουδιά, να πνίγω τον ακαθόριστο, ψυχικό παλμό.

Κι ήρθαν οι Άγγελοι, να το παίξουν πλανόδιοι εραστές και ήρθαν οι Ερινύες, να υποδυθούν κόκκινους Σταυροφόρους.

Τα κορδόνια, με οδήγησαν στο χειρότερο σταυροδρόμι της ζωής και η σόλα των άφθαρτων παπουτσιών, με ξενάγησε σε μέρη άγονα μα παραδόξως, ειδυλλιακά.

Και έγινε το δάκρυ πισίνα
Και το σώμα πέτρα

Κανείς δεν υπέθεσε τι δείχνει η ρωγμή
κι όσοι την είδαν, δεν αναρωτήθηκαν,
προσπέρασαν απλά

Σα χαραμάδα σε νερό δημιουργήθηκα
Και το είδωλο μιας πέτρας, σε αντικαθιστά.


Κική Κωνσταντίνου

Ναυάγιο (της Καλλιόπης Τσούχλη)

Ήταν το βαρομετρικό που θόλωνε τη σκέψη.
Τις δύο χαμένες άγκυρες μ’ έστειλες για να βρω.
Σινιάλο μου έκανες χωρίς η λάμπα σου να φέξει,
κείνο το φως σου που ‘θελα και πια δεν καρτερώ.


Διπλώσου κάβος κι ύστερα μόλα μου την καδένα.
Τέσσερα οχτάρια η μπίντα σου και κάνε το σταυρό.
Με παίρνει το αντιμάμαλο κι ως όλα σκουριασμένα,
ψάχνω να δω τα χέρια μου πού τ’ άφησες να βρω.


Ήχος βαθύς κι απόκοσμος η θάλασσα που σκάζει.
Μα πού μου κρύφτηκες και πια καλά δεν σε θωρώ;
Οι εφτά ουρανοί το σάλπιζαν, την ώρα που χαράζει,
ρίξου μεμιάς κι απώθησε το σώμα σου στο υγρό.


Ζώσε χλωρό τη σάρκα σου και γίνε το αρμυρίκι.
Θάρρεψε! και ξαμόλησε σε πέλαγο ανοιχτό.
Για ν’ αλαφρύνεις, θρέψου με θαλασσινό σκουλήκι.
Για να βαρύνεις, ντύσου με της νύχτας το ριχτό.


Τώρα ως βυθίζει σκέφτεσαι πώς τ’ άταφο το σώμα.
Πώς ξενιτεύτηκες γιατί και πού 'θελες να πας.
Μι’ αγάπη, που σε καρτερεί για ένα φιλί στο στόμα,
κι ένα παιδί, που ξέχασες να πεις πως τ' αγαπάς.


Καλλιόπη Τσούχλη

Εγκατάλειψη (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρη)

Σ'αυτό το βλέμμα σου
που ζεσταίνει το σώμα.
Σ' αυτά τα μάτια σου
που μπλέκει επιθυμίες.

Σ'αυτό το πότε
που δεν θα τελειώσει.
Σ'αυτό το θέλω
Φλέβα καρφωμένη στις παλάμες.

Στου θανάτου τις σκιές.
Στην αγρυπνία της ψυχής σου.
Στο δάκρυ που γιενιεται μέσα από την βροχή .
Στο περιβόλι της εγκατάλειψης.

Άγκυρα θα ρίξω .
Ναυάγησε κι απόψε η ψυχή μου .
Ξεγυμνωθηκε από την υποκρισία .
Δραπέτευσε.....
περπάτησε στις πληγές του κορμιού μου.


Σωτηρούλα Τζιαμπουρη

Ένα ρεσάλτο στο όνειρο (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Τα όνειρα μου σκαρφαλωμένα
στης αγρύπνιας μου το δέντρο,
μετράω τα φύλλα του
προσμένοντας να έρθουν
να φωλιάσουν στα γερτά ματόκλαδα...
Τους τάζω υπακοή και πλήρη ελευθερία..
Το σώμα μου καράβι, για τα ταξίδια τους
στο απέραντο της φαντασίας...
Κωπηλάτες, οι λέξεις μου οι άναρχες...
Εκεί ψηλά κρεμασμένο στο κατάρτι,
ανεμίζει το μπαϊράκι της ελπίδας μου...
Η σελήνη γέμισε τον κύκλο της
και μας δείχνει ασημένιο δρόμο...
Τριγύρω μου απλώνουν τα πανιά
όμορφοι ναύτες μου, αστέρια...
Σου παραδόθηκα όνειρο μου,
έλα σαν κουρσάρος
και κάνε ρεσάλτο στο καράβι μου...
Δεν θα σου αντισταθώ άλλο,
Κυρίευσε με.....


Ελένη Ταϊφυριανού

Ερωτικό ηλιοτρόπιο (του Πέτρου Βελούδα)

Στων ματιών την καταιγίδα,
σπίθες έρωτα ξυπνούν,
δεν φωτίζουν τα δωμάτια
που ανασαίνουν ευτυχία,
όλα κρύβονται στις αισθήσεις
που φιλελεύθερα εκφράζονται
με ηδονική προδιάθεση
τη στιγμή για εικονική περιήγηση
στον κόσμο των σωμάτων....
Χάδια που φεγγίζουν σαν λυχνοφάναρα,
πρόσωπα που μεταμορφώνουν
τους πόθους σε διεκδικήσεις,
κάτω από τον μεθυσμένο στα χαμόγελα ήλιο,
ζούν τον έρωτά τους ανθισμένες ψυχές,
λουλούδια που μοσχοβολόυν έρωτα,
καθισμένα στις αυλές των φεγγαριών...
Σπίθες αγάπης φυτρώνουν το φιλί
σαν κατακτούν το αντικείμενο του πόθου,
με όποιο τρόπο ως ένα ιδανικό ερωτικό ηλιοτρόπιο!..


Πέτρος Βελούδας

Οίνος (της Βασιλικής Νικήτα)

ΟΙΝΟΣ

Λάδια σε καμβά διαστάσεις 80Χ60

Της Βασιλικής Νικήτα

Κάτω απ' το φεγγάρι (της Αναστασίας Κουτσούκου- Κλεάνθη)

Σταθήκαμε αντίκρυ στο φεγγάρι
μήπως κάτι μας φέρει πίσω, πάλι.
Σκύψαμε όμως το κεφάλι,
το δάκρυ κύλησε και πάλι.

Σηκώσαμε τους ώμους
κι είδαμε ανοιχτούς
απέναντι τους δρόμους,
όχι για να βαδίσουμε
αντάμα,μα χωριστά,
ξεσπώντας σ' ένα κλάμα.

Μου έπιασες το χέρι στοργικά,
μα πάλι τ'άγγιγμα,με άφησε μακριά.
Μου άγγιξες γαλήνια τα μαλλιά,
δεν μπόρεσες ν' αγγίξεις την καρδιά.

Το κύμα κάποτε μιλούσε στην ψυχή μας,
μα τότε η πλάση, έμοιαζε δική μας.
Τώρα που σπάζει στα πόδια μας μπροστά,
μόνο την ακοή μας, αγγίζει πιο σωστά.

Αναστασία Κουτσούκου - Κλεάνθης