Είδα γέρο πλάτανο στης λίμνης την αγκάλη
μαγεμένος να κοιτά της όχθης της τα κάλλη
Είδα μια βουνοκορφή να έχει ακόμη χιόνια
ενώ η πλάση άνθιζε, ξεφάντωναν τ' αηδόνια
Είδα μικρούλα λεμονιά με άνθη φορτωμένη
στην πνοή του ανέμου να σείεται χολωμένη
Της όχθης είδα την ιτιά κλωνάρια να λυγάει
και με της λίμνης τα νερά τη δίψα να ξεχνάει
Είδα κι εκείνο τον αϊτό φτερούγες να απλώνει
πάνω από δάση και βουνά τη λεία να σηκώνει
Είδα έναν περιπατητή στου χρόνου το σοκάκι
στους ώμους να σηκώνει του πόνου το δισάκι
Είδα τα ματάκια του, στου ουρανού τα βάθη
συννεφάκια, να αιωρούνται φορτωμένα δάκρυ
Είδα και της ανθρωπότητας τον εκτροχιασμό
ζωές να μαραίνει να σκορπάει τον χαλασμό
Είδα ψέμα κι απληστία τον κόσμο να μαστίζει
αξίες και ιδανικά, σε άβυσσο να καταποντίζει
Κι όμως δεν είδα πουθενά σεβασμό κι αγάπη
κι ας περιπλανήθηκα σ’ όλα της γης τα πλάτη.
