Σαν οιωνός στην έρημο
σ’ ακολούθησα στο δέλεαρ
που μου πρόσταξες.
Σε ένα παράγγελμα αβάσταχτης σιωπής.
Σε ένα παράγγελμα οδυνηρής κραυγής,
καθηλωμένος μες την αδυναμία μου.
Προσπάθησα να δαμάσω τον άνεμο
να υποτάξω την σκιά σου
σε μια νηοπομπή που σάλπιζε
στην ζώσα σου ψυχή.
Ακατάπαυστες οι λέξεις σου
σωριάζονταν, έμοιαζαν με ελεγεία
θλιμμένη ανάμεσα στους αιώνες σου
στο άβατο της ανήμπορης ψυχής σου.
Ακροβατούσα σε μια υγρή πορεία
σε κοχύλια ξεχασμένα,
σε έρημες ακρογιαλιές
και σιγοτραγουδούσαν οι σειρήνες μου
με ένα μαγικό αυλό.
Μικρές ανεπαίσθητες βοές κυλούσαν γοερά
όπως η λάβα, στα σπάργανα των ΖΩΝΤΩΝ…
Η Πολιτεία μοιάζει έρημη
χνάρια θολά, αποτυπωμένα αχνά
φέγγιζαν στα δίχτυα του δικού μου Ουρανού.
Μες την παλάμη του χεριού σου
κρατούσες το δικό μου
χαρά και λύπη
πλεγμένες με νήμα μεταξωτό
άρρηκτα δεμένες όπως η ζωή μας.
Ποιος γεννήθηκε μέσα σε μια νύχτα;
για να χαθεί μέσα σε μια νύχτα;
Ο Θεός είναι ΦΩΣ!
Το Βασίλειο του Κόσμου δεν είναι αρκετό
για να χωρέσει ΕΜΑΣ..
© By Mina Boulekou
Από την ποιητική μου συλλογή
"Πέρα απ' τον ορίζοντα"
Στο προσκέφαλό σου,
αναζητώ την Άνοιξη.
Υπάρχει θαμμένη,
το ξέρω.
Τίποτα μάταιο, τίποτα ιδανικό.
Μια ζωή που θέλει να φέρει στην παλάμη
σου το αύριο, σαν ένα άγριο λουλούδι,
που ανθίζει
- μα όχι ξεχασμένο - στο γκρεμό!
Μέσα μου,
μια ανίερη προσευχή.
Ένα αντίξοο όνειρο,
που παρέπεμπει σε ένα αύριο,
που οι ερωτευμένοι λανθάνουν και προσδοκούν το "Περιστέρι της Αγάπης",
να τους δέσει επ' άπειρον.
Εγώ,
εγώ που σ' αγαπώ απεγνωσμένα,
ακούω τις νότες να ξεχύνονται, σαν άγρια λουλούδια, στα περβάζια των σπιτιών που γεννάνε Αγάπη.
Έχεις δει τις γλάστρες των ονείρων;
Έχεις αγγίξει με τα χέρια σου τις στάλες των μαραμένων λουλουδιών;
Εγώ που φορώ στα χέρια μου την ανάγκη σου....
Εγώ που δαχτυλίδια κάνω τους φόβους και τους αναστεναγμούς σου...
Εγώ που μπορώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς σου σαν κοράλλι που ομορφαίνει το βυθό...
θέλω γλυκά να σου πω, πως το μόνο που έχει σημασία, είναι να πιω από τα χείλη σου την Άνοιξη, που μας έκλεψε ο χρόνος.
Όλα δανεικά και γραμμένα.
Όλα ένας φαύλος κύκλος, τεκμαρτός.
Όλα μια ανάγκη για τα πάντα,
για το αύριο, που το ουράνιο τόξο,
θα αγκαλιάζει τους ανθρώπους,
σαν μανδύας νωχελικός.
Και καθώς θα βαδίζουμε στα σύννεφα,
καθώς θα βρέχει, ή θα χιονίζει, ή ο ήλιος θα θαμπώνει τα όνειρά μας,
εγώ θα σκεπάζω με το πέπλο της αγάπης,
το σκοτάδι εκείνο που απειλεί να κλέψει από τα μάτια σου, το όνειρο και την ελπίδα.
Γιατί στα μάτια σου, κρατώ τη σιωπή.
Γιατί στο άγγιγμά σου, κρατώ την αγάπη.
Γιατί στο χαμόγελο σου, κρατώ την ελπίδα.
Γιατί στην καρδιά σου, κρατώ τη ζωή μου.
Κι όλα...
μιαν απρόσμενη προσευχή!
