Το τραύμα ολοζώντανο μεταμφιέζεται.
Στο οπλοστάσιό του διαθέτει στολές που υφαίνονται στον χρόνο.
Κάθε φορά με την πιο κατάλληλη
έρχεται κι αναμετριέται στη ζωή σου.
Μπορεί να μην το ξέρεις κι εσύ ο ίδιος.
Μπορεί να νομίζεις ότι το χεις χαιρετήσει από καιρό.
Αλλά αυτό αρωματίζει τη ζωή σου ένα γύρω.
Κι όσα γλυκόλογα κι αν του λες ,αν δεν το δεις καταπρόσωπο ,δεν του αλλάζεις μοίρα.
Σ' ατμόσφαιρα κάθαρσης επιλεκτικά αιωρούμαι!
Στ' άταιρα ξεπετάγματα... φαντασιώνομαι... Αρχές!
Στο κοίταγμα της πλήξης.... πάλι μπουκάρανε τα σχήματα!
Ατίθασα σουλατσάρουν έξω απο τα σφαλιστά εσώψυχα!
Άθελα.... ακάλεστα - καλεσμένα...
δεν γεμίζουν την ανάμνηση... πνοή!
Διατηρούνται απλά ξεμυαλίζοντας μια λήθη!
Ενα κουρασμένο μπάρκο, κι' ένα αζήτητο... Γιατί? Επιμένουν!
Αχνοφέγγουν ξεχασμένα κι αναδύωνται σαν στόχοι!
Αμέτοχος στους παλμούς... Υπάρχω... απλά...,
Στα περιθώρια το παρόν φοβάται...!
Το παρελθόν... μια αποφυγή!
Σαλεύει... αναμασάει ιδέες διαρκώς... τώρα... ελπίζει...!
Ανατρέχει άπιστα, στα εμπνευσμένα σινιάλα της κραυγής,
που θα μας πέρναν να μας πάνε... στις στιγμές!
Μια χαμένη αστραπή επωφελούμαι στο σκοτάδι
και την λαχτάρα των φιλιών γεύομαι ακόμα.... νοερά!
Εκεί που κολυμπούσε κάποτε... γίγαντας το νοιάξιμο...
στα γόνιμα λαμπρά ξενύχτια μας... χτίζοντας τα ιδιαίτερα.... λάθη!
Οι αναμονές αφρόντιστες... σαπίσαν στην ανωνυμία!
Χάθηκε απερίγραπτο τ' ονειρο σ' ανήλιαγες αφωνίες!
Δραπέτης η φλόγα της ψυχής... μα οι αλήθειες... έγκλειστες!
Θαμπώσαν οι περίπατοι στο βλέμμα, άδειο ενα νεύμα, βαλτώνει στην
προσμονή!
Και οι ανέμοι του κορμιού που την ανάσα σου ταχιά την συνόδευαν στους παλμούς της..., Καταλάγιασαν!
Δίχως αυτά..., ο καθένας μπορεί να είναι
ευτυχέστερός μου πιά!
